باید اذعان داشت که بنیاد فارابی در این دوره با دادن شعارهایی مبنی بر حمایت و تولید آثار انقلابی و نیز استراتژیک، فیلمی که مصداق این دو مورد را داشته و دارد و پس از چند سال با برطرف شدن مشکل حقوقی اش در دوره پیشین در نوبت اکران و گرفتن پروانه نمایش بوده است اینچنین مورد بی مهری و بی توجهی قرار داده است.

به گزارش هنرنیوز، در شورای پروانه نمایش خانگی اخیر با عرضه چندین فیلم در این شبکه موافقت به عمل آمد که نام فیلم سینمایی«محرمانه تهران» ساخته مهدی فیوضی و به تهیه کنندگی قاسم جعفری از تولیدات فارابی در آن به چشم می خورد. این فیلم که تولید سال ۱۳۹۰ فارابی در دوره مدیریت جواد شمقدری است، نتوانست پس از ۴ سال و چند ماه مجوز اکران عمومی را بگیرد و سرانجام قرار شده است تا با توزیع در شبکه نمایش خانگی پرونده اکران این فیلم هم بسته شود.

اما در این مدخل جای طرح کردن چند پرسش باقی است. یکی آنکه چرا بنیاد سینمای فارابی که نهادی دولتی است وقرار است با پول بیت المال تولیداتی در راستای اهداف و آرمان های انقلاب اسلامی داشته باشد، اینچنین تولیدی استراتژیک را که در مورد موضوعی بسیار مهم همچون فتنه ساخته شده است قربانی می کند. دوم آنکه سیستم دولتی و انتصابی شورای پروانه نمایش به چه علت یکی از تولیدات بنیاد فارابی را که در هر دو دوره مدیریتی حاضر و پیشین پرونده ای بازی داشته است، اینچنین قربانی کرده و طی چندین سال از ماجراهای حقوقی میان تهیه کننده و فارابی گرفته تا دست های پشت پرده اکران و ...پشت درهای بسته اکران نگه داشته است تا هم تنور داغ و تب دیده شدن فیلم خاموش شود و هم شأن و منزلت فیلمی با نگاهی ملی، استراتژیک و انقلابی از بین برود.

باید اذعان داشت که بنیاد فارابی در این دوره با دادن شعارهایی مبنی بر حمایت و تولید آثار انقلابی و نیز استراتژیک فیلمی که مصداق این دو مورد را داشته و دارد و پس از چند سال با برطرف شدن مشکل حقوقی اش در دوره پیشین در نوبت اکران و گرفتن پروانه نمایش بوده است اینچنین مورد بی مهری و بی توجهی قرار داده است.

در ارتباط با دعوای زرگری که دامن این فیلم را گرفته است می توان بیش از این تحلیل ارائه کرد و با آوردن سند و مصداق حقوقی، ریشه این مشکل را نیز بررسی کرد، اما نکته ای که در این بین بیش از مسائل دیگر اهمیت دارد همانا قربانی شدن فیلمی استراتژیک و پر هزینه در دستگاه دولتی است که دلسوزانه و با هدفی انقلابی توسط فیلمسازش ساخته شده و در نهایت در دو دوره با دو رویکرد متفاوت مدیریتی قربانی نگاه های جناحی و دست های پشت پرده اکران و تصمیمات منفعت جویانه شده است. این مسأله می تواند اثر بسیار منفی در نگاه تولید کنندگان در ارتباط با آثار فاخر ارزشی و استراتزیک نظام داشته باشد و این خطر را گوش زد کند که فیلم و فیلمسازی که در این راه قدم بگذارد نه تنها قربانی خواهد شد بلکه تا سال ها پرونده ای نا نوشته برای او باز خواهد ماند و فیلمنامه ها و طرح هایش وارد لیست سیاهی خواهند شد که نتوانند به راحتی آن ها را به تولید و عرضه برساند. این ماجرا ضربه کشنده ای به تولیدات استراتزیک سینمای کشور زده است که جا دارد با بررسی و تحلیل آن، نگاه های مدیریتی حوزه فرهنگ را نقد کرد تا مدیران بیش از پیش متوجه شوند شعارهای ویترینی شان تا چه میزان با عرصه عمل و اقدام در حوزه اجرایی فرهنگی کشور منافات دارد.

امید است تا با سیاست گذاری های صحیح و تصمیماتی انقلابی و فرهنگی دیگر چنین عقوبتی دامان آثار ملی و استراتژیک کم یاب در سینمای ما را نگیرد.