جشنواره موسیقی مقاومت صبح دیروز به صورت نمادین و عصر دیروز به صورت رسمی کار خود را آغاز کرد. این جشنواره در بخش‌های مختلف موسیقی سنتی، موسیقی مناطق و نواحی ایران، کر آوازی، موسیقی مارش نظامی، موسیقی پاپ و گروه‌های سرود در سطح شهر فعالیت دارد.

گرد آمدن همه رشته‌ها در جشنواره

یکی از موضوعاتی که اهالی موسیقی بدان تاکید دارند؛ توجه همه جانبه به رشته های مختلف و ایجاد توازن میان توجه بدان‌هاست. در حقیقت توجه به این امر که تمامی ژانرهای موسیقی در یک جشنواره در نظر گرفت شود؛ جای تقدیر دارد. در جشنواره پنجم موسیقی مقاومت تمامی ژانرهای موسیقی مد نظر قرار گرفته و ازین رو می توان به این جشنواره آفرین گفت. شاید در کمتر جشنواره‌ای هم‌کناری موسیقی پاپ و موسیقی نظامی قابل تصور باشد.

اصول ارسطویی گاه مطلوب و گاه دردسر ساز! 

یکی از خصوصیات و ویژگی های بارز این جشنواره هم‌زمانی و هم‌مکانی در اجراهاست. تجمع تمامی برنامه‌ها در محوطه یک مجموعه بزرگ و شهره چون برج میلاد تهران یکی از نقاط قوت این جشنواره است. در واقع مشارکت برج میلاد نیز به عنوان یک مجتمع مخابراتی و تفریحی در برگزاری یک رویداد فرهنگی – دولتی خود جای شکر دارد. اما در واقع یک نکته نیز در جشنواره وجود دارد که چندان بر وفق مراد نیست و آن هم زمانی برنامه‌های جشنواره است و اگر هوس کنیم که همه برنامه‌ها را ببینیم عملاً جامه امکان پوشیدن به خواسته ناممکن ما امکان پذیر نخواهد بود. این موضوع سبب می شود که جشنواره با تمام برنامه‌های فشرده خود قادر نباشد مخاطبانش را به طور کامل راضی نگه دارد. البته نباید بی انصاف باشیم و به هر حال باید بپذیریم کهه کمتر کسی هست که علاقمند به دیدن همه برنامه‌های یک جشنواره باشد. اما اگر برنامه های این جشنواره در دو زمان تعریف می شد امکان استفاده از همه آن‌ها برای مخاطبان فراهم می‌شد. 

تاثیر بنا بر کیفیت اجرا 

جغرافیای یک جشنواره تا حد زیادی بر کیفیت برگزاری اش اثرگذار است. در واقع یکی از نکاتی که می توان در این جشنواره بر آن خرده گرفت؛ این است که بخش‌های رقابتی که تعداد اعضای گروه ها در آن ها بعضاً به ۲۰ نفر می‌رسد؛ در سالن‌هایی با ظرفیت ۵۰ تا ۱۰۰ نفر اجرا می‌شود. این چهار دیواری کوچک گنجایش صوتی این همه ساز و صدای آواز را ندارد و جالب تر آن‌که بلند گوهای گوش خراش صدای سازها را تا ۱۰ برابر افزایش می‌دهند و این خود یک عامل مزاحم برای شنیده شدن صدای واقعی ساز محسوب می‌شود. با این وجود طرفداران صبور برنامه‌های بخش رقابتی با حوصله در سالن‌ها می نشینند و ازین رو باید شکر گذار آن‌ها بود.

دو رویه سکه حضور گروه‌های پاپ در جشنواره مقاومت

می‌گویند در دروازه را می توان بست، اما دهان مردم را نه! صحت این موضوع را در سالن اصلی مرکز همایش های برج میلاد می‌توان به وضوح و به راحتی دید. وقتی در نخستین شب اجراهای پاپ مردم در جشنواره حاضر شدند و صندلی ها همه پر شد و خوانندگان یکی یکی روی صحنه آمدند و درباره علاقه به حضورشان در جشنواره سخن گفتند؛ دشوار نبود که صدای اعتراض برخی از حاضران در سالن را بشنوی که حکایت از طرز نگرش منفی آن‌ها به جشنواره مقاومت می کرد. الفاظ نا به جایی که گمان می‌رود از بدگمانی ناشی می شود. اما از سوی دیگر می توان گمان برد که شکاف چند سال اخیر و موضع گیری های تند آنان با این اقدام، تا حدی ترمیم شود.