هنرهای تجسمی پس از انقلاب نمود دیگری در میان هنرمندان یافت. هنوز روزهای نخستین انقلاب بود و تشکل‌های هنری متعهد داشتند خودشان را پیدا می‌کردند که جنگ شد؛ آن روزها حوزه هنری (و البته نه به این نام) تازه شکل گرفته بود و هنرمندان متعهدی آنجا بودند که هنرهای تجسمی را هم به خوبی می‌شناختند. در همان سال‌های آغازین؛ دشمن به کشور تجاوز کرد و همه چیز رنگ تعهد گرفت؛ رنگ مقاومت و دفاع مقدس؛ هنرهای تجسمی هم از این قاعده مستثنی نبودند؛ دیوارها، شعارهایی شد با موضوع دفاع مقدس و همین‌طور نقاشی‌ها و نگاره‌ها موضوع‌شان به دفاع متمایل شد. این روزگار تا پایان جنگ همینگونه بر هنر گذشت تا اینکه پس از جنگ؛ قرار هنرمندان این شد که آرمان‌ها دفاع مقدس را زنده نگه دارند؛ همه در هر حوزه‌ای که بودند تلاش کردند؛ و هنرمندان هنرهای تجسمی هم اینچنین کردند روزگار گذشت تا اینکه عکس شهدا روی دیوارها نقش بست و برخی از شهرها؛ عکس شهدای‌شان را بر سر در شهرها گذاشتند تا هر کس خواست وارد دیارشان شود بداند که دلیر مردان آن دیار چه کسانی هستند. این‌ها همه در دهه‌های 60 و 70 و 80 برای‌مان اتفاق افتاد اما امروز به اتفاقاتی ملموس‌تر نیاز داریم. امروز شهیدان اگرچه نام‌شان بر سپیدای بلند روزگار نشسته است، اما باید در زندگی معاصر ما هم نامی بزرگ داشته باشند. ما امروز در ایستگاه‌های مترو؛ ایستگاه‌های اتوبوس؛ خیابان‌ها و بزرگراه‌ها نامی از شهدای‌مان را گذاشته‌ایم؛ اما از این غافل شده‌ایم که مردم در این مواردی که نام بردیم چندان غور نمی‌کنند و ساعت‌های‌ کاری‌شان را در این مراکز و خیابان‌ها می گذارند، باید فکری تازه کنیم که خانواده‌ها در ایام فراغت به یاد شهدا باشند؛ مثلا زمانی که در پارکی در حال قدم زدن هستند.ما می‌‌توانیم یکی از پارک‌ها را مانند مراکز خط مقدم جبهه بیاراییم تا خانواده‌ها مانند یک موزه به راحتی و به صورت رایگان در آن حضور یابند. چه اشکالی دارد اگر مردم به صورت کاملا آزاد وارد پارکی شوند که مانند جبهه است. مجسمه شهیدان در آن با هنرنمایی درست شده و عکس‌هایی از آن‌ها بر درخت‌های پارک آویزان است. چه می‌شود اگر ما یک محل مخصوص برای شهیدان داشته باشیم که از طریق آن بتوانیم با ابزار هنر آن را به خانواده‌ها و نسل نوجوان انتقال دهیم. در چنین شرایطی یک پارک با آثار هنری مربوط به شهیدان باعث می‌شود شرایط آشنایی جوانان با هنر دفاع و مقاومت؛ همچنین فضای دفاع حاصل آید.

فکر کنید در حال پیاده‌روی با فرزند یا همسر یا برادران و خواهرانتان در محلی هستید که بوی جبهه می‌آید. در کلان شهری مانند تهران این امر بسیار کم دست می‌دهد که شما وقتی در بزرگراه همت بین ماشین‌ها اسیر شده‌ای به این فکر کنی که این بزرگراه به نام دلیرمردی است که بسیاری از عملیات‌ها نام او را بر تقویم خود ثبت کرده است. کدامیک از ما وقتی از اتوبان شهید بابایی می‌گذریم به یاد می‌آوریم دلیری‌های این شهید را در آسمان و زمین. حالا فکرش را بکنید وقتی در یک فضای سبز در حال قدم زدن هستیم با شهدا آشنا شویم؛ آنموقع موزه‌ای داریم که می‌توانیم با آن گاهی خودمان را درونش دوباره پیدا کنیم.