سیاووش آریا – فعال میراث فرهنگی- در گفت و گو با هنرنیوز درباره‌ی آرامگاه شیخ یوسف سروستانی گفت: در تازه‌ترین بازدیدی که از آنجا داشتم شوربختانه با بهسازی(مرمت) غیراصولی و غیر کارشناسی و رها کردن وسایل کار در پیرامون آرامگاه در جلو چشم بازدیدکنندگان و رها کردن سنگ‌هایی که مربوط به سازه است، روبرو شدم. 

او ادامه داد: همچنین اثرات سوختگی و سیاه شدن آجرهای زیبا به دلیل روشن کردن شمع و آتش زدن چوب در این آرامگاه مشهود بود که این عادت سرچشمه گرفته از اعتقادات و باورهای برخی از مردم این شهر است.

وی تاکید کرد: این جایگاه تاریخی ۷۵۰ ساله نگهبان یا مسوولی ندارد که باید رعایت نکردن حریم درجه یک برای این بنا را هم به لیست بالا افزود.

آریا ادامه داد: نکته شگفت انگیز آن که با جستجویی در سایت‌ها با این نوشته روبرو می‌شویم که معاون سازمان میراث فرهنگی از بهسازی(مرمت) این بنا در سال‌های گذشته خبر داده‌اند و آورده شده که این مرمت شامل استحکام بخشی شکستگی‌ها و سنگ‌های سست، جا زنی و برچیدن بخش‌های سست و جاگذاری سنگ‌های جدید و شوره زدایی است. همچنین به گفته‌ی نصیری برای مرمت این بقعه ۲۰ میلیون تومان هزینه شده است. 

او اضافه کرد: در این جا نخست این پرسش پیش می آید که چرا بهسازی غیرکارشناسی و غیر اصولی است؟ و دوم آن که با هزینه ۲۰ میلیونی در آن زمان می‌توانستیم این بنا را به بهترین شکل ممکن بهسازی کرد و به جاذبه‌یی درخور، با اهداف جذب گردشگر تبدیل نمود تا از آن سود ببریم.

 آریا توضیح داد: شهرستان سروستان در ۸۰ کیلومتری جنوب شرقی شیراز است. این آرامگاه در تاریخ ۲۱ آبان ۱۳۱۷ به شماره ۳۱۷ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است و تحت حفاظت اداره کل میراث فرهنگی فارس قرار دارد. که همین امر موجب می‌شود هرگونه دخل و تصرف یا تخریب در آن به موجب ماده ۵۶۴ قانون مجازات اسلامی پیگرد قانونی داشته باشد.

به گزارش هنرنیوز، پیشینه این اثر به اوایل اسلام و سال ۶۸۰ (ه.ق) سده‌ی هفتم می‌رسد. آرامگاه شیخ یوسف سروستانی از چندین ستون سنگی و دو چهارتاقی تشکیل شده است. این بنا به طرز زیبایی در میانه شهر سروستان قرار دارد. از دیدگاه معماری به دوره ایلخانی باز می‌گردد و تزیینات بنا متاثر از تزیینات رایج آن دوران است.

در اقلیم پارس آمده است که: این بقعه که محل زندگی و تدریس شیخ یوسف بن یعقوب بوده شامل دو چهار تاقی و چندین ستون سنگی و رومی‌هایی از سنگ تراش است. معماری این بنا مانند معماری بناهای ساسانی است و شیوه سنگ‌تراشی آن همانند مسجد جامع عتیق شیراز است. سردر این بنا با نگارش چند آیه از قرآن به خط ثلث بر روی کاشی کاری‌های معرق، مزین شده است.
 

سردر جنوبی نیز که محور اصلی ساختمان بنا شده و متعلق به سال ۷۱۴ ه.ق است، از سنگ تراشیده ساخته شده است. بقعه‌ی یوسف سروستانی(درگذشته به سال ۶۸۰ ه.ق) و محمد بن حسن علی البیضاوی(درگذشته به سال ۷۱۰ ه.ق) در آن قرار گرفته است.