علی میرمنگره مدرس و مدیرانجمن خوشنویسان اندیمشک در گفتگو با خبرنگار هنرنیوز در مورد برگزاری نمایشگاهی تحت عنوان « ذره عشق» با بیان اینکه بعداز سالها فعالیت در زمینه آموزش و برگزاری چندین نمایشگاه خوشنویسی در شهر اندیمشک و تهران و چندین نمایشگاه بصورت انفرادی و گروهی در مناطق مختلف کشورگفت: تصمیم گرفتم نمایشگاهی تحت عنوان "ذره عشق" در سال 98 در تهران برگزار کنم.

وی افزود: نمایشگاه حاصل کارهایی است که در سال 98 انجام دادم و کاملا با هزینه شخصی است و قصد فروش آثار هم نداشتم و صرفا به نیت علاقه و عشق به ادبیات غنی و خط نستلیق بوده و جنبه اقتصادی و سفارشی نداشته است.

این استاد برجسته خوشنویسی تصریح کرد: تعداد آثار به نمایش درآمده در این گالری 35 اثر نستعلیق در ابعاد50 در 70 و 100 در 70 در قالبهای مختلف از کتابت تا کتیبه می باشد و از نظر اینکه کارها تنوع داشته باشند سعی کردم قالبها متفاوت باشند یعنی هم قالبهای قطعه نویسی در آن رعایت شده باشد و هم چلیپا نویسی بصورت سنتی؛ سطر نویسی ؛ دوسطری و چهارسطری زیرهم رعایت شده باشد.

به گفته علی میرمنگره مدرس و مدیرانجمن خوشنویسان اندیمشک، این نمایشگاه روز جمعه ششم دیماه افتتاح شده و استقبال خوبی از سوی ااقشارمختلف و اساتید شده است.

وی که ببیشترین فعالیتش در حوزه دانشگاه و مراکز آموزشی به عنوان مدرس بوده و از سال 1368مشغول به تدریس بوده تاکنون هزاران هنرجو آموزش داده است.

علی میرمنگره با بیان اینکه این هفتمین نمایشگاهی است که انفرادری برگزار می کنم که هم بارمالی زیادی دارد و هم اینکه کسی که بخواهد نمایشگاه انفرادی برگزار کند باید حداقل 40 تا اثر برای ارائه داشته باشد یادآور شد: برای من سخت بود 700 کیلومتر در این شرایط اقتصادی به تهران بیایم اما از نتیجه این حرکت راضی هستم و برایم دلپذیربوده است.

وی در مورد وضعیت خوشنویسی اظهار داشت: بعد از انقلاب رویکرد جامعه به خوشنویسی عالی بود از دهه 60 تا 70 و بویژه از دهه 70 با ورود اینترنت و کامپیوتر به کشور یک مقداری دلسردی در بین علاقمندان و خوشنویسان بوجود آمد که مبادا خوشنویسی به فراموشی سپرده شود و کارها ماشینی بشود و به همین دلیل حتی مدتی هم دچار رکود شد ولی مردم دوباره به کارهای سنتی و دستی برگشتند.

به گفته مدرس و مدیرانجمن خوشنویسان اندیمشک ؛ دهه 80 و 90 عالی بود و خوشنویسان متوجه شدند که نه تنها کامپیوتر و اینترنت ضرری نداشته بلکه به نفع آنها بوده و می توانند از این ابزار در خوشنویسی بهره مند شوند.

علی میرمنگره با بیان اینکه دهه 80 و 90 از پررونق ترین و شکوفاترین دوران خوشنویسی می توان یادکرد افزود: هنرخوشنویسی یک هنرملی ، ایرانی و کاربردی است مسئولین و متولیان فرهنگی باید خیلی بیش از این به این هنر توجه کرده و حمایت کنند بنابراین خوشنویسی هنری نیست که از بیرون آمده باشد هنری است که از دل و درون انسانهای فرهیخته صاحب دل و صاحب قلم خلق می شود.

وی اضافه کرد: اگر با قلم نی کسی خطش خوب نباشد ممکن است اشکالی در ارتباطش با جامعه پیش نیاید اما در مورد خط ریز همه باید خطشان خوب باشد ، هرفردی که با سازمانها و مراکز اداری سروکاردارد اگر خطش خوب باشد مخاطب با روی گشاده با او برخورد می کند و علاوه برلذتی که می برد می گوید"به به عجب خط زیبایی دارید" اما اگرخط زیبایی نداشته باشد به ابرویش گره می افتد و می گوید این چه خطی است که نوشتی و ابراز نارضایتی می کند. بنابراین باید به حداقل خط تحریری اهمیت بیشتری داده بشود چون کاربردی و مورداستفاده همه مردم است و از آموزش و پرورش و سازمانها و ارگانهای مرتبط تقاضادارم که به این مسئله اهمیت بیشتری بدهند تا این اتفاق بیفتد.

علی میرمنگره در خاتمه اظهار داشت: نباید چشمداشت اقتصادی هم به این مسئله داشته باشیم چرا که هر کسی که خط خوبی دارد باید در حد توان و وسع خود به دیگری که خط خوبی ندارد آموزش بدهد تا همگان خط زیباتری داشته باشند.