دومین دوره مونولوگ‌های گروه تئاتر "لیو" از جمعه 15 مردادماه در حالی کار خود را آغاز کرد که مخاطبان بسیاری از این پروژه استقبال کردند و تالار انتظامی خانه هنرمندان گنجایش لازم برای پذیرش آنها نداشت.

به گزارش هنرنيوز به نقل از مهر، گروه تئاتر "لیو" به عنوان یکی از فعال‌ترین گروه‌های تئاتری ایران است که به صورت مستقل در زمینه آموزش و پژوهش هم فعالیت می‌کند. حضور هنرمندان جوان و مستعد در این گروه و اجرای آثاری موفق و پر مخاطب باعث شده تا فعالیت‌های گروه تئاتر "لیو" همیشه مورد توجه علاقه‌مندان و صاحبنظران تئاتر قرار گیرد.

برگزاری اولین دوره نشست‌های ماهانه مونولوگ‌ در خانه هنرمندان، برگزاری رپرتوآر مونولوگ‌ها در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر و پروژه آشنایی با کارگردان‌های نوگرای تئاتر معاصر جهان از جمله فعالیت‌هایی است که گروه تئاتر "لیو" در کنار اجرای تئاتر به آن‌ها نیز پرداخته است.

بعد از موفقیت اولین دوره نشست‌های ماهانه مونولوگ و استقبال تماشاگران و علاقه‌مندان تئاتر دومین دوره این پروژه هم جمعه 15 مردادماه با اجرای مونولوگ "جهان چرا از این که هست دورتر نمی‌رود" نوشته محمد رضایی‌راد و کارگردانی نغمه ثمینی آغاز به کار کرد. این نمایش با بازی حسن معجونی با استقبال قابل توجه مخاطبان مواجه شد.

البته این استقبال به دلیل ظرفیت کم سالن باعث شد تا گروه برای اجرای نمایش فضای مورد نیاز خود را در اختیار نداشته باشد و از طرف دیگر هم تماشاگران نتوانند به راحتی از نمایش "جهان چرا از این که هست دورتر نمی‌رود" دیدن کنند. با وجود اینکه خانه هنرمندان فضای مناسبی برای فعالیت‌های فرهنگی هنری است ولی این سؤال مطرح می‌شود که چرا پروژه‌ای که در دوره اول خود هم با موفقیت قابل توجهی مواجه شده نباید با حمایت مناسب در فضایی مناسب‌تر در دور دوم برگزار شود؟

چرا مدیران تئاتر با توجه به موفقیت این پروژه در فراهم شدن امکان اجرایی بهتر برای گروه‌ها و امکان تماشای بهتر برای مخاطبان همکاری لازم را ندارند؟ در سال شاهد اجرای برخی آثار نمایشی در سالن‌های تئاتری تهران هستیم که نه تنها در جذب مخاطب موفق نیستند بلکه از کیفیت لازم هم ندارند. آیا بهتر نیست به جای اینگونه اجراها امکان فعالیت‌هایی که در جذب مخاطب موفق هستند فراهم شود؟