یازدهمین جشنواره بین المللی سینمای حقیقت در حالی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که این جشنواره برخلاف بسیاری از جشنواره های حال حاضر کشور که معمولا در روزهای اول جشنواره ، خالی از تماشاگران است از اولین روز با استقبال خوب فیلمسازان و مخاطبین فیلم های مستند همراه بود به گونه ای که از همان روزهای نخست ، صف های طولانی برای دیدن فیلم ها در مقابل سالن های مجموعه چارسو دیده می شد. فیلم هایی که تا انتها نیز مخاطب را حفظ می کردند.

جشنواره سینما حقیقت به برکت تلاش های تمامی مدیران در همه دوره ها ، حالا دیگر شاید بتوان گفت که به یکی از جشنواره های معتبر ایران و دنیا مبدل شده و حضور 103 فیلمساز خارجی و 60 میهمان بین المللی حاضر در این جشنواره شاید مصداقی بر این ادعا باشد.

بنا به آمار ارائه شده در این دوره از جشنواره ، 227 فیلم در دو بخش ملی و بین المللی انتخاب شدند که 124 فیلم ایرانی و 103 فیلم خارجی از 41 کشور جهان حضور خواهند داشت.

با گفتگو با برخی از فیلمسازان خارجی و جدا از برخی از انتقادها می توان به این نتیجه رسید که بسیاری از آنان هم از نحوه شرکت در جشنواره ، هم مکان برگزاری جشنواره و هم فیلم های باکیفیت این رویداد فرهنگی ابراز رضایت دارند و مهمتر اینکه یکی از دغدغه های آنان، دعوت از فیلمسازان ایرانی به جشنواره های خودشان می باشد.

اگرچه با نگاهی به فیلم های حاضر در جشنواره سینما حقیقت می توان شاهد حضور بسیاری از فیلم های این نوع سینما در گونه های مختلف بود اما باز هم به نظر می رسد که جشنواره می تواند چتر خود را برای جذب تمامی طیف های فعال در حوزه فیلم های مستند گسترده تر کند و با تعامل بیشتر و نگاهی پدرانه تر به فیلمسازان این عرصه ، متولی شماره یک فیلم های مستند در کشور باشد. هر چند که هنوز برخی از فیلمسازان هستند که نگاهی انتقادی به عملکرد مرکز گسترش دارند و معتقدند که این مرکز نگاههای فراجناحی ندارد به عنوان مثال چندی پیش در فضای مطبوعاتی نامه ای از مرتضی جذاب ؛ فیلم ساز داستانی و مستند که آثاری چون «پدر بودن»، «علی نامه» ،«مامان» را در کارنامه خود دارد خطاب به وزیر ارشاد نوشته است : « ... آقای وزیر بدون تعارف عرض می‌کنم امروز جایی مانند مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در جهت معکوس عمل می‌کند و برخلاف وظایف ذاتی خود بسیار سلیقه‌ای و به یک شبکه خصوصی در ینگه دنیا شبیه‌تر است تا یک نهاد حمایتی در سازمان سینمایی...»

اگر چه در عرصه هنر نمی توان همه را راضی نگه داشت اما دیدارها و گفتگوهای رودررو مسئولین مرکز گسترش با فیلمسازان بویژه با فیلمسازان معترض سبب آشنایی نزدیک تر با دیدگاهها و درد دل های فیلمسازانی خواهد شد که سالها در این حوزه زحمت کشیدند.

از سوی دیگر ، انتخاب «مجموعه سینمایی چارسو» از سال گذشته برای برگزاری جشنواره سینما حقیقت شاید بهترین انتخاب این جشنواره بوده است چرا که برگزاری دوره های قبلی این جشنواره در سینمای فلسطین تهران با توجه به محدودیت های و امکانات ضعیف و ساختمان قدیمی سینمای فلسطین به هیچ عنوان ظرفیت حضور جمعیت زیاد این جشنواره و در حدو اندازه میزبانی فیلمسازان داخلی و بویژه فیلمسازان خارجی را نداشت در حالی که وجود سالن های زیاد و با ساختاری نو و به روز و همچنین فضاهای لابی این مجموعه برای چینش غرفه های مختلف و برگزاری جلسات نقدو بررسی و ورک شاپ ها و ... از دیگر پتانسیل های خوب و آبرومند مجموعه چارسو محسوب می شود.

حضور مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند در میان فیلمسازان در فضای جشنواره و همچنین نیروهای فعال روابط عمومی مرکز گسترش به همراه سایر مسئولین این مرکز برای رتق و فتق امور، همه نشان از پختگی این جشنواره در نوع خدمت رسانی به مخاطبین است.

برگزاری نشست ها با فیلمسازانی که آثارشان در جشنواره به نمایش گذاشته شده با نام دیدار بی واسطه با فیلمسازان که معمولا از استقبال خوبی هم برخوردار است فرصتی برای مخاطبین خواهد بود که علاوه بر اینکه از دیدگاههای سازندگان فیلم ها آشنا می شوند ، خود نیز بتوانند نقطه نظرات خویش را بی واسطه با سازندگان اثر در میان بگذارند. این درحالی است که سایت مرکز گسترش نیز تلاش می کند تمامی فعالیت ها و اتفاقات حاضر در جشنواره را به خوبی پوشش دهد.

نبود غرفه ای مجزا و مجهز به رایانه برای خبرنگاران و عکاسان برای نگارش و ارسال خبر و عکس - که معمولا مسئولین برگزاری هر جشنواره ای اهمیت زیادی برای این بخش قائل می شوند - یکی از کاستی های این جشنواره به حساب می آید که جای خالی آن درجشنواره سینمای حقیقت به شدت احساس می شود و امید است که در سال های آتی این نقیصه نیز برطرف گردد.

مجید معافی