میراث بنان «موزه» می‌خواهد
«اگر برنامه رادیویی «گل‌ها»، یکی از پرفروغ ترین و جامع ترین و طولانی‌ترین برنامه‌های موسیقایی تاریخ رادیو باشد که هست، بهانه سالروز تولد خواننده مشهور آن، باید علاقه‌مندان موسیقی و ادب و هنر را زیر سقفی جمع کند که چنین مکانی موجود نیست!»
تاريخ : چهارشنبه ۱۵ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۱۳:۳۵
به گزارش هنرنیوز؛ روزنامه ایران در ادامه نوشت: «از تولد غلامحسین بنان، پانزدهم اردیبهشت ۱۲۹۰، یک قرن و پنج سال می‌گذرد. هویت او به عنوان میراث فرهنگی و معنوی چنان است که با وجود استیلای خوانندگان مرد در فضای موسیقی، همچنان مخمل صدایش گوش‌ها را می‌نوازد. با این همه هومن صدر، فرزندخوانده غلامحسین بنان، از بی‌تفاوتی مسئولان موسیقی نسبت به ایجاد موزه بنان خبر می‌دهد.
صدر در این باره می‌گوید غیر از آن غرفه محدود در موزه موسیقی، وسایل شخصی بنان این روزها در خانه مادرم، پریدخت آواست و حتی مجسمه اهدایی و پیانوی زنده‌یاد بنان را در کنار عکس‌ها و اسناد او به بهترین نحو نگهداری کرده‌ایم. آخرین تلاش‌هایی که برای جمع‌آوری و ثبت آثار بنان شده است، متعلق به گروه مؤلفی بوده است زیر نظر هومن صدر که با عنوان کتاب مصور «نوای جاودان» به چاپ رسید و هیچگاه در رسانه ملی به آن عنایتی نشد.
تنها فیلم مستندی که از زندگی بنان ساخته شد، در واقع پایان‌نامه دانشجویی زهره محقق بود که در سال ۹۴ در خانه هنرمندان اکران شد و هرگز در دسترس مردم قرار نگرفت!
خانه بنان نیز که از سال ۱۳۵۴ این خواننده نام‌آور در آن زندگی می‌کرد، به گفته پریدخت آوا، توسط سازمان اوقاف، در آبان ۱۳۹۲ با خاک یکسان شد و دل برخی را خون کرد. همان روزها محمد بهشتی، مشاور میراث فرهنگی وقت، رئیس پژوهشگاه میراث فعلی، چنین زیبا گفته بود: «این خانه در حالی تخریب شد که امروز در دنیا با ارج نهادن بر خانه مشاهیر نه تنها هویت ملی را حفظ میکنند که خوراک خوبی برای گردشگری فرهنگی نیز پدید آمده است.»
حال باز هم فرصت باقی است تا یکی از خوانندگان سرود «ای ایران» را ارج بنهیم و به گزارش هنرنیوز؛تنها سوگوار از دست دادن نشانه‌های او نباشیم. هنوز هم دوبیت شعر ابوالحسن ورزی که برای سانحه رانندگی او درسال ۱۳۳۶ و نابینایی یکی از چشمان بنان گفته بود، مرثیه خوان روز تولد اوست:
«آماج بلا جز دل ارباب هنر نیست
سرخط امان داده قضا بی‌هنران را
می‌خواست که در چشم هنر نور نماند
آسیب رسانید اگر چشم بنان را»
بنان، چشمه زلال تحریر و تصنیف موسیقی ایران است و بوی جوی مولیان او، در کنار کاروانی از گل‌های رنگارنگی که در بین ۵۸۱ برنامه گل‌های رادیو اجرا کرد، یادگار و میراث معنوی ایران است. گفتن این نکته که در دهه سی و چهل، اجراهای ارکسترال سازهای گل ها و صدای خوانندگانی چون بنان، در منطقه جغرافیایی و کشورهای همسایه هم مثال زدنی بود ما را به این نکته ارجاع می‌دهد که شاید ثبت جهانی و احداث و ایجاد موزه بنان دیر باشد و در حکم شعر شهریار که بنان آن را خواند: «آمدی جانم به قربانت، ولی حالا چرا؟!» اما دیر رسیدن، بهتر از نرسیدن است.»
