حامد عنقا فیلمنامه نویس سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز اظهار داشت: نسخه اولیه فیلمنامه فیلم سینمایی «زندگی با شیطان» به تهیه‌کنندگی «محمدرضا شفیعی» به پایان رسیده و این روزها مشغول بازنویسی آخرو اصلاحات آن هستم.
وی با اشاره به اینکه فیلم سینمایی «زندگی با شیطان» برای کارگردان دیگری به نگارش درآمده است، افزود: فیلم سینمایی «زندگی با شیطان» یک فیلم عاشقانه جاسوسی است و یک تریلر پرتعلیق در سینمای ایران محسوب می‌شود که من آن را کاملا ایرانیزه کردم و شخصیت‌های آن ایرانی خواهند بود. ضمن این که این فیلمنامه توسط من ساخته نخواهد شد وکارگردان آن کس دیگری خواهد بود.

مشکل سینمای ایران به نظرم به هیچ عنوان فیلمنامه نیست

این فیلمنامه در خصوص وضعیت فیلمنامه های سینمایی ایران تصریح کرد: به نظرم به هیچ عنوان مشکل سینمای ایران را نمی توان فیلمنامه دانست، چرا که بیش از هر چیز یک نگاه مدیریتی در همه عرصه های هنری وجود دارد که سینما هم جزئی از آن محسوب می شود. ضمن اینکه مشکل اساسی ما عدم درک درست فیلمنامه های سینمایی نیزمی تواند باشد.
وی خاطرنشان کرد: در سینما و تلویزیون هم این مشکلات و نوع نگاه به فیلمنامه ها وجود دارد. در کنار سینما و من در تلویزیون هم علاوه بر فیلمنامه نویس بودن ، به عنوان مشاور ، هم فکر، طراح داستان و ... در اکثر پروژه ها در کنار نویسندگان و کارگردانان حضور داشته ام. در طول سال ها گذشته و چه حال ، می توانم به جرات بگوییم که فیلمنامه های نوشته شده قویتر ، بهتر و جذاب تر از تعداد فیلمنامه های ساخته شده به مراتب بیشتر بوده اند. بنابراین مشکل سینمای ایران فیلمنامه نیست.

مسئول فیلم ساخته شده تهیه کننده و کارگردان اثر هستند ، نه فیلمنامه نویس

عنقاء تاکید کرد: مردم ما وقتی به سینما و تماشای فیلم می روند با فیلم ساخته شده روبه رو هستند، نه با فیلمنامه ای که احیانا دچار ممیزی یا اصلاحات شده باشد. از سویی فیلمی هم که ساخته می شود مسول آن تهیه کننده و کارگردان اثر هستند و در درجه آخر فیلمنامه نویس است که مسول فیلمنامه ساخته شده است. اگر کارگردانان و تهیه کنندگان ما متفق القول هستند که مشکل ما فیلمنامه است. و یا عقل شان می رسد که باید مشکل فیلمنامه های سینمایی حل شود. خوب، لطفا مشکل فیلمنامه های ما را حل کنند بعد بودجه های میلیاردی را صرف ساخت فیلمنامه ها کنند.
وی اضافه کرد: به عنوان مثال در سینما ی ما گاهی پیش می آید که یک فیلمنامه خوب وجذاب با یک طراحی صحنه و لباس غلط بد به کلیت فیلم لطمه وارد می کند. داین درحال است که فیلمنامه نویس همه چیز را در فیلمنامه بیان کرده است. از سویی می توان گفت که در سینما و همچنین تلویزیون فیلم سازی یک کار گروهی و جمعی است. وقتی فیلمنامه نویس شخصیت یا کارکتری را روی کاغذ خلق می کند اگر آن شخصیت درست در ذهن کارگردان یا بازیگر به درستی پرداخته نشود ،نتیجه این می شود که فیلم به بیراهه رفته و نمی تواند در جذب مخاطب موفق عمل کند. چرا کگه بیشتر از آنکه برای مخاطب لحظات سرگرم کنندو خوبی را رقم بزند، اسبابی برای آزار و شکنجه او می شود.

مشکل را فقط در سینمای ایران فیلمنامه دیدن ، توجیه آدم هایی ناتوان است

فیلمنامه نویس قلب یخی در ادامه ابرازداشت: وقتی که فیلمنامه را از فیلمنامه نویس می گیرند و بودجه و هزینه بالایی را صرف ساخت آن می کنند،باید در زمان ساخت این احساس را داشته باشند که آیا فیلمنامه ای که می سازند، از جذابیت و قدرت کافی برای جذب مخاطب برخودار است یا نه؟ اگر مشکلی بود آن راحل و فصل کنند. ضمن اینکه شما کدام آدم عاقلی را سراغ داری که بگوید من با یک فیلمنامه بد می خواهم یک فیلم بد برای اکران بسازم. یا شما کدام تهیه کننده یا کارگردان عاقل را می شناسید که بگوید من یک فیلمنامه مشکل دار را می سازم و می تواند مخاطب را جذب کند.
عنقا ادامه داد: این گونه سخن گفتن و مشکل را فقط در سینمای ایران فیلمنامه دیدن ، این ها توجیه آدم هایی که در مطبوعات ایران برای ناتوانی خود بیان می کنند و به مردم آدرس غلط می دهند. اما این به معنای این نیست که ما واقعا در حوزه فیلمنامه نویسی مشکل نداریم، در همه جای دنیا ما مشکل فیلمنامه نویسی، قصه گفتن، نفوذ جریان های شبیه روشنفکری، هزاران ادا و اطوار در این زمینه داریم. جوی که بیشتر از آنکه نشات گرفته از مشکلات واقعی باشد، ناشی از بیسوادی و ناتوانایی است.
وی عنوان داشت: این مشکلات به علاوه یک سری مشکلات دیگرهمچنان در سینمای ما وجود دارد. ضمن اینکه همچنان ما در فیلمنامه نویسی مشکل داریم ، اما در نهایت باز هم می گویم که مشکل سینمای کا فیلم نامه و فیلمنامه نویسی نیست. بلکه ناشی از عدم درک درست از ساخت خلاقانه یک اثری هنری به نام فیلم سینمایی است. متاسفانه در مجموعه های تلویزیونی هم که ساخته می شوند، برعکس سینما است، بلکه ناشی از فاصله طبقاتی و نوع زندگی است که بین هنرمندان ما و مردم صورت گرفته است وفیلمسازان ما از مردم فاصله گرفتند و نمی توانند شناخت کافی از مردم برای نوشتن وساختن سریال یا فیلم سینمایی در خصوص زندگی روزانه آنها داشته باشند. 

گفتگو از علی یعقوبی