غزلي از خالده فروغ
شاعر افغانستاني


 


  خود را به کرسي تصوير عمريست بنشانده بوديم                 گر تو نبودي دريم عشق از کاروان مانده بوديم


  امروز جغرافياي وارستگي سينه مان هست                        زيرا که ابليس را دوش از مرز دل رانده بوديم

  تا زمانهاست زايد اسطوره از واقعيت                                  از چشم شبرنگ دنيا خورشيد تابانده بوديم

  ميقات آيينه ها بود ، درگاه آدينه وا بود                               ما آبشاري ز گيسو بر شانه افشانده بوديم

  مايي که با صد قلم ناي تاريخ دريا نوشتيم                           آثار درياچه ها را با صد زبان خوانده بوديم