«فتح الله بي‌نياز» داستان نويس و منتقد ادبي در گفت‌وگو با خبرنگار ادبي فارس بيان داشت: كلاس‌هاي داستان‌نويسي آميزه‌اي از نكات خوب و بد است.نكته مثبت اين كلاس‌ها اين است كه كساني كه ذهن خلاق و قوه تخيل خوبي دارند و به عبارتي «قصه گو» هستند با يادگيري تكنيك‌ها و اصول داستاني مي‌توانند بدل به يك «داستان‌نويس» خوب شوند.
وي ادامه داد: نبايد توقع داشته باشيم كه از اين كلاس‌ها تنها قصه‌نويس پديد آيد بلكه اگر حتي خواننده خوب، مفسر خوب و روزنامه‌نگار ادبي خوب هم از كلاس‌ها زاده شود جاي بسي خوشوقتي است.
«بي‌نياز» مشكل بعضي از مدرسين را تك بعدي بودن آنها دانست و بيان داشت: بعضي از مدرسين به دليل عدم آگاهي از تمامي تكنيك‌ها و آموزه‌هاي داستان تنها روي موضعي كه خودشان آگاهي بيشتري دارند تكيه مي‌كنند و هنرآموزان را تك بعدي بار مي‌آورند و تنها به آموزش يك تكنيك بسنده مي‌كنند، كه اين خيانت بزرگي است.
اين داستان‌نويس گفت: بايد رابطه بين روايت، پلات و قصه حفظ شود تا داستان جذابيت داشته باشد اما در اكثر كلاس‌ها به هيچ عنوان به اين نكات توجهي نمي‌شود.
وي در خصوص تك بعدي كردن هنرجو بيان داشت: محدود كردن داستان نويسان جوان در يك چارچوب خاص و تعريف شده باعث انجماد خلاقيت جوانان مي‌شود، پس اگر كسي كليه اصول و مباني را نمي‌داند هرگز دست به تدريس داستان‌نويسي نزند.
وي پژوهش را براي كساني كه تدريس مي كنند، ضروري دانست و اضافه كرد:كساني كه قصد تدريس داستان‌نويسي را دارند بايد تمامي رمان‌هاي شاخص جهان را بخوانند و با نظريه‌هاي ادبي و شيوه‌هاي نقد ادبي هم كاملا عجين باشند تا در كلاس‌ها فقط پيرامون مباحث تئوريك داستان بحث نكنند و هنرجو از جهت نقد و جامعه‌شناسي داستان هم سيراب گردانند.
وي به مقاله‌اي به عنوان «كلاس‌هاي آموزشي داستان نويسي» اثر "گابريل گارسيا ماركز" اشاره كرد و گفت: اين مقاله يكي از بهترين مقالاتي است كه در اين خصوص نوشته شده و خواندن آن را به همگان توصيه مي‌كنم.