به گزارش هنرنیوز، شاعر، مترجم، و پژوهشگر حوزه ادبیات و فلسفه در گفتگو با خبرنگار ستاد خبری هشتمین جشنواره شعر فجر، با اشاره به حرف و حدیث‌هایی که همواره پشت سر متولیان جوایز ادبی مشهور جهان بوده است، گفت: جایزه نوبل به دلیل قدمت، مبلغ جایزه و شهرت بین المللی آنجایگاه استثنایی دارد. اما همیشه از موارد خاصی که بگذریم، بحث انگیز بوده و موافق و مخالف فراوانی داشته. ضمنا برندگان اینجایزه همیشه هم از استقبال خوانندگان برخوردار نبوده‌اند. هم چنین محدودیت‌هایی دارد. در هر صورت جواب به این سوال مستلزم اطلاعاتی است که من ندارم ولی هم چنان معتقد هستم که در زمینه ادبیات به ویژه شعر دامنه اطلاع داواران به اندازه لازم وسیع نیست.
به گفته وی، اما در این داستان جوایز ادبی، داستان دیگریست. ادبیات در ذات خود به حق صدای اعتراض و انتقاد است و این به خصوص در کشورهایی که خط مشی سیاسی – عقیدتی خاصی دارند، همیشه با مانع روبه رو می‌شود. به همین دلیل من همیشه گفته‌ام که جایزه ادبیات نباید دولتی باشد.
موحد که خود چند سالی داور جوایز شعر کتاب سال جمهوری اسلامی بوده است، عوامل پشت صحنه‌ را موجب مخدوش شدن نتایج این جوایز می‌خواند و تصریح می‌کند: روزی پرسیدم اگر زمانی فلان یا به‌مان را شایسته جایزه انتخاب کنیم در ارزیابی نهایی در غربال می‌مانند، گفتند خیر. وقتی در اینجا خطوط قرمز داشته باشیم داوری زیر سوال می‌رود و نتیجه این می‌شود که برگزیدگان ادبی جایزه ادبی کتاب سال هم از استقبال عمومی به دلیل بدبینی مردم به آن بی‌بهره می‌مانند. چنانکه تجربه نشان داد که بی‌بهره ماندند‌.
از دید نویسنده کتاب «دیروز و امروز شعر فارسی، این مانع نیز در شرایط فعلی رفع شدنی نیست، چرا که حتی به جایزه دهندگان خصوصی هم اجازه انتخاب داده نمی‌شود و با دشواری‌های فراوان روبرو می‌شوند، چنانکه شده‌اند.
پاسخ این شاعر و پژوهشگر ادبی و فلسفی به سوالات بی‌شمار ما درباره جشنواره، به این جواب ختم می‌شود: گمان نمی‌کنم با نظری که دارم و صریحا اعلام کردم آن سوال‌ها موضوعیت داشته باشد. اما اینکه امیدوار باشیم که وزارت ارشاد و معارف و دست اندرکاران دیگر سعه صدر پیدا کنند من هم در این امیدواری با شما شریک هستم و ولی فراموش نکنید که دولت هم با افراد ذی-نفوذی روبرو است که اگر دستشان برسد دواوین سعدی، حافظ، مولوی، فردوسی و خیام را هم اجازه چاپ نخواهند داد.
او با یادآوری این نکته که همه تقصیر‌ها را در جامعه‌شناسی سنتی ایران نمی‌توان به گردن دولت انداخت. اظهار کرد: نمونه‌هایی را در همه سطوح می‌بینیم. مثل اینکه چاره‌ای نداریم، جر دعا کردن و از خداوند متعال طلب سعه‌صدر کردن برای افرادی که اهمیت ادبیات را نمی‌دانند و هنوز گمان می‌کنند داستان خواندن اتلاف وقت است و موسیقی گوش دادن کار لغو.