سسیل ب دمیل ۱۲ آگوست ۱۸۸۱ در ماساچوست آمریکا به دنیا آمد. والدینش «هنری سی.دمیل» و «بئاتریس سی.دمیل» نمایشنامه نویس بودند. زمانی که ۱۲ ساله بود پدرش را از دست داد و مادرش خانواده را باتاسیس مدرسه ای برای دختران و یک شرکت تئاتری حمایت مالی کرد. تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه نظامی پنسیلوانیا شروع کرد و مدتی مشغول به تحصیل شد اما برای شرکت در جنگ از مدرسه فرار کرد. 

به دلیل سن کم در جنگ آمریکا – اسپانیا پذیرفته نشد و با دنبال کردن راه برادرش در آکادمی هنرهای نمایشی نیویورک ثبت نام کرد. او برای ۱۲ سال بازیگر و مدیر تئاتری بود که مادرش تاسیس کرد. در ۱۹۱۳ به همراه «جسی ال.لسکی» و «ساموئل گلاوین» شرکت «لسکی فیلم» را بنا نهاد شرکتی که بعدها به «پارامونت» تغییر نام یافت. سال بعد به کالیفرنیا رفت و فیلم «مرد سرخ پوست(مرد زن نما)» را ساخت که اولین فیلم بلند تاریخ هالیوود است. او به ساختن فیلم های کوتاه و بلند ادامه داد. در سال ۱۹۱۷ دمیل در فیلم «ژاندارک، یک زن» استفاده از رنگ را مرسوم کرد. دمیل کارگردانی و تهیه کنندگی ۷۰ فیلم را در طول حرفه اش بر عهده گرفت و در بسیاری دیگر فیلم ها هم درگیر بود. بهترین و شناخته شده ترین فیلم های او «شاه شاهان (۱۹۲۷)»، «ده فرمان (۱۹۲۳)» و «جنگ های صلیبی (۱۹۳۵)» است. 

او از ۱۹۳۶- ۱۹۴۵ اجرا و کارگردانی برنامه بلند «Lux Radio Theatre» را بر عهده گرفت که از طریق امواج داستان های زیادی را به خانه های مردم برد که موجب شد بعدها به عنوان نماد هالیوود شناخته شود. این برنامه اقتباسی رادیویی از فیلمهای محبوب آن زمان بود با صدای هنرپیشگان اصلی فیلم که نامهای بزرگی در هالیوود به شمار می رفتند. دمیل کارگردانی و میزبانی این برنامه را از ۱۹۳۶ تا هنگامی که با فدراسیون هنرهای رادیویی آمریکایی در ۱۹۴۴ اختلاف سیاسی پیدا کرد ادامه داد و سرانجام برنامه اش با استعفای او معلق ماند.

دمیل در سال ۱۹۳۹ با فیلم «اتحادیه اقیانوس آرام» موفق به کسب نخل طلای کن شد و در سال ۱۹۵۳ با فیلم «بزرگترین نمایش روی زمین» جایزه بهترین کارگردانی گلدن گلوب را گرفت. در ۱۹۵۰ در نقش خودش در فیلم «سانست بلوارد» ظاهر شد و در همین سال ۱۹۵۰ جایزه اسکار افتخاری را برای یک عمر دستاورد سینمایی کسب کرد.
دمیل توانايي خارق‌العاده‌اي در كشف استعدادهاي بازيگران جوان داشت و بسياري از بازيگران مطرح آن دوران هاليوود و فيلم‌هاي گنگستري ازجمله «ريچارد ريكس» و «ريچارد كرام‌ول» شهرت خود را مديون وي هستند. او از بازيگران بزرگي چون «چارلتون هستون»، «گري كوپر» و «روبرت پرستون» در فيلم‌هايش بسيار بازي گرفت. 

دمیل علاقه فراواني به بازيگراني داشت كه براي اجراي سكانس‌هاي سخت و دلهره‌آور، شجاعت نشان مي‌دادند و ترجيح مي‌داد از آنها در فيلم‌هاي بعدي‌اش نيز استفاده كند. دمیل ۲۱ ژانویه ۱۹۵۹ در سن ۷۸ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت. از برخی فیلمهای دمیل می توان به «چیزی برای فکر کردن»،«میوه ممنوعه»، «کلئوپاترا»، «جنگهای صلیبی»، «دشت نشین (مرد دشت)»، «داستان دکتر واسل»، «تسخیرناپذیر» و «سامسون و دلیله» اشاره کرد. ذکر چند نکته جالب از زندگی دیمل خالی از لطف نمی باشد:
 
عکسی از دمیل در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۳ روی یک تمر یادبود پستی رفت که او را در حال کارگردانی در پشت صحنه فیلم کلوپاترا (۱۹۳۴) نشان می دهد. 

دمیل آدم فوق العاده ای بود داستانهای زیادی درباره او وجود دارد. یکی از این داستانهای معروف در مورد یک صحنه مهم در فیلمی است. او در حال دادن مجموعه ای از دستورات را به عوامل و سیاه لشگرهای خود بود که ناگهان متوجه می شود یکی از بازیگران سیاهی لشگر فیلم در حال صحبت با دیگری است. دمیل خشمگین فریاد زد:«دوست داری به بقیه بگی داری در مورد چی حرف می زنی که این قدر مهمه»، زن جواب داد:«داشتم به دوستم می گفتم منتظرم تا اون پسر کچل عوضی ما رو برای نهار صدا بزنه». دمیل برای لحظاتی به زن خیره شد و فریادزد: «نهار». 

آکادمی اسکار به یاد او که یکی از ۳۶ مؤسس آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک AMPAS است یکی از تندیس‌های اسکار افتخاری خود را که هرساله به چهره‌های برتر سینمایی اعطا می‌کند دمیل نام نهاده است.