به گزارش هنرنیوز، در اسفندماه سال گذشته تفاهم نامه پنج گانه ای در راستای تحقق توسعه گردشگری روستاهای هدف گردشگری و به منظور تسریع در انجام تکلیف دستگاههای اجرایی و بهره گیری از جاذبه های گردشگری روستاهای هدف این تفاهم نامه فیما بین وزارت کشور ، وزارت راه و شهرسازی، سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، بنیاد مسکن انقلاب اسلامی،مرکز توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری در راستای اجرای عملیات زیرساختی در روستاهای هدف و حوزه های دسترسی و نفوذ آنها برای عملیاتی نمودن بهره برداری گردشگری از ظرفیتهای آنها توسط نهادهای مردمی روستاهای یاد شده و یا سرمایه گذاران بخش خصوصی به شرح ذیل تدوین گردید. با محمد علی فیاضی - مدیر کمیته طبیعت گردی- درباره تفاهم نامه پنج گانه درباره روستاهای هدف به گفت و گو نشستیم.
اکنون تفاهم نامه پنج گانه درباره روستاهای هدف امضا شده ولی قبلا یک سری از روستا‌ها جزو مناطق گردشگریِ نمونه بوده‌اند، بودجه و اعتباری هم دریافت کرده‌اند. به طور مثال روستایی در منطقه کوهستانی انتخاب شد که حتا آسفالتش مناسب نیست یا یکسری از خانه‌ها در طرح‌های گردشگری خراب شد یا تغییراتی در آنها بوجود آمد که عملا هیچ نفعی به حال روستا نداشت و تعداد جمعیت یا تعداد گردشگر را افزایش نداد و این یعنی بودجهٔ استان در روستا هزینه شد اما آن چیزی که مد نظر بود، حاصل نشد!؟
بالاخره این مشکلات وجود دارند. در صورتی که ما همهٔ کارهای مورد نظر را انجام دهیم باز هم از این قبیل مشکلات در استان وجود دارد چون هنوز همهٔ افرادی که در جامعه دارای مسئولیت هستند، دانش لازم را ندارند. بطور مثال خیلی از افراد فکر می‌کنند که اگر در روستایی خانه‌ای با سنگ مرمر ایجاد کنند، شخصیت خاصی خواهند داشت یا خانه زیبایی خاصی خواهد داشت. اگر ما کارهای میدانی هم انجام می‌دادیم باز هم نمی‌توانستیم در همهٔ روستا‌ها دخالت کنیم.
فرضاً اگر به بخشدار بگوییم حتما در این منطقه از این نوع سنگ استفاده کنید قطعا در برابر ما جبهه می‌گرفتند. ما توانایی تغییر تفکر یک روستایی را به این سادگی نداریم. ولی حداقل کاری که در توان ما بود درخواست برای تفاهمنامه است. با نگاهی به تفاهم نامه درمی‌یابید ما کار‌هایی را به سازمان‌ها واگذار کردیم که واقعا اجرای آن برای آنها مشکل بود. برای برخی از تفاهم نامه‌ها واقعا زحمت زیادی کشیده شد به دلیل اینکه دستگاه مربوطه قبول نمی‌کرد، ولی ما مجبورشان کردیم که قبول کنند.
بطور مثال، وزارت راه یکی از تفاهم‌نامه‌ها را قبول نمی‌کرد ولی بعد از توضیحات ما مبنی بر اینکه اگر این کار صورت نگیرد، چند کار مهم دیگر در روستا‌ها عملی نخواهد شد، پذیرفتند.
آیا زمان خاصی برای اجرای این تفاهمنامه تعیین شده است؟
ما تا سال ۹۳ تعیینِ تکلیف کردیم. به دلیل اینکه نمی‌شود کار به این مهمی را در یکسال انجام داد. بعضی از کار‌ها به زمان‌های بیشتری نیاز دارد. امسال هم اعتبارات محدودی داشتیم البته احتمال اینکه در سال‌های آتی وضعیت اعتبارات بهتر شود، وجود دارد.
چه وظایفی محول شده است؟
به عنوان مثال برخی از کارهای واگذار شده به وزارت راه عبارت است از توسعه و تعریض راه‌های روستایی و احداث راه‌های کنارگذر در صورت نیاز.
وزارت راه احداث کنارگذر را قبول نمی‌کرد و آن را به بخشداری محول می‌کرد. به دلیل اینکه یک کار محلی محسوب می‌شود. ولی این موضوع از طرف ما پذیرفته نشد زیرا به دلیل کمبود اعتبارات واقعا برای ما مقدور نبود.
احداث پارکینگ بین راهی: یکی از مشکلات جدی که با آن مقابله می‌شود این است که مردم، در زمین زراعی روستا‌ها ماشین خود را پارک می‌کنند یا آتش روشن کرده یا وارد گندم زار می‌شوند که ممکن است در نهایت به نزاع‌های جدی ختم شود. و تاکید ما روی این نکته بود که باید در این مکان‌ها پارکینگ ایجاد شود و هر کس قصد ورود به روستا را دارد، ماشین را در پارکینگ گذاشته و پیاده وارد روستا شود.
