این روزها اکثر شبکه‌های تلویزیونی با پی بردن به اهمیت مخاطب کودک و نوجوان ساعاتی را در باکس برنامه‌های خود به برنامه‌هایی با محوریت کودکان و نوجوانان اختصاص می‌دهند. سال‌ها قبل که تعداد شبکه‌های تلویزیونی مانند امروز هر روز رو به افزایش نبود در شبکه اول سیما برنامه نوجوانانه «نیم‌رخ» با اجرای امیرحسین مدرس و حسین رفیعی و در شبکه دوم برنامه «اکسیژن» در دهه ۷۰ پخش می‌شدند توانسته بودند طیف وسیعی از مخاطبان نوجوان را جذب کنند اما رفته رفته مسولان تلویزیون متوجه شدند که از گروه سنی کودک غفلت شده است و همه توجه به این گروه سنی تنها در حد پخش کارتون بوده است به همین با ابداع ایده خاله‌ها و عموها سعی کردند تا کودکان و خدرسالان را نیز به طیف مخاطبان خود اضافه کنند.
از آن روز به بعد دیگر عموها و خاله‌ها که در استودیوهای خوش آبرو رنگ سعی می‌کردند تا با استفاده از موسیقی و شعر و ترانه به کودکان پیام اخلاقی بدهند جزو لاینفکی از برنامه‌سازی کودک شده است و امروز تقریبا اکثر شبکه‌های تلویزیونی(۲،تهران، آموزش،جام جم) و حتی شبکه‌های استانی برنامه‌های مشابهی را روی آنتن می‌برند که افراد فعال در حوزه کودک بچه‌ها را به دست و جیغ و هورا کشیدن پس از هر توصیه و یا پیام اخلاقی تشویق می‌کنند.
اما این روزها برنامه‌ای در شبکه آموزش قرار دارد که استمرار مهمتریم شاخصه آن است و مهمتر از آن دیگر بچه‌ها قرار نیست با حضور در استودیوهای رنگارنگ مانند بازیهای ورزشی تنها تشویق کننده باشد و برای خالی نبودن عریضه هر چند دقیقه نگاه با استفاده از شعر و ترانه بخواهیم از کودکان حرکت بگیریم.
شاید هر بیننده‌ای در نگاه اول بگوید که «گل آموز» اصلا شبیه برنامه‌های دیگر کودک که امروزه بخصوص از شبکه‌های ۲ و تهران پخش می‌شود نیست اما وقتی ببینیم سایر برنامه چقدر به لحاظ محتوایی دچار تکرار و یکنواختی شده‌اند متوجه می‌شویم که همین متفاوت بودن «گل‌آموز» بزرگترین نقطه تمایز آن نسبت به سایر برنامه‌ها به حساب می‌آید.
به عنوان مثال همیشه در برنامه‌های کودک شاهد این هستیم که بچه‌ها منفعل هستند و فقط دست می‌زنند و هورا می‌کشند و عملا نقشی ندارند اما بخصوص در سری جدید «گل‌آموز» شاهد هستیم که در برنامه نقش موثری دارند و شاید برای اولین بار است که در تلویزیون بچه‌ها برنامه را به دست می‌گیرند و مجری تنها هدایت‌کننده و ناظر است.
یاد گرفتن و تجربه کردن مشاعره، کاردستی، نقاشی آسان، آشنایی با حیوانات، تولید نمایش، داستان‌گویی و داستان‌نویسی جزئی از بخش‌های این برنامه است که همگی با مشارکت کودکان انجام می‌شود و در چنین حالتی ضمن اینکه برنامه به شدت بار آموزشی بالایی پیدا می‌کند کودکان دیگر جزئی از وسایل صحنه نیستند و قرار نیست تمام نقش آنها در استودیو به دست و جیغ و هورا کشیدن به درخواست مجری ختم شود.
در برنامه «گل آموز» بچه ها صرفا تماشاچي نبوده بلكه به نوعي برگزار كننده و اجرا كننده بخش هاي بيشتري از برنامه هستند كه اين تفاوت نسبت به ساير برنامه هاي گروه كودك به شمار مي رود.بنابراين اين امر براي بچه‌ها به نوعي پرورش دهنده استعدادها و توانايي آن ها و نيز تربيت نيروي انساني براي اجراي برنامه‌ها است و به همین دلیل است که می‌توان «گل‌آموز» را متفاوت‌ترین برنامه کودکی دانست که این روزها در قالب برنامه‌های استودیویی از رسانه ملی پخش می‌شوند.
