پس از هر داوري در جشنواره‌ها، حرف و حديث‌هايي از اين‌جا و آنجا شنيده مي‌شود. اصولاً هر قضاوتي و هر رأيي ممكن است عده‌اي را ناخشنود كند. اما هميشه اين انصاف و اين صداقت و شفافيت است كه بر اين انتقادها و ناخوشنودي‌ها، نقطۀ پايان مي‌زند. اما گاه خطا آن قدر فاحش است كه نمي‌توان به‌سادگي از آن گذشت. و داوران هم كه چنين رأيي را صادر كرده‌اند ترجيح مي‌دهند از كنار اين انتخاب خود بي سر و صدا عبور كنند. و مايل هستند كه هيچكس سخني به‌ميان نياورد.
امسال عليرغم حضور12فيلم در نگاه اوّل (مسابقه فيلم‌هاي اول) داوران اين بخش نتوانستند منصفانه و حكيمانه قضاوت كنند و متأسفانه فيلمي را برگزيدند كه با اين انتخاب حيثيت فرهنگي و دانش هنري خود را به زير سئوال بردند. فيلم "درميان ابرها" كه با سوء استفاده از مقدس‌ترين سرزمين و حافظۀ تاريخي ملت ايران سكانس‌هاي آغازين خود را آرايش داده بود در ادامه به روايت قصه‌اي در اين خاك مقدس مي‌پردازد كه بارها در سينماي مبتذل قبل از انقلاب و در رمان‌هاي عشقي مجلات زرد و سخيف دوران رژيم ستم‌شاهي روايت شده بود. و جالب است فيلمساز فراموش كرده بود كه از آن دوران كه با نامه‌هاي عاشقانه آن هم از نوع آني و كوچه و بازاري كه پسري تلاش مي‌كند نظر دختري را به خود جلب كند سالها گذشته است. امروز شيوه‌هاي مدرن‌تر و متفاوت‌تري وجود دارد... البته كراهت داريم به نقد و بررسي اين فيلم بپردازيم اما فقط به داوران بخش نگاه اول جشنواره فيلم فجر مي‌گوييم با اين انتخاب، شاخص و محك نازلي از خود به يادگار گذاشتند. به آنها پيشنهاد مي‌كنيم هر گاه دوباره در ميان ابرها راه خود را گم كردند كه ممكن است به چنين قضاوت گمراه كننده‌اي منجر شود، راه بهتر كناره‌گيري و استعفاست. اينگونه حداقل با حيثيت و آبروي خود براي هيچ و پوچ معامله نكرده‌‌‌‌‌‌اند.