در ميان مخاطبان اين فيلم، پسر جواني که قصد ديدن اين فيلم را داشت درباره علت علاقه مندي اش به اين فيلم گفت: به شخصه تمام فيلم هاي ابراهيم حاتمي کيا را دوست دارم و فکر مي کنم فيلم هاي او، همه ارزش چندبار ديدن را دارند. حتي نسبت به «دعوت» هم با وجود انتقاداتي که وارد شد، دوست داشتم و احساس مي کردم که حرف تازه اي دارد و با نگاه خاصي به يک معضل اجتماعي پرداخته است.  اين جوان ديپلمه در ادامه  درباره تاثير توقيف اين فيلم در افزايش انگيزه اش گفت: اطلاع نداشتم که اين فيلم توقيفي بوده است.(!)  آقايي 31 ساله و با تحصيلات کارشناسي کامپيوتر هم در توضيح علت علاقه مندي اش به اين فيلم اظهار کرد: فکر مي کنم اوج سينماي ما سال هاي 82 و 83 بود و پس از آن سال ها خيلي با سينماي واقعي فاصله گرفتيم و سينماي ما به سمت کارهاي کليشه اي، کمدي و فارسي رفته است و دراين سال ها کمتر فيلمي داشته ايم که به طرح موضوعات اجتماعي هم توجه داشته باشد و سعي کند علاوه بر جذب مخاطب، پيامي اجتماعي هم داشته باشد.  وي ادامه داد: خوشبختانه مدتي است که دوباره در حال بازگشت به اصالت هاي خود هستيم، البته منظورم اين نيست که مديران يا مسوولان اين کار را کرده اند بلکه مي خواهم بگويم که به نظر مي رسد که خود کارگردان ها از اين وضعيت خسته شده اند و ديگر تحمل ندارند که در اين اوضاع دست روي دست بگذارند. حتي خود اين افراد هم مي دانند که ممکن است اين نوع فيلمسازي با ريسک در اکران مواجه است، اما با اين وجود ترجيح مي دهند که کار کنند. اين مخاطب «به رنگ ارغوان» همچنين اظهار کرد: در سال هاي قبل از 83 و به خصوص از سال هاي 80 تا 83 هر کارگرداني با هر سليقه و موضوعي که فيلم مي ساخت، مي دانست که به احتمال 90 درصد شانس اکران دارد، اما طي سال هاي 84 تا 87 عملا هيچ مجوزي به فيلم هاي خاص داده نمي شد و ريسک رد شدن فيلم ها طي اين دوران به مراتب بيش تر از گذشته شده بود. به همين دليل بسياري از کارگردانان مطرح کار نکردند يا اگر هم فيلمي ساختند با شکست مواجه شدند. وي ادامه داد: بنده فکر مي کنم «به رنگ ارغوان» هم از همين دسته است و تعبير خود من اين است که اين فيلم مانند نوعي زيرخاکي است. در واقع سينماي ما طي اين سال ها به نوعي بن بست رسيده و اکنون مديران جديد راه  برون رفت از اين بن بست را در اکران فيلم هاي توقيفي ديده اند و با به نمايش درآمدن اين آثار، قطعا از اين پس شاهد تجربه هايي به مراتب بهتر خواهيم بود.  اين آقاي 31 ساله در بخش ديگري از صحبت هاي خود اظهار کرد: علي رغم اين که حداقل هر دوماه يک بار به سينما مي رود، براين باورم که طي اين چندسال به معناي واقعي فيلم نداشته ايم، اما اکنون با ديدن «به رنگ ارغوان» فکر مي کنم که واقعا يک فيلم ديده ام.
اين اثر داستاني جذاب دارد و داستان آن به گونه اي است که شايد هيچ کارگردان ديگري جز حاتمي کيا جرات ساخت آن را نداشته باشد، اما حاتمي کيا از آنجا که تا حدي با اين فضا آشناست به خوبي توانسته وارد اين فضا شود و ريزه کاري هاي آن را به خوبي در بياورد.  اين مخاطب به بحث سياسي بودن فيلم «به رنگ ارغوان» اشاره کرد و افزود: در واقع اين موضوع يا توقيفي بودن اين فيلم نقش چنداني در علاقه مندي من به اين اثر نداشت، چرا که اصولا تمام فيلم هاي حاتمي کيا را مي بينم.