به گزارش هنرنیوز به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری دکتر لیلی نیاکان سرپرست گروه باستان‌شناسی با اعلام این خبر گفت: هدف اصلی از ادامه کاوش در این محوطه باستانی، پی بردن به ماهیت نهشته‌های فرهنگی در بخشهای مرکزی و شرقی این محوطه بوده است. 

او افزود: فرایند فوق با توجه به بررسی‌های سطحی بر روی این محوطه و شناسایی داده‌های تاریخ‌گذاری شده، نشانگر قدمت و اهمیت این بخش از محوطه مربوط به دوره‌های استقراری متعلق به دوران‌های آغاز تاریخی و تاریخی بوده است.
به گفته این باستان‌شناس با توجه به تاریخ تحولات در منطقه در دوره‌های مورد اشاره کاوش نجات بخشی این محوطه دارای ارزش‌های مطالعاتی در باستان‌شناسی ایران است. 

وی  ادامه داد: از سوی دیگر همانند سال‌های گذشته آموزش باستان-‌شناسان جوان از دیگر اهداف این طرح نجات بخشی است. 

نیاکان همچنین گفت: کاوش نجات بخشی محوطه للار با نقشه برداری از بخش‌های مرکزی و جنوب شرقی محوطه همراه با مطالعات آرکئوژئوفیزیک در حال انجام است. 

او اظهار کرد: هدف استفاده از این روش، شناسایی محل سازه‌ها و ساختارهای مدفونی است که در اندک زمان باقی مانده از نجات بخشی این محوطه ارزشمند بتوان کاوش و مطالعات این محوطه را به اتمام رساند. 

این باستان‌شناس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در ادامه گفت: بر اساس بررسی‌های اولیه باستان‌شناسی، شواهدی از ردیف سنگ چین‌های بصورت تقریباً منظم، اما پراکنده در سطح محوطه للار دیده می‌شود که نشانی از بقایای بر جای مانده از ساختارهای معماری و یا گورهایی را در خود دارد. 

او افزود: بر اساس نتایج پژوهش‌های آرکئوژئو فیزیک به روش مغناطیس سنجی، نقشه‌های مغناطیسی، آنومالی‌های ساختارهایمتمرکر و منظمی را در بخش‌های جنوبی، مرکزی و بویژه شرقی نشان می‌دهد. بر اساس نقشه‌های مغناطیسی تاکنون ۶ کارگاه کاوش برای شناخت بهتر این آثار تعیین شد که می‌تواند کمک موثری در شناخت آثار بر جای مانده در این محوطه داشته باشد. 

گفتنی است که بخش‌های غربی این محوطه در سالهای ۸۹-۹۰ به مدت یکماه توسط دکتر عباس مترجم کاوش شد. او تاریخ‌گذاری محوطه‌های کاوش شده در این بخش را به اواخر ساسانی و اوایل اسلامی نسبت داده است.
محوطه و تل‌های للار در سال ۱۳۱۰ توسط اندره گدار فرانسوی به شماره ۵ در فهرست اثار ملی ثبت شده است.