حجت الله سیفی کارگردان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز با اشاره به فاصله گرفتن سینما و تلویزیون از ارزشها و اهداف اولیه انقلاب اسلامی افزود: با وجودی که انقلاب ما یک انقلاب فرهنگی بود و در دهه اول انقلاب، سینماها و رسانه های جمعی تلاش بیشتری برای رسیدن به ارزشها داشتند اما بعد از ارتحال حضرت امام(ره) این روند کاهش چشمگیری پیدا کرد و با شکل گرفتن یک جریان فکری - فرهنگی بتدریج فضای فرهنگی کشور و بویژه سینما از اهداف اولیه انقلاب دور شد.

وی اضافه کرد: از آن زمان بود که سهل انگاری در تولیدات شروع شد و چون فیلمسازان تولید فیلم را سهل و راحت دیدند در نتیجه فیلم هایشان خالی از محتوا شد و بیشتر به سمت قلقلک کردن مردم برای خنداندن حرکت کرد. هر چند که کپی برداری از فیلم های گذشته در دستور برخی از تهیه کنندگان و فیلمسازان قرار گرفت. این درحالی است که نسل جدید فیلمسازی هم که وارد حوزه سینما شدند چون فیلم های خارجی را بیشتر می دیدند به سمت کپی برداری از آن آثار رفتند و این شد که فیلم های ما هم به لحاظ مضمون و هم به لحاظ محتوا، سرگردان شد.

کارگردان فیلم سینمایی« کیلومتر پنج» با اشاره به تلویزیون ، وضعیت رسانه ملی را بدتر از سینما توصیف کرد و با تاکید بر کاهش بودجه تلویزیون در تولید آثار با ارزش یاد آور شد: هنگامی که بودجه تلویزیون کاهش پیدا کرد رسانه ملی به سمت جذب اسپانسر برای تامین نیازهای خویش حرکت کرد و طبیعی است وقتی اسپانسری سرمایه یک اثر را تامین می کند سعی خواهد کرد فیلم را به گونه ای بسازد تا با نظر و ذائقه او همخوانی داشته باشد و چون هدف جذب مخاطب تعریف می شود لذا قلقلک دادن تماشاگران از ارکان اصلی کار محسوب می شود.

سیفی با بیان اینکه تعریف برخی از مدیران تلویزیون این است که سرگرمی و لذت هدف اصلی تلویزیون است اظهار داشت: این تعریف باعث شد که محتوا و ارزش ها بتدریج از مضمون فیلم ها و سریال ها حذف شود و صرفا خنده و تفریح ملاک سازندگان آثار تلویزیونی قرار بگیرد و«خوراک فکری» در رده چندم قرار گرفت.

این کارگردان سینمای ایران با اشاره به سریال «پایتخت» و« دردسرهای عظیم » ، این نوع تولیدات را در راستای توجه به قشر سطحی جامعه ارزیابی کرد و گفت: سریالی همچون پایتخت نگاه سطحی به جامعه دارد و با وارونه کردن دیالوگ ها باعث می شود مردم کوچه و بازار ، تکه کلام پیدا کنند که این تکه کلام ها از ساخت سریال هایی همچمون « شب های برره» رواج پیدا کرد. هر چند که این نوع سریال ها سعی می کنند در حاشیه سریال، به یکسری از مسائل سیاسی - اجتماعی نیز بپردازند تا به مردم بگویند دیدید ما در این سریال به فلان مساله سیاسی هم پرداختیم! در حالی که این ها به منزله ترفندی است که به دیدگاه های کلان مدیریت در رسانه برمی گردد.

کارگردان فیلم سینمایی« جستجو در شهر» اضافه کرد: متاسفانه برخی از برنامه های تلویزیون آنقدر تماشاگران را دچار سطحی نگری کرده است که مردم گویا از تلویزیون فقط انتظار خنداندن دارند ولی وقت آن را ندارند برای آن چیزی که می بینند فکر کنند. در حالی که رسانه ملی ابزاری است که چون در درون خانه ها نفوذ کرده ، هم باید مردم را «بخنداند» و هم «بفهماند». شما اگر به سریال «پایتخت» نگاه کنید می بینید که این سریال در هر بخش فقط ۱۰ دقیقه قصه دارد و بقیه آن وقت تلف کردن است، بازی با دیالوگ ها، تکرار دیالوگ بین دو بازیگر و مضحکه کردن است که فکر نمی کنم این کار خوشایندی باشد. این مسیر انحرافی در حالی ادامه دارد که بعضی از مدیران تلویزیون این برنامه ها را هم تایید و هم تجلیل می کنند و کاری هم نمی شود کرد چون مدیران معتقد به ادامه این نوع کارها هستند.

سیفی با بیان اینکه سینما و تلویزیون از آن فضای منطقی، اصولی ، اخلاقی و اجتماعی که بایستی برای مردم تاثیر ارزشی داشته باشد دور شده است ادامه داد: دیدن تلویزیون بیشتر به یک کار وقت گذرانی تبدیل شده است.

وی با اشاره به سریال «دردسرهای عظیم » یاد آور شد: در این سریال ما شاهد اتفاق برای چند خانواده هستیم که بیشتر بازی با لحظه هاست تا تماشاگران خودش را نگه دارد و هیچ موضوعی که مثلا یک جریان فرهنگی و اجتماعی را نشان دهد دیده نمی شود. بلکه فقط یک اتفاق کوچک و ساده را با تبحر می چرخانند، جابه جایی شخصیت می کنند، با کلمات بازی می کنند یا اینکه برخی از لحظات، یک موضوع اجتماعی را به مسخره می گیرند تا مردم خوششان بیاید و در مجموع یک کار مثلا ۱۲۰ دقیقه ای را با تفاسیر زیاد و حاشیه های جانبی به یک سریال ۲۶ قسمتی تبدیل می کنند و نه تنها به سریال آب می بندند بلکه باید گفت سیلاب می بندند!! تا که نانی به کف آرند و به غفلت نخورند.

این کارگردان سینمای ایران با اشاره به وجود اسپانسرهای مختلفی که معمولا هر کدام پشت آثار نمایشی تلویزیون قرار دارند اظهار داشت: وضعیت آثار تلویزیونی هنگامی اسفناک تر می شود که چون اسپانسرها ، کار را برای تلویزیون می سازند و باید دستمزد خود را از تلویزیون بگیرند، جایگاه تلویزیون به دلیل کم رنگ شدن نقدهای اجتماعی تنزل پیدا می کند چرا که باید در خدمت صاحب پول باشند و به نوعی رسانه ملی در خدمت چرخش اقتصادی به معنای شکوفایی اقتصادی نیست بلکه در خدمت کاپیتالیزم و در خدمت برخی از آقایان قدرت است.