علیرضا زرین‌دست می‌گوید: مشکل اصلی در زمینه بی‌دقتی‌ در فضاسازی مجموعه‌های تلویزیونی به این نکته برمی‌گردد که نگاه اصلی در زمینه سریال‌سازی در ایران «بگیریم، بریم!» است. نگاهی که پشت اکثر مجموعه‌ها وجود دارد و سبب می‌شود هزینه‌های تخصیص داده شده بیشتر صرف مسائل حاشیه‌ای ‌شود نه اصل کار! اصل هزینه‌ها جای دیگری هدر می‌رود و با تتمه آن می‌خواهند یک پروژه را به سرانجام برسانند همین باعث نقصان‌هایی در کار می‌شود.


به گزارش هنرنیوز این مدیر فیلمبرداری پیشکسوت سینما و تلویزیون در تشریح نظر خود پیرامون خطاها و ایرادات مشهده شده در پروژه‌های بزرگ تلویزیونی، می‌افزاید: نکته اصلی این است که کار سریال‌سازی یک کار هم‌بسته است؛ یعنی پیوستگی و هم‌بستگی نیروهایی که در کار سریال‌سازی دور هم جمع می‌شوند نقش عمده‌ای در کامل کردن یکدیگر دارند تا محصول نهایی اثری قابل قبول باشد. این که مثلاً یک فیلمبردار بواسطه تخصصی که دارد بخواهد اشتباهات بخش‌های دیگر را بپوشاند را نمی‌توان مدنظر داشت. اگر بعنوان مثال فیلمنامه یک فیلم دچار ضعف و نقصان باشد نمی‌توان از فیلمبردار یا دیگر عوامل توقع داشت با تخصص خود آن را بپوشانند و کم‌رنگ کنند. زرین‌دست با تأکید بر لزوم رعایت این نکته در مورد کارهای تاریخی، گفت: این مشکلی است که در سریال‌ها و مجموعه‌های تاریخی نمود بیشتری دارد. فیلمنامه چنین مجموعه‌ای باید براساس مستندات تاریخی نگاشته شود تا ماحصل کار تصاویری باورپذیر برای مخاطب باشد. در مجموعه می‌توان اینگونه گفت که برای رسیدن به نتیجه‌ای مطلوب در امر فضاسازی یک مجموعه تلویزیونی باید حلقه‌های مختلف تأثیرگذار، همچون یک زنجیر به پیوسته شوند و در پیشبرد کار مکمل هم باشند. زرین دست ضمن تأیید نقش فیلمبردار در امر فضاسازی معتقد است: نخستین پارامتری که در یک محصول سینمایی و تلویزیونی اثرگذار است و مخاطب را جذب اثر می‌کند، تصویر است ولی این تصویر باید در دل خود یک نهایت و عمق معنایی داشته باشد که مخاطب را با خود همراه کند. تصویر و نمایی که یک فیلمبردار ثبت می‌کند در بهترین حالت می‌تواند مخاطب را تا 5-6 دقیقه با یک مجموعه تلویزیونی همراه کند و اگر این مخاطب در محتوا و غنای مفهومی اثر نکته جالب توجهی پیدا نکند، قطعاً شبکه را تغییر می‌دهد. مدیرفیلمبرداری قسمت‌‌هایی از فصل نخست سریال «در چشم باد» در ادامه با اشاره به ناکامی چندین ساله تلویزیون و سینمای ایران در تولید آثار شاخص و ماندگار، گفت: مشکل در این زمینه برمی‌گردد به این نکته که نگاه اصلی در زمینه سریال‌سازی در ایران «بگیریم، بریم!» است. نگاهی که پشت اکثر مجموعه‌ها وجود دارد و سبب می‌شود هزینه‌های مورد اشاره شما بیشتر صرف مسائل حاشیه‌ای می‌شود نه اصل کار! اصل هزینه‌ها جای دیگری هدر می‌رود و با تتمه آن می‌خواهند یک پروژه را به سرانجام برسانند همین باعث نقصان‌هایی در کار می‌شود. زرین دست تأکید می‌کند: اصل این قضیه برمی‌گردد به مدیریت سازمان صداوسیما و پروسه تخصیص بودجه برای این مجموعه‌های بزرگ. این باید از ابتدا بگونه‌ای سازمان‌دهی شود که هزینه پیش‌بینی شده و بودجه، تماماً صرف تولید مجموعه شود نه حاشیه‌ها. وی در تشریح منظورنظر خود از «حاشیه‌ها» می‌افزاید: فقط به این نکته بسنده می‌کنم که برخی از پروژه‌ها صرفاً بهانه‌ای برای نیل سازندگان به اهداف شخصی (همچون فعالیت‌های تجاری و ساخت و ساز و..) است و این جای تأسف دارد. تنها از کانال خود سازمان هم باید در این زمینه فکر شود.