به گزارش هنرنیوز؛محسن زینی وند سرپرست هیات شناسایی و بررسی باستان شناسی دشت دهلران با اعلام این خبر گفت :بررسی باستان شناسی دشت دهلران در قالب پروژه طرح موسوم به گرمسیری به صورت پیمایشی به وسعت ۵۴ هزار هکتار از اراضی دشت دهلران را پوشش می دهد.

به گفته وی ،دشت دهلران از منظر باستان شناسی یکی از مهمترین مناطق کشور است که پژوهش های فراوانی نیز در آن صورت پذیرفته است. این دشت به دلیل همجواری با دشت شوشان، بین النهرین و زاگرس مرکزی موقعیت فوق العاده ای در درک برهمکنش های فرهنگی این مناطق دارد.

او افزود:این منطقه پیش از انقلاب توسط جیمز نیلی باستان شناس آمریکایی که محوطه های بسیاری را شناسایی کرده بودبررسی هدفمند شده اما هشت سال جنگ تحمیلی و همچنین تسطیح اراضی برای کشاورزی طی دو دهه اخیر صدمات جبران ناپذیری به محوطه های باستانی وارد کرده است.

این باستان شناس تاکید کرد:از این رو، پروژه حاضر فرصت مناسبی است تا بعد از نزدیک به نیم قرن، این منطقه به صورت هدفمند و پیمایشی مورد بازبینی قرار گیرد تا ضمن پیگیری اهداف پروژه گرمسیری، از وضعیت کنونی محوطه ها آگاهی پیدا کنیم و همچنین اطلاعات دقیقی از آن برای وارد کردن در نقشه باستان شناسی کشور به دست اوریم.

اوبا اشاره به اینکه دربررسی اخیر، ده ها محوطه نویافته شناسایی شده که نتایج ارزشمندی به همراه دارد گفت :شایان ذکر است در این مدت بیش از ۱۰۰ محوطه باستانی شناسایی شده که درصد قابل توجهی از این محوطه ها از راههای گوناگون آسیب دیده اند.

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی وگردشگری،به گفته زینی وند برخی محوطه های شناسایی شده پیشین نیز دیگر قابل رصد نیستند؛ از آن جمله می توان به محوطه مهم خزینه اشاره کرد که بر اثر تسطیح اراضی برای کشاورزی دیگر وجود خارجی ندارد.

این باستان شناس اظهار داشت :بررسی ها تاکنون نشان می دهد که جنگ تحمیلی ، تسطیح اراضی دشت و ساخت کانال های بزرگ انتقال آب برای کشاورزی ،جنگل کاری در منطقه سرگراب و حاشیه رودخانه میمه ، ساخت جاده ها و راه های ارتباطی بین شهری و روستایی، گسترش بدون برنامه شهر دهلران از مهمترین آسیب های وارده به محوطه ها و تپه های باستانی دشت دهلران توسط ارگان های دولتی است.

به گفته وی، حفاری های متعدد و غیرمجاز افراد سودجو در محوطه های باستانی برحجم آسیب ها و تخریبها افزوده است.

دشت دهلران به بخش مرکزی شهرستان دهلران از توابع استان ایلام گفته می شود که در ادبیات باستان شناسی در بخش جنوب غربی فلات ایران قرار می گیرد. با وجود اینکه این زون یا منطقه ویژگی های ساختاری سرزمین های پست را داراست اما در مقابل در منتهی الیه جنوب ارتفاعات زاگرس مرکزی قرار گرفته است؛ از این نظر، قابلیت های فراوانی در جذب گروههای انسانی داشته است. دو رود میمه و دوایرج و همچنین چشمه های آبگرم و قیر اهمیت این منطقه را دو چندان کرده است. همچنین دشت حاصلخیز دهلران به مثابه کریدور ارتباطی دشت شوشان و میان رودان مطرح است.