ناصر عبداللهی خواننده مطرح موسیقی پاپ در ۲۹ آذر ۱۳۸۵ در بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران درگذشت و در زادگاهش، بندرعباس به خاک سپرده شد.
دی ماه سال ۱۳۴۹ در محله «سید کامل» شهر بندرعباس به دنیا آمد، پدرش عبدالرحمن عبداللهی کارگر بازنشسته بود و مادرش مهرنگاربندری نیایی خانه دار بود. به گفته خود ناصر عبداللهی وی در دوران کودکی به دلیل دیدن صحنه‌ای قدرت تکلم خود را از دست داده‌بود و این مشکل او را به انزوا کشاند. او در دنیایی که برای خود ساخته بود هر روز بیشتر در تنهاییش فرو می‌رفت. این تنهایی مزایا و معایبی برای ش داشت.
تنهایی و سکوت او را به تفکر وامی‌داشت، تفکری که نهایتاً به خدا می‌رسید، نامه‌نگاری‌هایش با خدا اعتقاداتش را می‌ساخت و او را با دنیای بزرگتری آشنا می‌کرد. اما این انزوا موجب نگرانی‌های خانواده‌اش شد، نوعی نگرانی که باعث شد خانواده در صدد حل این مشکل برآیند. دکتری در شیراز موسیقی و خوانندگی را برای ناصر پیشنهاد داد.
دریچه‌ای نو سر راه او باز شد، خانواده‌اش برای او یک ملودیکا خریدند و صدای موسیقی در قوه تخیل ناصر طنین‌انداز شد. او زبانی تازه برای بیان احساساتش پیدا کرده‌بود زبانی که خالص‌ترین احساسات را مستقیم ابراز می‌داشت. پس از ملودیکا ناصر موسیقی را جدی‌تر دنبال کرد و گیتار به‌دست گرفت. اما در ابتدا او خود آواز نمی‌خواند ملودی‌ها را می‌نواخت تا برادرش آواز بخواند اما به هر حال مجبور بود برای برادرش این ملودیها را ادا کند.
خود به خواندن علاقه‌مند شد و خواندن را آغاز کرد صدای او تفاوت زیادی با صدا‌های دیگر داشت و تناژ و اوج و فرود متفاوتی ارائه می‌داد، خوانندگی را به صورت آکادمیک دنبال نمی‌کرد و این کار را با شنیدن صدای دیگر خوانندگان فراگرفت. اما هیچوقت در ارائه کارهایش تقلید نکرد. هر چند که در رابطه با قطعه «ناصریا» برخی منتقدان آن را تقلید از یک خواننده اسپانیایی دانستند که خود عبداللهی این انتقاد را رد کرد.
وی کار حرفه‌ای را به طور جدی از سال ۱۳۷۴ خورشیدی آغاز کرد. در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران آمد. محمدعلی بهمنی شاعر هرمزگانی و دوست نزدیکش ، وی را به انتشارات دارینوش معرفی کرد. پس از آن آلبوم‌های ناصر را این انتشارات ضبط و منتشر کرد.در این هنگام بود که دومین آلبوم عبدالهی منتشر و آهنگ ناصریا وی در تمامی ایران به گوش می رسید و اینچنین این مردجنوبی به کشور شناخته شد.
موسیقی ناصر عبداللهی به نوعی برگرفته از یک نوع گویش بندری بود همچنین موسیقی او نزدیکی خاصی با موسیقی هندی داشت با همان ضرباهنگ و ریتم تند از طرف دیگر نزدیکی آهنگ‌های او با ریتم و لحن اسپانیایی کارهایش را منحصر به فرد کرده بود.
آثار به یاد ماندنی او شامل: بوی شرجی- هوای حوا- عشق است (همراه با پرویز پرستویی و محمدعلی بهمنی)- دوستت دارم و ماندگار است.
مرگی مجهول و با ابهام سرانجام او شد اما یادش همواره در بین دوستداران موسیقی و به خصوص موسیقی پاپ برجا خواهد ماند. (دل من یه روز به دریا زد و رفت// پشت پا به رسم دنیا زد و رفت)