اصلاح نقاط حادثه خیز: خیلی از نقاط روستاهای ما هر ساله با مشکلات زیادی روبرو هستند. برای مثال سیلاب‌ها در برخی روستا‌ها واقعا مسیر و ظاهر جاده‌ها را عوض کرده است. اینکه چند دستگاه مختلف قبول کردند که این اقدامات را برای روستا‌ها انجام دهند واقعا کار بزرگی است. بر اساس نظرات دستگاه‌ها جلسات متعددی تشکیل شد. مثلا برخی از دستگاه‌ها اعتراضاتی داشتند مبنی بر انتخاب روستا‌ها که روی این اعتراضات بحث‌های کار‌شناسی انجام شد. ولی باز هم با وجود این کارهای کار‌شناسی و میدانی، مطمئنا شاهد ضعف‌هایی خواهیم بود.
برای این کارهای کار‌شناسی آیا نمونه‌های خارجی را هم مدنظر قرار دادید؟!
خیر. وقتی ما از نظرات اساتیدی مثل دکتر قادری و یا خانم دکتر مقیمی، دکتر رجبی و دکتر ضیایی در گروه‌های خود استفاده کردیم مطمئن هستیم این بزرگان مدل‌ها را بررسی کرده و نظرات خود را ابلاغ کرده‌اند. ولی در حوضهٔ توسعه، مدل‌ها برای ما اهمیت دارند. مثلا ما برای استاندارد اقامتگاه بوم گردی، دنبال مدل رفتیم. ولی در ایران هیچ مدلی را پیدا نکردیم. یعنی شما هیچ کار توسعه‌ای در حوزهٔ اقامتگاه بوم گردی پیدا نخواهید کرد. هرکس هم کاری انجام داده، شخصی بوده است. مثل آقای آل داوود یا آقای برزگر.
در آن زمان به گروه‌هایی که کار می‌کردند درخواست دادیم مدل‌هایی را آوردند و بر اساس آنها مدلی بومی طراحی کردیم و استاندارد اقامتگاه بوم گردی را براساس مدل پیاده کردیم.
نظر ما این بود که در این شاخص‌ها این موارد رعایت بشود و این احساس را داریم که رعایت شده است. یعنی واقعا شاخص‌های ارسال شده بارم بندی شده و براساس بیشترین امتیازی که داشته استان‌ها معرفی کرده‌اند. باز هم اشاره می‌کنم تمام مواردی که گفتم، ضعف‌های جدی دارند ولی در هر صورت ما حداکثر کار ممکنه رو انجام دادیم.
یکی از وظایف تعیین شده در چارت این بود که شما سرمایه گذار را انتخاب کنید. آیا تا کنون سرمایه گذاری مراجعه کرده است!؟
بله، زیاد! اولا در دولت نهم،به دلیل اهمیتی که برای سرمایه گذاری ایجاد شد معاونت سرمایه گذاری گردشگری احداث شد.
دولت در امر سرمایه گذاری اهمیت جدی قائل شد و اعتبارات بسیار زیادی را برای این موضوع تهیه کرد. تمام کسانی که تقاضایی دارند یا می‌خواهند کاری انجام دهند به معاونت سرمایه گذاری معرفی می‌کنیم. در این زمینه مدیر کل مربوطه به شما خواهد گفت تعداد تسهیلات بانکی که در این زمینه به سرمایه گذار‌ها داده شده قابل قیاس با هیچ دوره‌ای نیست. واقعا نظرم این است که از بخش خصوصی حمایت شده است.
چه تسهیلاتی به سرمایه گذار‌ها در حوضهٔ روستاهای هدف داده شده است؟!
اولا که در روستاهای هدف یکسری اعتباراتی در نظر گرفته‌ایم که بلا عوض و زیرساختی بوده است. اعتباراتی نبوده که ما از سرمایه‌گذار‌ها و بخش خصوصی پولی دریافت کرده باشیم. برای زیر ساخت روستا هزینه شده است.
حدود شش میلیارد تومان برای سی روستای اولویت‌دار در حوضهٔ گردشگری هزینه شده است. جدا از اینکه هر سرمایه گذاری که در هرکدام از این روستا‌ها قصد احداث اقامتگاهی یا رستورانی را داشته و درخواست وام داده، رقم‌های زیر یک میلیارد را عمدتا پرداخت کردیم. در خیلی از موارد مثل اکوکمپ کویری متین آباد هم کلا حمایت کردیم و تسهیلات و پیگیری کار با ما بوده (ما منظور مجموعهٔ سازمانی است)، البته بخش عمدهٔ کار هم به عهدهٔ استان بوده است.
منظور این است که سرمایه گذار واقعا حمایت شده. البته حجم سرمایه گذاری هر سال در حال افزایش است زیرا رویکرد مردم نسبت به گردشگری واقعا تغییر کرده است. در سال ۷۰ بیشتر سرمایه گذاران به صد نفر نمی‌رسید اما در حال حاضر تعداد سرمایه گذاران خیلی زیاد است. حجم اعتبارات هم به قدری نیست که همه را شامل شود به طوری که بخش عمده‌ای از این سرمایه گذاران نتوانستند تسهیلات بگیرند. ولی در حوزهٔ روستایی به دلیل پایین بودن رقم‌ها خود استان‌ها پرداخت می‌کنند.
