گفتگوی هنرنیوز با شهرام عبدلی:
نقش مثبت را به بچه سوسول‌هایی مانند تام کروز میدهند
شهرام عبدلی گفت: بازیگران صاحب نام مانند رابرت دنیرو و آل پاچینو در نقش‌های منفی بیشتر ظاهر می‌شوند چون جذابیت بیشتری دارد و بازیگرانی همچون تام کروز نمی‌توانند از عهده این نقش‌ها بر بیایند.
تاريخ : چهارشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۳۸
شهرام عبدلی در پاسخ به سوال خبرنگار هنرنیوز مبنی بر اینکه شما برای ایجاد تفاوت در نقش‌‌هایتان چه کار‌هایی را انجام می دهید گفت: هیچ دو نفری شبیه به هم نیستند حتی اگر یک بازیگر در نقش دو قاتل ظاهر شود باید این را بداند که آن دو قاتل هم شبیه به هم نیستند و تفاوت‌های عمده‌ای با هم دارند دیدشان، ابزار‌هایشان و نوع تفکرشان آن‌ها را از هم متفاوت می‌کند. ما باید به جزئیات آن نقش به طور کامل بپردازیم اگر جزئیات را درک کنیم و به لحاظ اجرایی در آن‌ها موفق باشیم مسلماً هیچ کاراکتری شبیه هم نمی‌شود و راه بهتر این است که در هنگام اجرای نقش نباید خودمان را به نقش تحمیل کنیم بلکه باید نقش را به خودمان نزدیک کنیم.
بازیگر مجموعه «پروانه» در ارتباط با ایجاد جذابیت در نقش‌های منفی این گونه به صحبت‌های خود ادامه داد: علاوه بر اینکه ما نقش منفی بازی می‌کنیم باید آنقدر تیزهوش باشیم تا نقش را برای مخاطب جذاب کنیم. من همیشه خودم برای نقش‌های منفی که بازی می‌کنم به این نکته توجه دارم و همیشه جذابیت‌هایی را ایجاد می‌کنم. در اصطلاح کاری کنیم که نقش منفی کثیف نشود. البته کاراکتر‌ها هم در این موضوع بی‌تاثیر نیستند در برخی موارد نقش‌هایی داریم که منفی هستند و مایه‌های خاکستری آن به سفیدی نزدیکتر است و بعضی دیگر به سیاهی درک این مفاهیم کد‌های خوبی برای بازیگر دارد. اما ایجاد جذابیت باعث می‌شود که ما پیام داستان را بهتر منتقل کنیم.
عبدلی با اشاره به اینکه نقش‌ها باید خاکستری باشند گفت: البته چون فیلم نامه‌های ما آن انسجامی را که باید داشته باشد ندارد بازیگر خودش باید نقش را پرداخت نماید. نویسندگان ما هنوز انبیا و اشقیا می‌نویسند، یا سیاه کامل یا سفید در صورتی که هر نقشی باید دارای بخش‌های خاکستری هم باشد. شما اگر نگاه کنید بهترین نقش‌ها و محبوب‌ترین آن‌ها در سینمای هالیوود که پر مخاطب‌ترین سینما را دارد نقش‌های منفی هستند و بازیگران بزرگ و صاحب سبک شان هم در نقش‌های منفی ظاهر می‌شوند. نقش مثبت رابه این بچه سوسول‌های هالیوود مانند تام کروز میدهند. بازیگرانی مانند رابرت دنیرو و آل پاچینو نمی‌آیند این نقش‌ها را بازی کنند. چون جذابیت‌های نقش منفی بسیار بیشتر است.
وی در ادامه افزود: به عنوان مثال فیلم سینمایی «یازده یار اوشن» در این فیلم همه کاراکتر‌ها منفی هستند و همه شان دزدند، اما مخاطب علاوه بر اینکه فیلم را دوست دارد خود نقش‌ها را هم دوست دارد یا پلیسی که آل پاچینو در فیلم سینمایی «بیخوابی» بازی می‌کند کاراکتر کاملاً منفی است اما بسیار جذاب و دوست داشتنی است و در برخی موارد مخاطب با آن همذات پنداری می‌کند.
بازیگر فیلم سینمایی «یکی برای همه» در ارتباط با نبود فضای نقد درست در کار‌های پلیسی گفت: ما اجازه نداریم با پلیس خیلی شوخی کنیم برای نشان دادن یک پلیس در فیلم ما با مشکلات بسیار ابتدایی مواجه هستیم. نیروی انتظامی یک چهارچوبی را مشخص کرده است که ما برای شخصیت‌پردازی به گونه‌ای باید عمل کنیم که از آن چهار چوب خارج نشویم. مثلاً پلیس شلخته نمی‌توانیم نشان دهیم کار‌شناسان انتظامی ایراد می‌گیرند. ما باید قبول کنیم در هر صنفی یک سری آدم بینظم و مورد دار وجود دارد. اگر محدودیت باشد هنرمند نمی‌تواند به این ایراد‌ها بپردازد و آن‌ها را نشان دهد در نتیجه روند اصلاح پذیری، آموزش و اطلاع رسانی به مشکل می‌خورد. اصلاً از نظر فیلم نامه نویس برای اینکه به لایه‌های زیرین نقش بپردازید باید ضعف‌های آن را نشان دهد.
وی در ادامه تصریح کرد: مهم‌ترین معقوله این است که مخاطب با نقش همذات پنداری کند که این اتفاق نمی‌افتد چون کاراکتر‌های ما واقعی نیستند. مخاطب آن کاراکتر را در جامعه نمی‌بیند و چون عینیت ندارد غیرقابل پذیرش است. من تجربه موفقی که داشتم در مجموعه «این هفت نفر» بود که نقش یک پلیس را بازی می‌کردم. خیلی ملموس و ایرانی اجرایش کردم و ادا و اصول خارجی در نیاوردم و ژست‌های هالیوودی هم نگرفتم. پلیسی بود که در ایران هم می‌دیدیم. اما متاسفانه برخی از دوستان ما هنگام بازی در همچین نقشی هایی بلافاصله گردنشان را می‌کشند و صدایشان را تو گلو می‌اندازند و اصلحه‌شان را مثل رابرت دنیرو کج می‌گیرند در صورتی که این شکل نمایش برای ما نیست ما باید شکل خودمان را پیدا کنیم. از آن بد‌تر این است که بازیگران ما از رو دست همدیگر نگاه می‌کنند و آن کاراکتر را به وجود نمی‌آورند یعنی خلاقیتی وجود ندارد.
عبدلی بهترین راه کار را برای رسیدن به یک اثر خوب و سازنده این گونه عنوان کرد: سینما گر‌ها و پلیس و در کل همه صنوف باید به هم اعتماد متقابل پیدا کنند این بهترین راه است و بدانند که اگر فیلم سازی فیلم پلیسی می‌سازد هدفش تخریب پلیس نیست بلکه نگاهش این است که یک شخصیت جدید خلق کند. برای هر کاری در این حوزه باید کارشنای نظامی وجود داشته باشد. ایران تنها کشوری است که اگر شما در مورد پرستار‌ها هم فیلم بسازید اعتراض وجود دارد این یعنی بی‌اعتمادی و بزرگترین معضل ما هم همین است. اما اعتماد تنها راه نجات ما از این یکنواختی است.
وی در ادامه گفت: اگر کار‌شناسان انتظامی در حوزه سینما و کار‌های نمایشی آموزش درست ببینند خیلی بهتر درک می‌کنند که فیلم ساز چه می‌خواهد و قرار است چه اتفاقی در این مجموعه بیافتد.
