«ایرج بقایی کرمانی» با شیرینی آثاری چون ناصرالدین شاه زن ذلیل (تاریخ به روایت طنز)، «کشور گشایان قاجار»، «شاه سلطان حسین جنگجو» تا ابد در قله گاه ذهن مردم باقی ماند وگرچه شاید حضورش را برای همیشه به نوشته هایش سپرد.
هنرمندان این مرز و بوم از جوهره تفکر و تعالی خاک آن بهره گرفته بالیدند،کشوری که از ساحت اصحاب قلم غنی است لیکن دغدغه های سترگ اقتصادی و اجتماعی مجال تفکر در باب احوالات دیگران را بر نمی تابد و غفلتی فراگیر ایجاد می کند.
مدتها است در تیتر اخبار فرهنگی می خوانیم که حال یکی از بزرگان و فرهیختگان این حوزه خوب

نیست و در بستر بیماری است و چندی که می گذرد خبر تلخ رحلت او را از رسانه ها می شنویم بی آنکه مسئولان، او را که دین زیادی به بالیدن جامعه فرهنگی دارد دریافته باشند و مردم سر به گریبان فرو برند که نسلی از خوبی ها در حال وداع با تازه های ناخوشایند زندگی و تنها گذاشتن آنهاست.
سال نود با درگذشت بسیاری از بزرگان طی شد که شاید سیمین دانشور آخرین آنها بود و داغی سنگین بر سینه ادبیات کشور نهاد لیکن آیا هیچ آموختیم زنده دوست باشیم و از مرده پرستی بپرهیزیم؟!
و چنان است که وقتی فرهیخته ای از دنیا می رود مردم و گاهی مسئولان در مراسم تشییع پیکرش سایر هنرمندان را می بینند و تازه تازه از حال هم خبر می گیرند، حال آنکه در همان جمع دیگرانی از دیار ادب و هنر هستند که اگر خوب بنگریم کهولت سن ناراحتشان کرده است و احساس می شود که هر آینه احتمال دارد دمی دیگر حضور پرمهرشان را برای همیشه از دست بدهیم.
هم آن ها که استاد و پیشکسوت اند و اگر بروند باید زمان دور و درازی بگذرد و چرخ ایام بچرخد تا شاید کسی شبیه آنها متولد شود و شاید هم نه.
پس لاجرم باید شتافت و زمزمه نمود: «بیا تا قدر یکدیگر بدانیم...» و بزرگان را در یابیم و بر ساحت رفیعشان ارج نهیم تا در کنارمان هستند...

مریم خاکیان