بهار آغازی نو برای طبیعت است؛ طبیعتی که خود این چنین گوی و میدانی تازه را برای بسترنشینان خود گرد آورده تا بلکه شروعی دوباره را برای موجوداتش به خصوص انسان زمینه‌ساز شود.


نو شدن طبیعت، هلهله‌ای را میان ساکنانش منجر می‌شود که هرکس به زبانی به مدح و سرایش عظمتش برمی‌خیزد. ساز و آوازها طنین‌انداز می‌شود، جشن و پایکوبی به راه می‌افتد، یاد و خاطره‌ها آشناتر می‌شود.


فارسی‌زبان‌ها امّا رسم دیرینشان را با عید باستانی نوروز ادا می‌کنند؛ آداب و رسومی که هر قشری را به‌گونه‌ای به سوی جشن و شادمانی‌اش می‌کشاند. برای ثبت و ضبط این لحظات، ایرانیان هنرهای بسیاری را بکار گرفته‌اند و زبانی ماندگارتر از "شعر" شاید نتواند چنین رستاخیزی را به تصویر بکشد. نمایی که نه از این دوران بلکه از آغاز نوروز باستانی در شعر بزرگان شعر پارسی متجلی شده است و هم‌اکنون نیز بسیار در میان اهل ادب فارسی‌زبان پیوسته ادامه دارد.