چندی قبل نشست پر سر و صدایی برای دوسالانه دوم خوشنویسی در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد. البته اشتیاق خبرنگاران برای حضور در این نشست رسانه‌ای ارتباط چندانی به خوشنویسی و دومین دوسالانه خوشنویسی نداشت. در واقع خبرنگاران برای پرسیدن سئوال‌های خود از مدیر قبلی مرکز هنرهای تجسمی به موزه هنرهای معاصر تهران آمده بودند.

در این نشست که دبیر دوسالانه خوشنویسی و دبیر هنری آن حضور داشتند به صراحت بین‌المللی بودن این دوسالانه تأکید شد و قول راسخ دبیر جشنواره و رئیس شورای سیاست‌گذاری دوسالانه خوشنویسی سبب شد تا خبرنگاران منتظر دوسالانه و اخبار آن بمانند.


البته با توجه به وضعیت معلق مرکز هنرهای تجسمی در جریان این دوسالانه، انتظاری هم نمی‌رفت که دوسالانه، با شکوه و طمطراقی برگزار شود که از یک دوسالانه انتظار می‌رود.
به هر روی نکته این جاست که دوسالانه خوشنویسی به خبر گشایش اکتفا کرد و هیچ خبر دیگری مبنی بر باز نمود روند جشنواره در سایت دوسالانه های هنرهای تجسمی منتشر نشد.  در حالی که روند درست یک دوسالانه انتشار خبرها به شکلی کامل در سایتی است که با این هدف طراحی شده است. 

اگر صفحه دوسالانه خوشنویسی را در سایت دوسالانه‌ها جستجو کنیم به این سکوت خبری پی خواهیم برد. گرچه برخی از سایت های خوشنویسی به شکلی پراکنده از دوسالانه خبرهایی منتشر کرده اند، چیزی از ضعف اطلاع رسانی دوسالانه نمی کاهد. 
در واقع آن چه برای اجرای برنامه های یک دوسالانه یا برنامه ای شبیه به آن لازم

به نظر می آید؛ این است که جدول زمان بندی مشخص برای آن تعریف شود. این جدول زمان بندی باید برای تمامی علاقمندان قابل بازدید باشد و برنامه های چنین رویداد مهمی به سهولت قابل دست یابی باشد.

جدول برنامه های پیش بینی شده؛ گزارش تصویری و هم چنین گزارش برنامه های اجرا شده باید به شکلی فعال و به روز در اختیار مخاطبین قرار گیرد. در غیر این صورت؛ وجود سایت مستقل برای انعکاس اخبار و رویدادهای مربوط به دوسالانه ها یعنی آن چه مسولان با افتخار از آن یاد می کنند؛ افتخاری محسوب نمی شود. در واقع کاربران باید به تمام رویدادهای این جشنواره به شکلی مدون و مشخص دسترسی داشته باشند تا از طریق آن بتوانند برنامه های مورد علاقه را برای حضور انتخاب کنند و علاوه بر این از رخدادها به صورت کامل مطلع شوند. آن چه در مورد دوسالانه خوشنویسی اتفاق نیافتاد. 

این سهل پنداری و ساده انگاری برای ما نا آشنا نیست. در تمامی رویداد هایی که در سال های اخیر در عرصه هنرهای تجسمی کشور رخ داده است؛ شبیه آن را دیده ایم. اما حکایت دوسالانه‌هایی که بدون در نظر گرفتن ظرفیت و توان برگزاری یک رویداد ملی به یک شهرستان سپرده می‌شود، از همه مهم تر است.

آن چه پیداست برگزاری ناموفق دوسالانه از سوی مرکز هنرهای تجسمی با توجه به نوسان و تغییر مدیریت این مرکز است. 

با فرض این که دوسالانه خوشنویسی تنها در روند اطلاع رسانی دچار ضعف است؛ نمی توان یک سویه به قضاوت رفت و نکات مثبت این دوسالانه را نادیده گرفت.
یکی از نکات مثبت دوسالانه فروش آثار هنری است که در این دوسالانه لحاظ شده است. گرچه میزان توجه به فروش آثار خوشنویسی؛ سیاست‌گذاری مبتنی بر ارزش آثار هنری و اطلاع رسانی برای فروش آثار هنری خود جای تأمل و توجه دارد.

