حجت الله سیفی در گفتگو با هنرنیوز:
فیلمسازان خساست تصویری نشان ندهند!
یک کارگردان سینمای ایران گفت: متاسفانه فیلمسازان ما قدری خساست تصویری به خرج می‌دهند و با تنبلی ، دیگر حاضر نیستند از امکانات موجود طبیعت و لوکیشن‌های متعدد و فضاهای معماری شهرهای ایران در فیلم‌هایشان استفاده کنند.
تاريخ : شنبه ۹ اسفند ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۲۱
حجت الله سیفی کارگردان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در مورد ساخت فیلم سینمایی «بچه‌های جسور ۲» افزود: من «بچه‌های جسور ۲» را بزودی خواهم ساخت. این فیلم لوکیشن‌های مختلفی دارد که قصه پس از گذر از شهرهای مختلف به خلیج فارس و در نهایت این بار به جزیره قشم می‌رسد. معتقدم ایران کشوری است که بضاعت‌های تصویری زیادی دارد و به نوعی می‌توان گفت که بهشت گمشده زیادی دارد که می‌توان در لوکیشن‌های مختلف آن، فیلم ساخت که یکی از این لوکیشن‌ها، جزیره کیش است.
وی ادامه داد: البته ساخت فیلم در کیش دارای هزینه‌های بیشتری نسبت به تهران است برای همین است که همه ترجیح می‌دهند به دلیل هزینه کمتر، فیلم‌های به اصطلاح آپارتمانی بسازند و شاید کسی مثل من پیدا نشود که فیلمش را کاملا در کیش بسازد. متاسفانه فیلمسازان ما قدری خساست تصویری به خرج می‌دهند و کمی تنبل شدند و دیگر حاضر نیستند از امکانات موجود طبیعت و لوکیشن‌های متعدد و فضاهای معماری شهرهای ایران در فیلم‌هایشان استفاده کنند. حتی دیگر از فضاهای طبیعت شهر‌ها هم استفاده نمی‌کنند و همه سعی می‌کنند به سمت ساخت فیلم‌هایی با لوکیشن محدود و با بازیگران کم بروند تا بتوانند فیلم را ارزان‌تر و خیلی زود به اتمام برسانند. البته شاید هم حق داشته باشند چرا که هزینه‌های فیلم، روز به روز افزایش یافته به طوری که مثلا یک بازیگر برای یک فیلم، طلب دستمزد زیادی می‌کند و هنگامی که قرار است چند بازیگر معروف، در یک فیلم حضور داشته باشند شما تصور کنید که دستمزدهای آنان چه مبلغ هنگفتی خواهد شد؟ این درحالی است که مگر یک فیلم چقدر فروش دارد تا بتواند خرج خودش را تامین کند؟ ولی با همه این سختی‌ها و هزینه‌ها، من دوست دارم لوکیشن‌های فیلم‌هایم را در جای جای کشور انتخاب کنم تا هنگامی که فیلم در خارج از کشور دیده می‌شود نمادی از ایرانی بودن در فیلم به خوبی دیده شود.
کارگردان فیلم سینمایی «جستجو در شهر» تصریح کرد: ما اگر فیلم‌هایمان را فقط در یک آپارتمان بسازیم. این آپارتمان می‌تواند در هر کجای دنیا باشد. اینگونه لوکیشن‌ها فاقد شناسنامه بومی، اقلیمی و کشوری هستند. مثلا فیلم «سعادت آباد» را می‌شود در هر کجای دنیا ساخت و هیچ نمادی از اینکه این لوکیشن در ایران است دیده نمی‌شود.
حجت الله سیفی اظهار داشت: متاسفانه ما تعریفی از جغرافیای فیلم‌هایمان نداریم و بیشتر، خودمان را در لوکیشن‌های تکراری و محدود که معمولا شناسنامه‌ای هم ندارند محبوس کردیم. معتقدم ما فیلمسازان هیچ وقت نمی‌آییم در فیلم‌هایی که می‌سازیم به تماشاگرانمان لذت بصری اهدا کنیم. درحالی که لذت بصری همیشه از لوکیشن‌های مختلف و از معماری مختلف نشات می‌گیرد. به نظر من، یک بخش از این مشکلات، به مدیران تلویزیون و به مدیران سینمایی ما برمی گردد. چون آنان تعریفی از بکارگیری معماری ندارند. چون مدیران سینمایی ما اهل سفر و دیدن نقاظ مختلف ایران نیستند. بنابراین آنان چهره ایران را فقط در محدوده زندگی خودشان می‌بینند. چرا که هیچ وقت توجه‌ای به نقاط مختلف ایران نداشتند و فقط به فکر حفظ پُست و میز خودشان بودند! بنابراین برنامه‌ای هم برای اینکه فیلمسازان را به سمت دیگر لوکیشن‌های بکر کشور سوق دهند طراحی نکردند. درحالی که ما باید بدانیم فیلمی که تولید می‌شود باید این فیلم معرفی مکانی باشد که فیلم در آن ساخته شده است. اما آیا چنین معرفی را شما در فیلم‌ها می‌بینید؟ هنگامی که یک فیلم با بهره گیری از لوکیشن‌های ایران به خوبی ساخته شود و در خارج از کشور نمایش داده شود. شک نکنید که می‌تواند هم معرفی جغرافیای کشورمان باشد و هم باعث جذب توریست شود.
کارگردان فیلم سینمایی «کیلومتر پنج» گفت: ما تا حالا چند فیلم ساختیم و از کویر ایران که اینقدر به داشتن آن می‌بالیم استفده کردیم؟ چند فیلم داستانی ساختیم تا بتوانیم آبشار‌ها و جنگل‌های ایران را به مخاطب معرفی کنیم؟ عدم ورود به لوکیشن دیگر شهرهای کشور یکی از ضعف‌های عمده فیلمسازان ما است که امیدواریم با قدری خلاقیت و انرژی به این ضعف فایق آئیم.
وی با بیان اینکه استفاده از لوکیشن سایر شهر‌ها باید تناسبی با مضمون فیلمنامه داشته باشد افزود: من خودم با ساخت «بچه‌های جسور» در کیش،. فقط مد نظرم استفاده تنها از لوکیشن این جزیره نبود. من می‌خواستم به مدیران سینمایی اعلام کنم که می‌شود یک فیلمی در جزیره کیش ساخت که هم «ایرانی» باشد و نمادهای ایران که همان جزیره کیش می‌باشد در آن نمایان باشد. هم اینکه فیلمی «جذاب برای بچه‌ها» باشد و هم بتوان حرفهای «فرهنگی و ارزشی» را در آن بیان کرد. نه اینکه فقط چند هنرپیشه را به یک شهری ببریم و هیچ کاربرد تصویری از آن شهر در فیلم وجود نداشته باشد.
این کارگردان سینمای ایران ادامه داد: فیلمسازان ما می‌تواند با انتخاب زوایای فکر شده به سراغ نقاط کمتر دیده شده و حتی بکر دست پیدا کنند. من در فیلم «بچه‌های جسور» مکانهایی از جزیره را در فیلمم نشان دادم که خیلی‌ها بعد از چند اکران خصوصی که داشتیم از من می‌پرسیدند این لوکیشن‌ها، کجای کیش بودند؟ بازار قدیم عرب‌ها و موقعیت‌های بومی این جزیره هنوز می‌تواند لوکیشن‌های خوبی برای یک فیلم باشد.
