صادق صفایی مدرس گروه هنرهای نمایشی دانشگاه تهران در پاسخ به سوال خبرنگار سینمایی هنرنیوز در ارتباط با فعالیت هایش گفت: در حیطه فیلم و سینما گزیده کار می کم اما در تئاتر ایفعالیتم بیشتر است. برای بازیگری در عرصه کار های تصویری سالی یک بازی را دارم که برخی از فیلم های بنده توقیف است که باید به آن ها فرصت اکران داده شود مانند «خوابگاه دختران» که یکی از فیلم هایی بود که خوب دیده شد.

وی در ادامه گفت: «نیلوفر»هم یکی دیگر از کار هایم است که در انتظار فرصتی برای نمایش به سر می برد فیلمی دیگری به کارگردان کامران نواب صفوی دارم که سال ها است به آن اجازه نمی دهند که اکران شود. فیلم سینمایی «سفر سرخ»فیلمی است که جایزه اش را هم از جشنواره فیلم فجر گرفته ام ولی هنوز توقیف است و اجازه اکران ندارد. شابد هم یکی از دلایلی که من کم کار به نظر می آیم این باشد که تعدادفیلم هایی که من در آن ها بازی کرده ام و نمایش داده نشده است کم نیست.

این هنرمند در ارتباط با ویژگی هایی که جشنواره فیلم فجر دارد گفت: قاعدتاً در وضعیت کنونی معرفی فیلم هایی که در سال آینده قرار است روی پرده سینما ها برود یکی از کار هایی است که جشنواره انجام می دهد. به نوعی پیش از این که مخاطب فیلم ها را ببیند آن ها در این جشنواره نقد و بررسی می شوند که کمک شایانی می کند به تولیدات سال های آینده که مسیر آن ها را ممکن است تغییر دهد.

این مدرس دانشگاه در ادامه با اشاره به این که نقد فیلم ها بعد از اکران عمومی بهتر است گفت: ولی به نظرم اگر فیلم ها در ابتدا نمایش داده می شد و بعد مورد نقد و بررسی واقع می شد تاثیرات بهتری می گذاشت. باعث می شد تا مخاطب شناسی بهتری صورت گیرد وقتی این مرحله مهم یعنی مخاطب شناسی بهتر صورت می گرفت آثار منطق و روایت فیلم ها بهتر خودش را پیدا می کرد. چرا که مخاطب اصلی فیلم ها مردم هستند و آن ها بهتر از هر کسی می توانند آگاهی فیلم ساز و سینما گر را نسبت به این موضوع که حالا جامعه به چه خوراکی نیاز دارد و به چه سمتی باید برود را نشان دهند تا فیلم ساز راه و مسیرش را پیدا کند.

وی در ادامه افزو: به هر حال این غیر قابل انکار است که فیلم ساز برای مردم فیلم می سازد پس باید با توسط فیلم های مان ارتباط مستقیمی با مردم برقرار کنیم تا حرف آن ها را بشنویم اگر ما یاد بگیریم که حرف آن ها رابشنویم قطعاً مخاطب هم حرف سینماگر را خواهد شنید.

بازیگر فیلم سینمایی «خوابگاه دختران» در ارتباط با این که رسالت سینما چیست گفت: قاعدتاً فیلم های سینمایی باید آیینه جامعه باشند و یا بر آیند آنچه که در جامعه وجود دارد را نشان دهند اما به دلیل خودسانسوری که در جامعه وجو دارد و ملاحظاتی را که سیاست های جاری باعث می شود هنرمند آن ها را لحاظ کند در برخی موارد آثار این گونه نیستند که جامعه خود را نمایندگی کنند. البته رسالت سینما صرفاً نشان دادن این بخش نیست دادن راه کار ها می تواند بخش دیگری از کاری باشد که در سینما می توان انجام داد.

وی در ادامه افزود: در فیلم های مان کم تر راه کار می دهیم و بیشتر طرح مسئله است که در فیلم ها به چشم می خود. اگر کارشناسان ما و نخبگان اجتماعی مان از جمله روانشناسان و جامعه شناسان و دیگر افرادی که موثر هستند در ساخت و پروسه فرهنگی جامعه ارتباط خودشان را با سینما قطع نکنند و فیلم ها را ببینند و نظر های خودشان را روی آثار ارائه کنند به نظر من خیلی تاثیر گذار خواهد بود بر روند تولید جهت ایجاد یک بستر فرهنگی مناسب.

وی با اشاره به این که سینما را نباید شخصی کنیم گفت: سینما را نباید شخصی کنیم باید بستری مناسب از آموزش و تفریح را ر خود جای دهد و بتواند سلیقه های گوناگونی را به سینما بکشاند. آمدن سلیقه های مختلف به سینما و زدن حرف های مشترک در فیلم ها می تواند جامعه ما را یک دست کند و ما هم نظر مردم را در ارتباط با موضوعات مطرح شده ببینیم و بشنویم و با مشورت هایی که خواه و نا خواه در جامعه اتفاق می افتد به نتیجه برسیم.