فیلم «خانه دختر» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی تنها در جشنواره سی و سوم فیلم فجر به نمایش درآمد و از همان زمان به دلیل موضوع کاملاً مغایر با اخلاق، احتمال توقیف آن از سوی خیل‌ها مطرح شد.

به گزارش هنرنیوز، تهیه‌کننده فیلم «خانه دختر» گفت: در اصلاحاتی که به تازگی برای فیلم انجام دادیم، سعی کردیم تمامی سوءتفاهماتی را که پیش آمده بود، برطرف کنیم و امیدواریم بتوانیم پس از یک سال و نیم از ساخت این فیلم، آن را در سینماهای کشور اکران کنیم.

فیلم «خانه دختر» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی تنها در جشنواره سی و سوم فیلم فجر به نمایش درآمد و از همان زمان به دلیل موضوع کاملاً مغایر با اخلاق، احتمال توقیف آن از سوی خیل‌ها مطرح شد.

محمد شایسته در حالی از انجام اصلاحات برای اکران این فیلم سخن گفت که این مسئله اساساً با توجه به محتوا و داستان فیلم غیرممکن به نظر می‌رسد. فیلم «خانه دختر» برای اولین بار در سینمای ایران موضوع تجاوز به محارم آن‌هم در یک خانواده مذهبی را مطرح کرده است. «خانه دختر» داستان دختری دانشجو و در آستانه ازدواج است که درست در روز عقد اتفاقی برایش رخ می‌دهد و قصه فیلم از اینجا رقم می‌خورد. ماجرا از این قرار است که در این فیلم ابتدا مخاطب فکر می‌کند که دختر پیش از ازدواج با مرد دیگری رابطه داشته و از این جهت است که دچار برخی مشکلات است و نمی‌تواند شرط مادر شوهرش را برای آزمایش بپذیرد، اما در ادامه پای پدر به ماجرا باز می‌شود. فیلمساز از المان‌های مذهبی برای نشان دادن ریشه‌های دینی خانواده‌هایی که رفتارهای ناهنجار از آنها سر می‌زند، استفاده کرده است. منصور با بازی حامد بهداد و بهار با بازی رعنا آزادی‌ور نقش یک زوج را بازی می‌کنند که قصد عروسی دارند. ابتدای فیلم دوستان دانشجوی بهار با بازی پگاه آهنگرانی و باران کوثری مشغول خرید و آماده کردن خود برای مراسم عروسی هستند که شخصی به آنها اطلاع می‌دهد بهار فوت کرده است و مراسم عروسی برگزار نمی‌شود.

نفس مطرح کردن چنین موضوعی در سینمای ایران، عجیب و شیطنت‌آمیز به نظر می‌رسد. فیلمساز اگر چنین مسئله‌ای را در قالب خانواده‌ای مطرح می‌کرد که به دلیل دور شدن از آموزه‌های دینی و تأثیرات ناشی از آثار ماهواره دچار مشکلات اخلاقی شده، قدری جا برای اصلاح و خوش‌بینی ناظران می‌گذاشت، اما کاملاً مشخص است که فیلم «خانه دختر» به منظور بدبین کردن جامعه به دین و مذهب ساخته شده است. برخلاف آنچه تهیه‌کننده فیلم از آن به عنوان سوء‌تفاهم یاد کرده در مورد فیلم خانه دختر دلایل کاملاً مشهودی وجود دارد که بر مفسده‌زا و حتی توهین‌آمیز بودن آن دلالت می‌کند. خانه دختر جزو آثاری محسوب می‌شود که معلوم نیست بر اساس چه منطقی فیلمنامه آن از شورای پروانه ساخت مجوز گرفته است. آیا تهیه‌کننده با ارائه فیلمنامه‌ای متفاوت، اعضای این شورا را فریب داده یا اینکه این فیلم نیز مانند فیلم جنجالی «ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا»ی عبدالرضا کاهانی با حکم ریاستی یا اعمال نفوذ عواملی دیگر راه به تولید برده است.


برخی ساخته‌شدن آثاری از این دست را که به دلیل محتوای ناشایست، اساساً رنگ اکران را نمی‌بینند، ناشی از پالس‌های غلطی می‌دانند که از سوی برخی مسئولان به فیلمسازان داده می‌شود. دولت‌ها همواره برای جلب‌نظر هنرمندان بدون در نظر گرفتن همه جوانب یک مسئله تن به ارائه شعارهای پوپولیستی می‌دهند. در آستانه انتخابات سال ۹۲ و در ابتدای روی کارآمدن دولت یازدهم پیام‌های دوپهلویی ارائه می‌شد که برای برخی ولنگار شدن فضای فرهنگ را نوید می‌داد. تولید فیلم‌هایی چون خانه دختر و فیلم اخیر کاهانی را باید نتیجه سیاست‌های اعلامی و اعمالی وزارت فرهنگ و ارشاد به عنوان اصلی‌ترین متولی فرهنگی کشور به شمار آورد.

سؤال اینجاست که چه چیزی باعث شده تهیه‌کننده فیلم سرا پا موهن خانه دختر نسبت به اکران این فیلم پس از نزدیک به یک سال و نیم از رد شدن آن در شورای پروانه نمایش امیدوار شود؟ آیا از درون سازمان سینمایی، نشانه‌هایی که ناشی از نرمش در برابر چنین آثاری است نمایان شده یا محمد شایسته خواسته در فضای ولنگاری فرهنگی که حاکم شده بار دیگر غیرت مسئولان نظارتی وزارت ارشاد را محک بزند؟