زاهدی مطلق در گفتگو با خبرنگار هنرنیوز در خصوص کیفیت داستان در فیلم نامه های ایرانی گفت: فیلم هایی که سال گذشته و امسال در جشنواره دیدیم به مخاطبان سینما یک پیغام می دهد، اینکه عمده ضعف فیلم های ما از فیلم نامه و قصه است.

وی با بیان این مطلب افزود: در خیلی از فیلم ها می بینیم که ساختار کارگردانی و بازی ها خوب است اما ضعف عمده کار در فیلم نامه است لذا این موضوع به ما هشدار می دهد که فیلم نامه نویسان و سینماگران باید به سمت ادبیات بیایند و حداقل کار این است که در حوزه ادبیات کتاب خوبی هست و آنها می توانند آن را به فیلم نامه تبدیل کنند.

وی در پاسخ به این پرسش که «چه راهکاری برای ایجاد گرایش در سینماگران نسبت به ادبیات وجود دارد؟» اظهار داشت: بنیاد ادبیات داستانی و مجموعه تشکل های سینمایی تلاش بر این موضوع دارند اما این ها نمی توانند در ایجاد گرایش توفیق داشته باشند چراکه آدم زمانی می رود دنبال غذا که احساس گرسنگی کند و تا زمانی که احساس سیری کاذب دارد به دنبالش نمی رود، هنوز سینماگران ما احساس سیری کاذب دارند یعنی هنوز نپذیرفته اند که فیلم هایشان مایه ندارد و فیلم هایشان فیلم نامه قوی و قصه خوب ندارد لذا به نظر من راهی ندارد جز اینکه سینماگران متوجه این قضیه شوند و توجه دادن آنها به این موضوع کار رسانه ها و منتقدان است که آنها را متوجه ضعف فیلم نامه کنند.

وی با اشاره به نقش مهم ادبیات در سینما

گفت: فیلم ها کم عمق است و راه حل رفع آن این است که این فیلم ها باید به سمت ادبیات بروند ، هرچند وقتی رمان ها یا داستان های معروف وارد سینما می شوند سینما نمی تواند اصل و اساس آن را نشان دهد ولی خیلی یاوری دهنده به ادبیات است؛ یعنی اولا که به مخاطب دوباره آدرس می دهد که برود کتاب بخواند یعنی کسی که فیلم «بینوایان» را می بیند راغب می شود برود کتابش را بخواند که این خود یک اتفاق مهم است کما اینکه خیلی از افرادی که «قصه های مجید» را نخوانده بودند بعد از سریالش رفتند و آن را خواندند، این کمکی است که سینما به ادبیات می کند و خود نیز از این رهگذر فربه می شود یعنی دارای بن مایه قوی می شود و قصه خوب پیدا می کند به نظر من زمانی این اتفاق می افتد که خود سینما گر احساس کند که سینمایش گرسنه است.

زاهدی مطلق درباره جایگاه نقد در جامعه سینما و ادبیات تصریح کرد: نقد مثل بچه یک خانواده می ماند کما اینکه یک خانواده چند بچه دارد که برخی ضعیفند و باید آنها را تقویت کند و لذا رسانه ها و منتقدان ما باید دست خودشان را پر کنند و خودشان را متعالی و متفکر کنند زیرا از یک منتقد کم مایه نقد پرمایه در نمی آید لذا ما یکی از مشکلاتمان چه در حوزه سینما و چه در حوزه ادبیات این است که افرادی که منتقدند سواد کافی ندارند، کتاب کم می خوانند، فیلم کم می بینند.

وی افزود: یکی از راه های نقد خوب دیدن فیلم خوب است، ما زمانیکه در یک ماشین خوب ننشینیم متوجه اشکالات یک ماشین معمولی نمی شویم لذا ناچاریم که فیلم های خارجی ببینیم، زیرا آنها در این کار از ما جلوترند.

این منتقد با بیان راهکارهایی در این باب گفت: ما اگر فیلم خوب ببینیم و درونش را بیرون بریزیم منتقد ما ورزیده میشود، و قتی ورزیده شود می تواند خوب نقد کند فیلم ساز ما هم همینطور است ما ناچاریم در هر کاری که بلد نیستیم به جایی که آن را به طرز صحیح می داند رجوع کنیم، ما در همه حوزه ها همچون حوزه های صنعت این کار را میکنیم، سینما هم در بخشی از خود به همین مسئله نیاز دارد کما اینکه یک فیلم هالیوودی شما را تا پایان نگه می دارد و در نهایت حرفی برای گفتن دارد اما اینجا در ایران ته فیلم ها هیچ نیست.

وی در خاتمه خاطرنشان نمود: همه رسانه ها، منتقدها و فیلم ساز با هم همکاری کنند و تلنگر های رسانه و آدرس دادن آنها به فیلم های خوب و یادداشت های خوب رسانه ایمی تواند موثر باشد لذا همه و همه باید همکاری کنند نه اینکه همه بی ارتباط با هم حرکت کنند.