پیروز ارجمند؛ استاد دانشگاه هنر در نشست رابطه نقاشی با موسیقی،‌این دو هنر را در مسیر تاریخ بررسی کرد.

به گزارش هنرنیوز به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری،‌ ارجمند که نایب رئیس کانون آهنگ سازان سینمای ایران را نیز به عهده دارد در نشستی که به همت دفتر نقد واحد هنرهای تجسمی حوزه هنری برگزار شد،‌ به تحلیل رابطه نقاشی و موسیقی در طول تاریخ پرداخت.

وی گفت: وقتی این موضوع به من پیشنهاد شد استقبال کردم به دلیل اینکه سالیان زیادی است که در این زمینه تحقیق کردم و کتاب‌ها و مقالات زیادی نیز نوشته‌ام.

وی ادامه داد: در هنر نقاشی،‌ نقاش می‌تواند با رنگ و فرم ‌های هارمونی را به مخاطب خود منتقل کند اما در هنر موسیقی اینگونه نیست.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه مطالعات تطبیقی هنر در 5 روش بررسی و مقایسه می‌شود،‌افزود:‌تطبیق طولی، تطبیق عرضی، تطبیق مضمونی،‌تطبیق فرم ونقش و تطبیق میان رشته‌ای از جمله این روش‌ها هستند.

ارجمند گفت:‌در روش تطبیق طولی که برخی آن را برش جغرافیایی می‌نامند، موسیقی در یک بخشی از سرزمین و کشوری مورد بررسی قرار می‌گیرد.

وی، بررسی موسیقی در یک مقطع تاریخی با موضوع محدود در 2 یا چند فرهنگ یا همان مردم شناسی را روش تطبیق عرضی دانست و گفت: در تطبیق زمانی، محدودیت جغرافیایی و تاریخی نداریم و تنها یک موضوع محدود در یک فرهنگ بررسی می‌شود.

استاد دانشگاه هنر اظهار داشت:‌ در تطبیق فرم و نقش،‌ به مفهوم نزدیک می‌شود و عکاسی و نقاشی،‌ نقاشی و شعر با هم تلفیق می‌شوند.

ارجمند تطبیق میان رشته‌ای را نیز مورد ارزیابی قرار داد و افزود: در این تطبیق، هنر را از دید انتزاعی نگاه می‌کنیم و رنگ و آوا، صدا و حجم را در یک محتوا وارد می کنیم.

نایب رئیس کانون آهنگ سازان سینمای ایران، تطبیق میان رشته‌ای را بهترین روش برای بررسی موسیقی و نقاشی دانست و گفت:‌با یک بررسی ساده می‌توانیم رابطه میان نقاشی و موسیقی را در گذشته‌ها و نقاشی‌ها و آثار به جای مانده را متوجه شویم.

وی با تاکید بر این موضوع که در موسیقی رئالیسم نداریم و این هنر ذاتا انتزاعی است،‌افزود:‌هیچ اثر موسیقی در دنیا نیست که همه شنونده ها از ان برداشت یکسان داشته باشند.

ارجمند معتقد است:‌تنها در بخشی از موسیقی‌های بومی و آئینی است که مردم و شنوندگان آن موسیقی از نت‌های نواخته شده برداشت یکسانی دارند.