سیروس حسن پور در گفتگو با هنرنیوز؛
رابطه با بازیگر از نوشتن فیلمنامه شروع می‌شود
سیروس حسن پور یکی از داوران بیست و هفتمین جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان است. با او درباره داوری، شکل رابطه با بازیگر کودک، نقش سینما به عنوان یک ابزار تربیتی، اکران فیلمها توسط آموزش و پرورش و نقش تلویزیون در رونق سینمای کودک به گفتگو نشسته ایم.
تاريخ : جمعه ۱۹ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۱۸:۴۴
به عنوان دارو چه مولفه هایی را برای امتیاز دهی به فیلمها در نظر گرفته اید؟
برای داوری نیاز به این هست که از جوانب مختلف به فیلمها نگریسته شود. در درجه اول کیفیت فیلمها در ساختار و مجموعه ای از این تعاریف است که فیلم را برجسته می کند. اما فاکتورها دیگری هم وجود دارد که ما در نظر می گیریم. تلاشی را که فیلمساز انجام داده تا فیلم خوب بسازد، همه اینها در نظر گرفته می شود تا حقی از کسی ضایع نشود خیلی به عنوانها و مناسبات اهمیت نمی دهیم. بحث، فیلم است خود فیلم باید از خودش دفاع کند. جوانهایی بودند که امسال فیلمهای خوبی داشتند.
شما در حوزه کودک کار کرده اید، درباره رابطه با بازیگر کودک جلوی دوربین بگویید، این بده بستانها، اشاره ها چگونه باید شکل بگیرد؟
این رابطه یک رابطه مقطعی نیست. این یک فرآیند است از موقعی که فیلمنامه نوشته می شود اینها در نظر گرفته می شود و جان بخشی به کاراکتر شروع می شود بعد از این مرحله به انتخاب بازیگر می رسیم. اینها باعث می شود فیلمساز با انتخاب خودش روبرو شود. از اینجا به بعد هم یک دنیای دیگر شروع می شود. حالا باید تلاش انجام شود تا رابطه با کودک شکل بگیرد و خروجی لازم را از او بگیرد خیلی حساس و مهم است. نحوه رفتا و گفتمان با کودک، فضایی که قرار است او در ان قرار بگیرد حتی جاهایی توجه بیش از حد و جاهایی توجه نکردن. باید یادمان باشد که بازیگران ما حرفه ای نیستند. این روابط برای پیدا کردن کیفیت لازم با توجه به خود کاراکتر و کارگردان تعریف می شود.
سینما به عنوان یک ابزار تربیتی چطور می تواند روی مخاطبش اثر بگذارد؟
تجربه ثابت کرده که بخش خیال انگیز تصویر می تواند تاثیرات بسیار زیادی بر ذهن مخاطب بگذارد. برای بیان یک سری از مفاهیم و ارتباط با مخاطب قوی ترین رسانه تصویر است که می تواند بدون اینکه کودک متوجه شود بر او اثر بگذارد. جایی که همه چیز مستقیم و حکمی و خشک است نه تنها آموزشی صورت نمی گیرد بلکه دافعه به وجود می آید و یکی از مشکلات آموزش و پرورش ما همین است. آموزش و پرورش می تواند به جای اینکه بگوید این کار را بکن و این کار را نکن، از ابزارهایی چون سینما استفاده کند و از این طریق آنچه را که می خواهد، منتقل کند. هنوز این بلوغ در آموزش و پرورش اتفاق نیفتاده است.
به آموزش و پرورش اشاره کردید، چرا سازمان سینمایی و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و آموزش و پرورش نمی توانند برای نمایش فیلمها با یکدیگر به توافق برسند؟
سالهاست در این باره صحبت می کنیم و این سه ارگان سه جزیره جدا از هم هستند که باید کنار هم قرار بگیرند. این امر بسیار در خط مشی کلان فرهنگی ما تاثیرگذار است. باید بنشینند و مشکلات را حل کنند.
تلویزیون چگونه می تواند به رونق سینمای کودک کمک کند؟
یک جدا افتادگی و انزوا بوجود آمده بین تلویزیون و سینمای ما. در دوره های گذشته خیلی چیزها را داشتیم که الان نداریم. اینکه چیزی را نداشته باشیم و بخواهیم به دست آوریم کمی سخت است. ولی این رابطه را ما داشته ایم. اینها زیر یک چتر بودند مهم نبود تلویزیون یا سینماست و هر چه جلوتر آمدیم مسئولین خط کشی هایی ایجاد کردند که باعث این شد.
چه اتفاقی باید بیفتد تا سینما به رونق دهه ۶۰ و۷۰ برگردد؟
خیلی کارها باید کرد. از بالا باید اتفاق بیفتد، مسئولین، هنرمندان و دست اندرکاران . آن جاهایی هم که به ما بر می گردد گوشزد کردن این امر است. این تعامل اتفاق بیفتد خیلی به نفع سینما خواهد بود. آنقدر که درگیر مسائل مختلفی شده ایم که بچه ها را فراموش شده اند.