در این میان معاون فرهنگی و هنری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان قزوین دو روز قبل از این موضوع خبر داد که: فروش آثار هنری دومین دوسالانه‌ بین‌المللی خوشنویسی قزوین در سرای سعداسلطنه از یازدهم تا ۱۸ خرداد ماه برپاست و آثار ارزشمند این دوسالانه به علاقمندان ارائه خواهد شد. آثار هنری ارائه شده در بخش نمایشگاه دومین دوسالانه بین‌المللی خوشنویسی توسط کارشناسان قیمت ‌گذاری شده و دستگاه‌های اجرایی و علاقه‌مندان می‌توانند نسبت به خرید این آثار اقدام کنند.
وی بر این نکته تأکید کرده است که: در این راستا با دستگاه‌های اجرایی، مکاتبات لازم انجام شده است تا در جریان فروش و نحوه خرید آثار قرار گیرند. 
این نکته مثبت اگر خوشبینانه قضاوت کنیم برای خوشنویسان جای امیدواری است که بازار هنر خوشنویسی روزی رونق گیرد و از حاشیه

زندگی هنرمندان به متن آن منتقل شود. اما این موضوع چندان از ضعف های دوسالانه نمی کاهد.

علاوه بر این که بسیاری از صاحب نظران بر این عقیده اند که شهرستان ها هنوز ظرفیت کافی و کامل را برای برگزاری یک رویداد ملی ندارند. قزوین به عنوان شهر مورد انتخاب برای دوسالانه خوشنویسی فاقد کادر اجرایی آشنا به امور یک دوسالانه، چاپخانه و تجهیزات طراحی و تکثیر تمام اعلان ها و بروشورهای مورد نیاز در دوسالانه ستاد خبری فعال برای پوشش این رخداد، و مسائلی از این دست است.

در توضیح این مطلب می توان اضافه کرد؛ شهری که در آن هتل مناسب برای استقرار میهمانان و شرکت کنندگان داخلی و خارجی و هم چنین نگارخانه استاندارد وجود ندارد؛ نخواهد توانست میزبانی موفق برای یک رویداد مهم بین المللی باشد. پیش از این، در برگزاری مراسم مختلف در سطح بین المللی نیز آشفتگی برای اسکان میهمانان دامن گیر مسؤلان اداری ایران شده بود؛ اما انتظار می رود پس از گذشت نزدیک به چهار دهه از آن رویداد، مسؤلان دوباره به چنین اشتباهی دست نزنند و یک جشنواره بزرگ و جهانی را به شهری که حتی یک گالری استاندارد در آن وجود ندارد؛ منتقل نکنند.

چندی پیش دبیر دوسالانه خوشنویسی در پاسخ به این سوال که «هنگامی که دوره اول دوسالانه خوشنویسی برگزار شد، قزوین یک نگارخانه و یا گالری در خور برای نمایش آثار داشت یا خیر؟» پاسخ منفی داد. گرچه وی اظهار خوشنودی کرده بود که حال در آستانه برگزاری دوره دوم صاحب گالری مناسبی برای نمایش آثار هستیم؛ باید اذعان داشت که در تمام کشورهای دنیا پیش از برگزاری یک رویداد مهم و بین المللی و پیش از تصمیم گیری برای سپردن آن به یک شهر، امکانات آن شهر بررسی و در صورت نیاز تجهیز می کنند که این امر در رابطه با کشور ما صدق نمی کند. به عبارت دیگر ابتدا انگشت بر یک گوشه از نقشه ایران گذاشته می شود و سپس یک رویداد به آن سپرده می شود. در چنین شرایطی بر خوردن به مشکلاتی از قبیل نبود هتل مناسب، نبود فضاهای تفریحی در خور؛ نا مناسب بودن آب و هوا، نبود مکان مناسب برای برگزاری یک رویداد، نداشتن کادر اداری و اجرایی خبره و هزاران مشکل کوچک و بزرگ دیگر، راه را بر برگزاری موفق و منظم یک رویداد ناهموار می کند.
در پایان کلام باید گفت؛ کاش گوش شنوایی برای شنیدن این سخنان پیدا شود.