به گزارش هنرنیوز ، علی رهبری رهبر ارکستر می گوید: اعتراض هنرمندان به مشکلات موجود و البته همراهی و همدردی آنها با مردم، حق مسلم آنها است؛ زیرا هنرمند احساساتی است و وقتی احساسات مردم را می‌بیند تحت تأثیر قرار می‌گیرد. ولی آنچه را که متوجه نمی‌شوم این است که هنرمند هنرش را عرضه نکند و به روی صحنه نرود. درست مانند این است که آشپز آشپزی نکند و رفتگر هم خیابان‌ها را تمیز نکند.

او ادامه می‌دهد: هنر یک موسیقیدان، روی صحنه نمایان می‌شود و ممانعت از این حضور تنها به خود هنرمند آسیب می‌زند. اما بدتر از اینکه یک هنرمند روی صحنه نرود، تهدید آنها برای روی صحنه رفتن است.

رهبری سپس این سوالات را مطرح می‌کند که «روی صحنه نرفتن هنرمندان موسیقی آن هم در مملکتی که موسیقی همیشه با دشواری همراه بوده، خیلی‌ها آرزو داشته‌اند موسیقی نباشد و استادان بزرگی مانند روح الله خالقی و حسین دهلوی برای ماندن موسیقی تلاش و مبارزه کرده‌اند، چه تأثیری داشته است که هنرمندان در اعتراض به اتفاقاتی که افتاده خودشان موسیقی را تحریم کرده‌اند؟ این امر چه تغییری را باعث می‌شود؟ اگر تالار وحدت را ببندند یا ارکستر سمفونیک را منحل کنند چه خواهد شد؟ آیا مردم بابت منحل شدن ارکستر سمفونیک اعتراض خواهند کرد؟ نه! اتفاقا کسی متوجه نخواهد شد.»

این آهنگساز همچنین تصریح می‌کند: «نرفتن روی صحنه به جز اینکه ممکن است فقط به خود موسیقیدان لطمه بزند، برای مردم تفاوت چندانی ندارد؛ بخصوص مردمی که اصلا موسیقیدان‌ها را خیلی جدی نمی‌گیرند و بسیاری از آنها ما را مطرب می‌دانند.»

او می گوید: «اینکه هنرمندان احساس خود را به عنوان موسیقیدان مطرح کنند، اصلا اشتباه نیست ولی اگر مثلا خود من به عنوان رهبر ارکستر از کارم کناره گیری کنم به کجا کمک خواهد کرد و چه اثری خواهد داشت؟ البته هر جایی هم که این اقدامات اثر داشته باشد، مطمئن باشید در ایران اثری نخواهد داشت؛ چون همیشه در ایران با موسیقی مخالفت شده و این اقدامات تنها مشکلی را به مشکلات دیگر اضافه می‌کند.»

او بیان می‌کند که وقتی هنرمندان سرشناس صحنه را ترک می‌کنند، خطری که حوزه موسیقی را تهدید می‌کند این است که شاید هنرمندان در سطح پایین‌تر جای آنها را بگیرند.

در بخش دیگری از این گفت‌وگو این مسئله را با او در میان می‌گذاریم که اخیرا در پی برنامه‌های متعدد او در روسیه، رسانه‌های خارجی نسبت به این امر نقد داشته‌اند؛ چراکه معتقد هستند روسیه به خاک اوکراین تجاوز کرده است.

این رهبر ارکستر در راستای این مسئله نقطه نظر خود را اینگونه عنوان می‌کند: باید بگویم که من به روسیه نرفته‌ام بلکه به نزد والری گرگیف، به شهر چایکوفسکی و به اپرایی رفته‌ام که بزرگترین اپرای دنیا است و بزرگان موسیقی برای اولین بار آثار خود را در آنجا اجرا کرده‌اند. من در این اپرا با بهترین موسیقیدان‌های دنیا کار می‌کنم و موسیقی آهنگسازان شرقی را از ترکیه، تاجیکستان و ارمنستان به روی صحنه می‌برم. به عقیده من حضورم در این اپرا بالاترین قدمی بوده که می‌توانستم برای ایران بردارم.

او ادامه می‌دهد: از «بی بی سی» به من ایراد گرفتند که چرا به روسیه که با اوکراین وارد جنگ شده است، رفته‌ام؟ پاسخ من به این سوال این بود که وقتی انگلیسی‌ها و امریکایی‌ها بغداد عراق را به طرز خیلی بی‌رحمانه‌ای بمباران می‌کردند و ۱۵۰ هزار نفر را کشتند، من در انگلیس رهبر ارکستر بودم، پس می‌بایست دیگر کشورها همان زمان من را تحریم می کردند. همچنین اگر قرار بود جایی را تحریم کنیم، باید طی همان سال‌ها، امریکا و انگلیس را تحریم می‌کردیم. اگر این اتفاق افتاده بود این حرف امروز موضوعیت داشت.

رهبری تصریح می‌کند: از طرفی اگر بخواهید باتوجه به پیشینه تاریخی هر کشور تصمیم به حضور در آنجا بگیرید، به هیچ کجای اروپا نمی‌توان رفت، چون هر کدام از کشورهای اروپایی از بلژیک گرفته تا آلمان، همه مشکلات بزرگ و اساسی دارند.

او در گفتگو با ایسنا در نهایت تأکید می‌کند که مخالف تحریم به هر شکلی است؛ تحریم یعنی شکنجه کردن. تمام تحریم‌هایی که در سال‌های اخیر دیده‌ایم به هدف اصلی خود نرسیدند و هدف آنها مردم معمولی شدند. هر تحریمی در هر جا فقط موجب شده که مردم بها بدهند. همچنین زشت ترین کاری که یک هنرمند می‌تواند انجام دهد این است که یک هنرمند دیگر را تحریم کند.