این روز‌ها فیلم سینمایی «حوض نقاشی» به کارگردای «مازیار می‌ری» در حال اکران عمومی در سینماهای کشور است و تا کنون توانسته فروشی بالای یک میلیارد تومانی را تجربه کند. مازیار می‌ری با ساخت این فیلم نشان می‌دهد که علقه خاصی به نشان دادن پیچیدگی‌های روابط خانوادگی افراد در تقابل با محیط وجامعه دارد. ساخت فیلم‌هایی چون: «سعادت آباد»، «کتاب قانون»، «پاداش سکوت»، «به آهستگی» و «قطعه ناتمام» گواه این نکته مهم است که می‌ری دوست دارد شخصیت‌های مختلف فیلم‌های خود را در محیطی مملو و سرشاراز شک و سوظن برای ادامه زندگی قرار دهد. در فیلم‌های او فرد مدام با خوداش کلنجاز می‌رود تا خوداش را به همه اثبات کند و این باور و احساس را در آدمهای اطراف خود به وجود بیاورد که حق انتخاب، زندگی و نفس کشیدن دارد و قرار نیست که دیگران خواسته یا ناخواسته فرد را از داشتن حقوق شهروندی و انسانی منع کنند. به هرحال فیلم سینمایی «حوض نقاشی» ششمین اثرسینمایی این فیلمساز است و روایتی زندگی آدم‌های خاص جامعه به نمایش می‌گذارد. در این فیلم «مریم» بازی «نگار جواهریان» و «رضا» با بازی «شهاب حسینی» زوجی هستند که مشکلی به نام کم توانی ذهنی دارند. می‌ری دراین فیلم به زندگی این زوج کم‌توان ذهنی می‌پردازد که با وجود مشکلات فراوان با هم ازدواج می‌کنند و صاحب فرزندی به نام «سهیل» می‌شوند. پسری کاملا سالم که در کلاس چهارم دبستان مشغول تحصیل است و به ‌تدریج متوجه مشکلات و وضعیت بحرانی پدر و مادر خویش می‌شود. سهیل به خاطر داشتن پدر و مادری معلول، خجالت‌ می‌کشد. او برای فرار از این بحران‌ها و مشکلات به وجود آمده در زندگی‌اش، به خانه ناظم مدرسه خود پناه می‌برد و ادامه داستان که فیلم با زندگی آرام این زوج و پسرشان «سهیل» تا به انت‌ها به پیش می‌رود و مخاطب را به خود درگیر می‌کند.
این فیلم که در سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر بازتاب‌های مختلفی داشت. عده‌ای از منتقدین و هنرمندان فیلمنامه این اثر بزرگ‌ترین ضعف مهم آن دانستند و عده‌ای هم آن را یک فیلم مطرح و شاخص در کارنامه فیلمسازی می‌ری به حساب آوردند و عده‌ای نیز این فیلم را یک اثر معمولی از سینمای ایران دانستند. که با کپی برداری ناقص از فیلم مطرحی چون: «من سام هستم» ساخته «جسی نلسون» تلاش دارد که بتواند حرف‌های متفاوتی را بیان کند. اما‌‌ همان گونه که گفته شد پر بیراه نیست که بگوییم این فیلم می‌تواند یک گرته برداری ناقص و عقیم از فیلم سینمایی «من سام هستم» با بازی جذاب و متفاوت «شان پن» در نقش مردی که دارای ناتوانی ذهنی است. همه و به خصوص دولت او را فاقد صلاحیت برای سرپرستی فرزندش می‌داند، به حساب آوریم. چرا گکه در فیلمشان پن سام تلاش‌ می‌کند که بتواند سرپرستی دختر هفت ساله‌اش را بازپس گیرد و در این فیلم می‌ری تلاش می‌کند که بتواند زندگی این دو زوج جوان را با وجود داشت بچه به زبان تصویر برای مخاطب به نمایش بگذارد. در واقع تلاش کرده در این فیلم به مخاطب بگویید که آدمهایی مانند «مریم و «رضا» نه تنها توانایی انجام کارهای شخصی روزانه خود را دارند بلکه می‌توانند تشکیل خانواده داده و بچه‌های سالمی نیزبه دنیا بیاورند. چرا که آن‌ها آدمهایی هستند که هر روز نمونه آن‌ها را در اطراف خودمان در شهر‌ها وروستا‌ها می‌بینیم و اغلب موارد نیز با نثار یک ترحم و دلسوزی بیهوده از کنارشان با بی‌توجهی عبور می‌کنیم. این درست است که رضا ومریم با انسانهای اطراف خود تفاوت بزرگ واساسی دارند. اما در درجه اول انسان هستند و حق نفس کشیدن دارند و می‌توانند حقوق برابری با سایر آدمهای جامعه داشته باشند و ثابت کنند که می‌توانند این تفاوت بزرگ را تا حدودی از بین برده و مانند دیگران زندگی آرامی به دور از حاشیه‌ها داششته باشند.
می‌ری در این فیلم مریم ورضا آدمهایی می‌داند که از سوی اطرافیان خود جدی گرفته نمی‌شوند. چرا که برخی‌ها اعتقاد دارند مریم و رضا بیشتر از آنکه قادر به انجام کارهای روزانه خود باشند به نوعی باعث زحمت دیگران‌اند و فیلم علاوه بر پرداختن به روابط عاطفی و اجتماعی، نحوه زندگی شخصیت‌های اصلی و مشکلات آدمهایی که این گونه بیماری‌ها را دارند، مشکلات اجتماعی امروزی آن‌ها را نیز به مخاطب گوشزد می‌کند و یاد آوری می‌کند که تنها آدم‌های سالم حق زندگی، ازدواج و بچه دارشدن را ندارند و بقیه افراد جامعه نیز می‌توانند از این گونه حقوق اجتماعی برخوردار شوند. درکنار مشکلات زندگی این زوج کارگران فیلم تلاش می‌کند که به معضلات دیگر جامعه نیز اعم از تحریم دارو، بالا رفتن قیمت شیر و معضل بیکاری در جامعه نیز بپردازد و نشان دهد که مشکلات بر این گونه اقشار جامعه فشار بیشتری را وارد می‌کند. به هرحال همین که می‌ری در شرایط کنونی سینمای ایران تلاش کرده که بتواند فیلمی متفاوت بسازد جای شکر دارد و می‌توان امیدواربود که سایر فیلمسازان کشورمان نیز به جای پرداختن به موضوعات سطحی و پیش پا افتاده در آثارشان به ساخت فیلم‌های اجتماعی دست بزنند. فیلم‌هایی که دغدغه و حرف مردم باشند و مخاطب بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.