ابوالموید بلخی شاعر و نویسنده ایرانی سده ۴ق و دوران سامانیان است. او زاده شهر بلخ بوده است. اثر نامدار او در نثر، شاهنامه بزرگ مؤیدی است.[۱]


وی نخستین كسی است كه داستان یوسف و زلیخا را به نظم كشید.[۱] اگرچه از اشعار این منظومهٔ او چیزی باقی نمانده، در مقدمه آن چنین آمده است:








دو شاعر كه این قصه را گفته‌اند



به هر جای معروف و ننهفته‌اند





یكی بوالمؤید كه از بلخ بود



بدانش همی خویشتن را ستود





نخست او بدین در سخن بافتست



بگفتست چون بانگ دریافتست







از دیگر آثاری كه به او نسبت داده‌اند یكی شاهنامه اوست كه آن را «شاهنامه بزرگ» و «شاهنامه مؤیدی» هم خوانده‌اند. این شاهنامه كتابی در شرح تاریخ و داستان‌های ایران قدیم و شامل بسیاری از روایات و داستان‌های ایرانیان از پهلوانان و پادشاهان است كه بعداً در دیگر آثار حماسی، از جمله «شاهنامه»ی فردوسی، از آنان سخن گفته شد. قدیم‌ترین كتابی كه از این اثر نام برده تاریخ بلعمی است كه خود به تاریخ ۳۵۲ نوشته شده است. گرشاسپنامه و اخبار نریمان نیز از آثار ابوالمؤید بلخی هستند كه شاید هم هر كدام جزئی از شاهنامهٔ او بوده‌اند. عجایب البلدان اثر دیگر اوست كه در قرن چهارم و اوائل قرن پنجم مشهور بوده و در تاریخ سیستان نیز چند بار از آن یاد شده است.


 اثرها:





قصیده یوسف و زلیخا



 منابع



↑ ۱٫۰ ۱٫۱ صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ادبیات ایران جلد۱(خلاصه جلد اوّل و دوّم). چاپ پنجم، تهران: ققنوس، پاییز ۱۳۶۸، ص ۱۰۷.

‎