هوشنگ مرادی کرمانی، میهمان ساده و محبوبِ دومین پنجشنبۀ خودمانی فرهنگسرای ابن سینا بود. میهمانی از رامسر،که جاده های سبز شمال را برای حضور در میهمانی ساده و خودمانی روز پنجشنبه فرهنگسرای ابن سینا پیموده بود و پیش از میهمانان، پیش از وزش باد و بارش باران،خودش را رسانده بود.نویسنده مشهور و محبوب قصه های کودکان و نوجوانان، خالق قصه های مجید، بهترین نویسنده کودکان و نوجوانان تاریخ جهان، در یک پنجشنبه بارانی آمده بود تا در میان آنانکه با آدمهای قصه ها و داستانهایش زندگی کرده اند، ساده، بی آلایش، بری از هر فعل سخت، سخن بگوید: از روزهای دور کودکی تا روزهایی که به هفتاد سالگی برسد و شاید بتواند جلد دوم "شما که غریبه نیستید" را به نگارش در آورد:روزهای اقامت در تهران، روزهای دیدار با همه آنانکه در داستانهایش، رد پایی از خودشان به جای گذاشته اند، از نویسندۀ ایران بودن و سخت بودن نویسندگی و نوشتن به زبان فارسی، از همه مردمانی خوبی که داریم.

هوشنگ مرادی کرمانی درس ساده نوشتن را هم آموخت: ساده بنویسید. گمان کنید می خواهید برای کسی حرف بزنید. شما وقتی می خواهید با کسی حرف بزنید ، چطور حرف میزنید؟ همانها را بنویسند...

متن گزارش را با هم می خوانیم:

نشست پنجشنبه خودمانی با هوشنگ مرادی کرمانی، با حضور ادبا، شعرا، نویسندگان و دوستداران قصه هایش، در روز پنجشنبه، 19 خردادماه در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد.

به گزارش هنرنیوز به نقل از روابط عمومی مراکز فرهنگی هنری منطقه دو، هوشنگ مرادی کرمانی در ابتدا ضمن تقدیر و تشکر از برگزار کنندگان محفل ساده و صمیمی خودمانی و انتخاب عنوانی خوب برای این نشست گفت: من از زحمات دست اندرکاران و همکاران آقای ناظمی، مدیریت فرهنگسرا، بسیار ممنونم. سه سال است که قول داده بودم به این فرهنگسرا بیایم. اما همه می دانند که آدمها در کشور مان در موقعیت انزوا و گوشه گیری به سر می برند و هنرمندان بیشتر از سایرین در این انزوا هستند. اما این بار قول دادم که خودم را از رامسر برسانم و دیداری با دوستانم، با آنانکه در پارک و کوه می بینمشان و همیشه به من لطف دارند تازه کنم و با آنان، با همین آدمهای ساده و بی آلایش حرف بزنم و به پرسشهایشان پاسخ دهیم.

برنده جایزه جهانی اندرسن در سال ۱۹۸۶ میلادی، در خصوص دلایل محبوبیت داستانهایش چنین گفت: من گمان می کنم مهمترین علت آن، ساده نویسی و پرهیز از پیچیدگی بود.آدمهای قصه های من، آدمهای پیچیده ای نیستند. همین طور جملاتی که من برای نگارش داستانهایم برمی گزینم، جملات سخت و پیچیده ای نیستند. آدمهای قصه های من، همان آدمهایی هستند که من آنها را دیده ام. می شناسمشان و با آنها زندگی کرده ام. من براین باورم که آدمها مطلقا سیاه یا سفید نیستند. شاید همین صداقت و صراحت بوده که سبب شد تا کسانیکه قصه های مرا می خوانند، مرا و داستانهای مرا دوست بدارند.

وی ادامه داد: من با آنکه عضو فرهنگستان هستم اماهمواره گفته ام که زبان فارسی محدودیتهای خاص خود را دارد. نویسندۀ ایران بودن و در این محدوده نوشتن،آنهم به زبان فارسی، بسیار سخت است و از آن سخت تر حرکت در لایه های جامعه با همین نوشته ها و با همین محدودیتهای زبانی.من فکر میکنم سبک نگارش داستانهای من به گونه ای بود که فقط به روشنفکران محدود نشده ام. داستانهای من برای عوام هم بوده. من ایدئولوژیک نبوده ام و همواره برای خودم محدودیتهایی قایل بوده ام. در هیچ دوره از زندگی ام دستمال به دست نگرفته ام تا برای کسی و برای خوشایند کسی بنویسم. من خوشحالم که با همه محدودیتهایی که داشته ام، نوشته ام.

مرادی کرمانی با بیان اینکه زبان امروز دنیا، زبانی بین المللی است تصریح کرد:این زبان، فقط زبان نگارش نیست. بلکه زبانی است که تصویر هم دارد. عکس هم دارد.حالا هنرمندان با عکسها و با تصویر حرفهایشان را می زنند. این درحالیست که محدویتهای زبانی سبب شده است که نتوان خوب حرف زد مگر آنکه زبانی سلیس و روان را برای نوشتار برگزید.

وی هنر ایرانی را هنری محبوب نامید.هنری که علیرغم محبوبیتش، هنوز حرکت نکرده است: البته هنر سینما و کارگردانان ایرانی در مقایسه با نویسندگان موفقتر بوده اند و چهره هایی جهانی نیز در بین آنان داریم. اما در مورد نویسنده های ایرانی نمی توان با این صراحت گفت. اما تجربه شخصی خودم نشان داده که هرگاه این داستانها به زبانهای دیگری ترجمه شده است، اتفاقا با استقبال هم مواجه شده است. مثلا داستانهای خودم در ترکیه به زبان ترکی ترجمه شده است و اتفاقا تجربه بسیار خوبی هم بود.

برنده جایزه کتاب سال ۱۹۹۴ کودکان و نوجوانان اتریش کشور ما را چهارراه حوادث خواند و تاکید کرد: نباید در این کشور، زیادی از خودمان توقع داشته باشیم. ما آدمهای سیاست زده ای هستیم. حتی فرهنگی مان هم با این موضوع، عجین شده است.

نشست پنجشنبه خودمانی با هوشنگ مرادی کرمانی، با قرائت ابیاتی از داستانهای هوشنگ در شاهنامه فردوسی، توسط خانم تهرانی، اجرای قطعاتی از موسیقی سنتی توسط فرشید حقیقی، اهدای هدیه ای به رسم یادبود از سوی سید قاسم ناظمی، رئیس فرهنگسرای ابن سینا و ذکر خاطراتی خودمانی توسط خودش و دوستان هوشنگ مرادی کرمانی در ساعت 21 روز پنجشنبه، به پایان رسید.