«ویتسک» نمایشی از رضا ثروتی که این روزها در تالار حافظ به روی صحنه می رود، بهترین تراژدی گئورگ بوشنر است که هر چند نمی توان آن را با تراژدی های شکسپیر هم تراز دانست اما نمی توان از آن هم چشم پوشی کرد.
ویتسک تراژدی عمیق و دردناک درباره زندگی، عشق و حسادت های سرباز ناچیز و بی چاره ای است که بازیچه اجتماع و انسان ها می شود.
نمایشنامه «ویتسک» پیش از این نیز توسط کارگردانان دیگری چون ناصر حسینی مهر به روی صحنه رفته است نمایشی که قصه زندگی ای سربازی ساده لوح را تعریف می کند اما این بار رضا ثروتی این نمایش را همچون دیگر آثارش با نگاه خود وسبک و سیاق خاصی که همیشه از ثروتی سراغ داریم آن را به روی صحنه می برد، سبکی که در این نمایش شاید بتوان آن را سورئالیسم و سمبولیسم دانست و ثروتی در این کار چونان ماهرانه عمل کرده که مخاطب چیزی نزدیک به ۱۲۰ دقیقه بی وقفه مجذوب اجرا می شود.
نمایش «ویتسک» رضا ثروتی، نمایشی سرشار از نماد و نشانه است، نمادها و نشانه هایی که در این نمایش دیده می شود نمایش را برای مخاطب امروز جذاب تر می کند نماد هایی که هر بیننده ای از آن تعابیر متفاوتی برای خود می سازد همچون موشی که در ابتدای نمایش در خانه دیده می شود شاید این موش را بتوان نماد فتنه و فکرهای مشوش کننده دانست، ماه که ورود فرانس به صحنه از ماه شروع می شود و شاید بتوان نشانه جنون دانست، گوشواره هایی که در این نمایش ماری را می فریبد نماد فقر ماری و خانوده اش است که فقر باعث می شود تا ماری برای رسیدن به ثروت و فرار از فقر و بیچارگی به عشق فرانس پشت می کند و یا روسری و مو که نماد آبرو و پاکدامنی ماری بود و نشانه هایی از این دست که در این نمایش کم نبود و زمانی که در کنار یکدیگر قرار می گرفت صحنه ای ناب را برای مخاطب به وجود می آورد و آن صحنه را باورپذیرتر می کند که این نشان از ساختار بندی درست و حرفه ای کارگردان در این کار و البته دراماتورژی درست این نمایشنامه است.
اما به دور از کارگردانی و متن، تمام عناصر در این کار دست به دست هم داده اند تا اثری ناب را به مخاطب عرضه کنند طراحی صحنه و دکور این کار نیز سورئال و البته سمبولیک است چرا که ما در این کار فرزند ماری و فرانس را به شکل یک سطل می بینیم که خود نیز نمادی است همچنین دکوری که در مرکز صحنه تالار حافظ قرار گرفته است دکوری است که از تمام قسمت های آن استفاده می شود و فضایی بی مصرف در آن دیده نمی شود اما مرکز بودن دکور این نمایش در تالار حافظ باعث شده تا تماشاگر تسلط کافی به کار داشته باشد و اتفاقا همین مرکزیت سبب شده تا توجه مخاطب بیشتر به کار باشد در کنار این مورد باید این را هم اضافه کرد که صحنه و دکور نمایش کاملا قرینه است و نمایش فضایی سه بعدی دارد.
استفاده درست و به جا از موسیقی هایی که همخوانی با نمایش دارد لحظات دراماتیکی را در کار به وجود می آورد که سبب می شود این تراژدی در ذهن مخاطب اثر بخشی بیشتری داشته باشد، در کنار تمام امتیازاتی که برای این نمایش می توان شمرد نباید بازی بازیگران را فراموش کرد، بازیگرانی که دو ساعت بی وقفه و با تلاش در نمایشی این چنین سنگین و دشوار و در صحنه ای نفس گیربه ایفای نقش می پردازند.
«ویتسک » نمایشی است با قابلیت های تصویری فراوان که در این کار شاهد آفرینش این لحظات به زیبا ترین شکل ممکن هستیم زیباشناسی ای که این روزها در تئاتر گم شده در این نمایش به چشم می خورد و ثروتی توجه بسیاری به آن داشته است. «ویتسک» این روزها نمایشی است که نمی توان ایرادی از آن گرفت چرا که سراسر زیبایی را به چشمان ما عرضه می کند.