وحید موسائیان کارگردان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در مورد فیلم‌های حاضر در جشنواره فیلم فجر افزود: به دلیل اینکه من همه فیلم‌های جشنواره را ندیدم و تنها موفق به دیدن حدود ۱۰ فیلم شدم لذا معتقدم ارزیابی دقیق‌تر در رابطه با فیلم‌ها منوط به دیدن همه فیلم‌های حاضر در جشنواره خواهد بود.

وی با بیان اینکه در این ۱۰ فیلمی که دیدم هم فیلم‌هایی از کارگردانان قدیمی‌تر و هم فیلمسازان جوان‌تر بوده است ادامه داد: متاسفانه آدم با دیدن این فیلم‌ها احساس می‌کند که یک جور یکنواختی در همه فیلم‌های تولید شده وجود دارد البته منهای چند فیلمی که کارگردانان قدیمی‌تر ساختند – که می‌شد بهتر ساخته شود - اما با نگاه به فیلم‌هایی که توسط فیلمسازان جوان‌تر ساخته شده است شما شاهد «جسارت» و نگاه تازه به موضوع را احساس می‌کنید. اما چرا این یک نواختی باز هم دیده می‌شود سوالی است که باید فیلمسازان به آن جواب بدهند. به نظر من شاید دلیل آن شرایط اجتماعی یا فضای سیاسی جامعه و یا علت‌های دیگری ممکن است وجود داشته باشد که به نظر می‌رسد یک چیز، خودش را به داستان و فیلمساز تحمیل می‌کند و آن این است که شما در ‌‌نهایت  فقط یک لایه‌ای از اجتماع را در فیلم‌ها شاهد هستید.

این فیلمساز کشورمان ادامه داد: من نمی‌دانم این یکنواختی فیلم‌های جشنوار متاثر از چه مواردی می‌باشد. آیا این نیتجه عدم ارتباط فیلمسازان با یکدیگر است که موجب یکسان نگاه کردن فیلمسازان به موضوع شده است؟ یا دلایلی دیگری دارد که باید آسیب شناسی شود که چرا سینمای ایران به این مشکل دچار شده است.

کارگردان فیلم سینمایی «فرزند چهارم» در پاسخ به این سوال که ما در آثار اخیر شما شاهد خروج دوربین از شهر تهران و فرار از سوژه‌های آپارتمان نشینی و شهری بودیم آیا ساخت این نوع فیلم سازی خیلی سخت است که فیلمسازان دیگر اقدام به ساخت چنین فیلم‌هایی نمی‌کنند اظهار داشت: باید اعتراف کرد که ساخت فیلم‌های خارج از تهران مثل فیلم‌های «فرزند چهارم» و فیلم «گلچهره» کارهای بسیار سختی است. من وقتی خودم به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم که واقعا ما چه تلاش زیادی برای تولید این فیلم‌ها کردیم و چه سختی‌هایی را متحمل شدیم تا سینما را از یک منظر و از یک بُعد وسیع تری هم نسبت به موضوع و هم نسبت به لوکیشن داشته باشیم.

کارگردان فیلم سینمایی «گلچهره» یاد آور شد: متاسفانه جای چیزی که در فیلم‌های جشنواره فجر خالی است – منهای فیلم «چیز برگر» اثر آقای جعفری جوزانی – این بود که شما کمتر رنگ و بویی از جغرافیای ملی و بومی ایران را در این فیلم‌ها می‌دیدید. شاید باید بپذیریم که سینما به اجبار به این سمت رفته است. شاید تصور این بوده که همه فیلمسازان فکر می‌کنند همه چیز در تهران قرار دارد و به علت اینکه همه اقوام به سوی تهران سرازیر شدند و تهران به یک ایران کوچک‌تر تبدیل شده است. ما فقط در فیلم‌هایمان شهر تهران را می‌بینیم و رنگ و بویی از جغرافیای ملی و بومی شاهد نیستیم. این درحالی است که ما جذابیت‌های بسیار فوق العاده‌ای در داستان‌های بومی و منطقه‌ای و همچنین داستانهای محلی داریم که به مرور زمان و بویژه طی سال گذشته از یاد رفته است. حتی خودِ سینماگرانی که علاقه‌مند به ساخت این نوع سینما بودند، دیگر از این سینما فاصله گرفتند. حتی مثل خودِ من که اولین فیلمم را در منطقه لرستان ساختم اما فیلم‌های بعدی من، به دلیل مناسبات و چرخه اکران و اینکه مخاطبین سینما فقط در تهران حضور دارند و فقط باید فیلم‌ها با لهجه تهرانی ساخته شوند و حتما می‌بایست مخاطبین تهرانی فکر کنند و آپاراتمان نشین باشند موجب گردیده که همه فیلمسازان از تولید فیلم‌های خارج از تهران صرف نظر کنند و به این علت شد که بسیاری از فیلمسازان، از آن نوع سینمایی که دلبسته آن بودند فاصله گرفتند و ما دیگر شاهد تنوع تصویری در فیلم‌های جشنواره فجر نبودیم تا به این سوال بربخوردیم که چرا باید همه فیلم‌های جشنواره فیلم فجر، تهرانی و آپارتمانی باشد؟

وحید موسائیان در پاسخ به این سوال که آیا برای سال آینده جشنواره فیلم فجر، فیلمی خواهید داشت گفت: فیلمنامه یک فیلم سینمایی به نام «قشنگ و فرنگ» را نوشتم که اگر قرار شرایط مالی آن مهیا شود حتما برای سال آینده در جشنواره فیلم فجر، فیلمی خواهم داشت.