احمد آریامنش هنرمند خوشنویس که در حوزه نقاشیخط فعالیت می‌کند؛ تا کنون بیش از ۱۰ انفرادی در خارج از کشور و  بیش از ۲۰ نمایشگاه انفرادی در داخل کشور داشته است؛ وی تا کنون هم‌چنین  ۳ کتاب  از جمله «حسن هم‌جواری در نستعلیق» را به رشته تحریر درآورده‌است.  نمایشگاهی از آثار این هنرمند در گالری شکوه برپاست. در خلق این مجموعه سهیل قرباندائی‌پور هنرمند عکاس با وی همکاری داشته و مجموعه‌ای تلفیقی از عکس و خوشنویسی توسط این هنرمندان پدید آمده.  به همین سبب درباره نگاه نوگرایانه این هنرمند با وی به گفت‌و گو نشسته‌ایم.

شما از آن دست هنرمندانی هستید که نسبت به هنر خطاطی رویکردی تازه داشته اید،  این نگاه نو از کجا نشات می گیرد؟

به اعتقاد من این مسئله به ویژگی های فردی، اشخاص مربوط است، برخی افراد این جسارت را ندارند که در حوزه کاریشان کمی متفاوت عمل کنند و علاقه ای هم به این کار نشان نمی دهند در مقابل برخی افراد بسیار به خلاقیت و آفرینش ونگاه تازه علاقه مند هستند و در پی آن علاقه دارند تا در حوزه کاریشان دست به تجربه های نو بزنند  و باید بگویم  من از زمانی که بایدم می آید جز این دسته از افراد بودم  و از کودکی مرز نمیشناخاتم و به دنبال کارهایی بودم که عده ای معتقد بودند آن کار ها نشدنی است، این عادت رفتاری من باعث شده تا امروز در حوزه کاری ام نیز دست به خلاقیت زده و کارهایی از جمله ابداع خط و یا کنسرت خط را داشته باشم تا به الینجا برسم و مطمئنا در سال های آینده اتفاقات دیگری را در این حوزه رقم خواهم زد چرا که معتقدم هنر زمانی زنده است که به روز باشد در همین راستا باید حرکت تازه ای را شروع کنیم.

اتفاقی که در کارهای شما مشاهده می شود، تلفیق هنرهای مختلف با هنرهای تجسمی است، چه ضرورتی حس شد تا این اتفاق رخ دهد؟

این روزها در زمینه های عملی شاهد این هستیم که رشته های مختلف علمی با هم تلفیق می شود که نتایج خوبی هم داشته، اما متسفانه این اتفاق را در هنر به خصوص هنرهای تجسمی کمتر می بینیم همین مورد دغدغه ذهنی من بوده و است و به همین خاطر سعی کردم تا تجربه های نویی در این حوزه رقم بزنم.

تجربه  نمایشگاه نورنوشت شما و تلفیق خوشنویسی با عکاسی از چه زمانی رقم خورد؟

این تجربه با همکاری و همراهی سهیل قرباندایی پور از دو سال پیش صورت گرفت، یعنی باید این را بگویم که ایده اولیه آن از سوی سهیل قرباندایی پور مطرح شد که بعد از صحبت هایی که با هم در این زمینه انجام دادیم به نورنوشت رسیدیم و در ادامه راه هر دوی ما ایده های خودمان را با هم مطرح می کردیم و به تعامل می گذاشتیم تا به نتیجه دلخواهمان در کار برسیم و این تجربه برای ما بسیار جذاب است. در حقیقت ما معتقد بودیم که هنر عکاسی و خوشنویسی دیگر به تنهایی حرفی برای گفتن ندارند و باید چیز نویی در این راستا خلق کنیم و علاقه داشتیم تا ببینیم ماحصل تلفیق هنرها با هم چه چیزی را به ما خواهد داد و از ترکیب این دو هنر، هنر سومی را خلق کنیم چرا که جامعه امروز نیاز به ترکیب این هنرها با هم دارد و با خلق اثری جدید می توانیم حرف دنیای امروز را بهتر بزنیم، زیرا انسان معاصر امروز لازم دارد تا در هنر موجودی جدید متولد کند و این هنر موجودیدیگر است که متولد شده در حوزه هنر.

تجربه های شما، تجربه هایی است که پیش از شما کسی آنها را تجربه نکرده است، برخورد با تجربه ها چگونه بوده است؟

من همیشه در آفرینش هایم جاده را برای افراد بعد از خودم هموار کرده ام و با وجود احترامی که برای پیشکسوتان حوزه های خطاطی و خوشنویسی دارم اما سعی کرده ام تا این حوزه را از فضای قدیمی اش به فضای معاصر نزدیک کنم و این اتفاق برای من بسیار سخت بوده است، در هنر نیاز به جسارت  و مطالعه داریم اما متاسفانه این روزها گاهی شاهد این هستیم که هنرمندان از به تاثیر پذیری از آثار یکدیگر می پردازند و به اتفاقی که هنر در آن کشته می شود چرا که ذات هنر خلق و آفرینش است و باید برای زنده نگه داشتن آن، هنر را به روز کنیم.

تجربه کار با جوان ها چگونه است؟

جوان ها افرادی به روز و فعال هستند که خلاقیت در آنها موج می زند به همین خاطر است که من علاقه دارم تا با آنها همکاری داشته باشم و در کنار آنها و در من این تجربه را در نور نوشت به خوبی تجربه کردم و می خواهم تا رنگ های باغ هنر را از تک رنگی در آورم و متنوع کنم .