به گزارش هنرنیوز به طور حتم کسی که در کسوت وزارت بر حوزه فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار می‌گیرد وظایف زیادی در همه بخش‌های فرهنگ و هنر بر عهده دارد لیکن مقوله فرهنگ بنا به اهمیت آن و به حکم آنکه تاری برای پود اجتماعی و متضمن حیات معنوی جامعه است باید از الویت‌های اصلی توجه وزیر جدید باشد. 

از مهم‌ترین مباحثی که در این حوزه وجود دارد توجه به رویکردهای همه اقشار جامعه و پرهیز از سیاه یا سفید نمایی مطلق درباره گروه‌ها، احزاب و افراد است که بدون شک زندگی مسالمت آمیز فرهنگی را در بازتابی همه جانبه برای پویایی اذهان تضمین می‌کند اگرچه در بطن این توجهات به طور حتم گروه‌ها و یا افرادی که خط مشی انقلاب اسلامی را دچار خدشه کنند جایی نخواهند داشت. 

مسئله دیگری که به طور حتم وزیر جدید باید در باب آن توجه ویژه داشته باشد بحث اعمال مدیریت‌ها و مدیریت افراد است که شایسته است با ‌‌نهایت تدبیر برای آن تصمیم گرفته شده و افرادی هوشمند، مدبر و آگاه بر تمام جوانب در پست‌های مدیریتی قرار گیرند و معاونت‌های گوناگون وزارت ارشاد با معاونین آشنا با فرهنگ و هنر اداره شود، علاوه بر آن اعمال مدیریت از جانب مدیران باید با شفافیت و دقت انجام شده تا جای هیچ شائبه‌ای را باقی نگذارد. 

آنچه مبرهن است اینکه شاید تمام وزرای پیشین مقصد خود را بر اهداف متعالی فرهنگ بنا گذاشتند لیکن برنامه‌ای که باید کل کابینه فرهنگی بر اساس آن حرکت می‌کرد

تا حدی با مشکلاتی مواجه بود که ناشی از فراز و فرودهای پیش بینی نشده در این حوزه بود که‌گاه برای آن تدبیری اندیشیده نشده بود و یا خود برنامه‌ها فی نفسه موجبات این فراز و فرود‌ها بودند. 

در دولت دهم ریاست جمهوری اتفاقی که برای معاونت فرهنگی وزارت ارشاد افتاد تغییرات دائمی پست‌ها و سمت‌ها بود که منجر به اختلال فراوان در این حوزه شد. یکی از مهم‌ترین نمونه‌های آن حضور افرادی چون محسن پرویز، بهمن دری و علی اسماعیلی در فاصله یک تا دوسال بود که منجر به بروز و ظهور مشکلاتی در حوزه معاونت فرهنگی شد. 

سید محمد حسینی به عنوان وزیر ارشاد در دولت دهم خود از اهالی فرهنگ و آشنا با این حوزه بود لیکن معاونین فرهنگی وی هرکدام به دلایل بسیاری کارهایی را در این حوزه شروع و ناتمام گذاشتند که در ‌‌نهایت به ضرر این حوزه تمام شد و انگشت اتهام را به سمت خود او نشانه برد که چرا این همه تغییرات در عرض چهارسال به گونه‌ای صورت گرفت که تقریبا اوضاع این معاونت را به چالش کشانید. 

در این میان مباحثی چون بحث کاغذ، معافیت‌های مالیاتی، حقوق نشر و اصناف، روند فعالیت اتحادیه‌های نشر، چاپ و کاغذ، وضعیت مجوز کتاب‌ها، نابه سامانی مکان نمایشگاه کتاب تهران، معضلات نمایشگاه کتاب فرانکفورت و بسیاری مسائل دیگر از سوء تدبیرهایی حکایت دارد که به بدنه نشر آسیب جدی وارد نمود. 

اهالی فرهنگ بیش از هرچیز از وزیر جدید انتظار دارند دارند تا به اوضاع دلسرد کننده و تاریک نشر پایان دهد و روشنای نوشتن در انتشار کتاب را در چراغ قلب نویسندگان، پژوهشگران و شاعران بیفروزد؛ علاوه بر آن بر اوضاع معیشتی آنان توجه کند و حمایت‌های ویژه‌ای از آنان به عمل آورد تا با فراغ خاطر به نوشتن بپردازند و تمام توان خود را بر نوشتن متمرکز کنند نه بر غم نان. 

شاید تتمه این انتظارات در نامه‌ای که چندی پیش یکی از اهالی فرهنگ در رسانه انعکاس داد بیان همه درد‌ها و واگویه‌های این حوزه باشد: «اگرچه مرکب ذهن خشکی نمی‌گیرد اما مرکب قلم تهی می‌شود و باید برای خریداری آن هزینه کرد اما تا هزینه خرید مرغ و گوشت و میوه و دانشگاه اولاد هست نمی‌توان به این مرکب اندیشید و این مرکب فدای مرکباتی می‌شود که قیمتشان سر به فلک الافلاک گذاشته...»

مریم خاکیان