میلاد اکبرنژاد نویسنده و کارگردان تئاتر درباره فعالیت‌های اخیرش گفت: طبق صحبت‌هایی که انجام شده قرار است مهرماه نمایش «پیراهن‌پاره پر پیچک پروانه‌پوش را پوشیدم و رقصیدم» را در تالار استاد انتظامی خانه هنرمندان ایران به صحنه ببرم. این اثر، نمایشی تک پرسوناژ است که تنها یک بازیگر زن دارد. نام این اثر نیز تنها ارتباط زبانی با مجموعه اجرا دارد.
وی درباره اسم نامتعارف نمایشنامه و مفهوم آن توضیح داد: در دوره‌هایی از نگارش نمایشنامه هایم به کنار هم‌چینی حروف علاقمند شده بودم که نگارش این نمایشنامه نیز محصول همان دوران است. معتقدم این همنشینی حروف می تواند موسیقی به وجود بیاورد که مخاطب قبل از روبرو شدن با جهان نمایش آن را بشنود. در واقع این نوع همنشینی می‌تواند مخاطب را از جهانی وارد جهان دیگری کند و باعث آشنایی‌زدایی او شود.
اکبرنژاد ادامه داد: فرمالیست های روسی یکی از روش‌های خلق هنر را آشنایی‌زدایی از امور روزمره دانسته و خلق این امر را توسط زبان محقق می دانستند بنابراین شاید این آشنایی‌زدایی زبانی و هم‌حروفی آوایی که در نام این نمایشنامه وجود دارد باعث شود مخاطبان دنیای متفاوتی را تجربه کنند. من نام یک نمایشنامه را آستانه ورود به آن متن می دانم. این در ورودی و آستانه باید بتواند مخاطب را از فضایی که در آن قرار گرفته خارج و به فضای نمایش وارد کند. در واقع نام اثر باید مثل یک کاتالیزور عمل کند.
وی در پایان درباره دیگر فعالیت‌هایش گفت: نمایشنامه «رقص در تاریکی» را برای اجرا در نیمه دوم سال به مجموعه تئاتر شهر پیشنهاد داده ام که امیدوارم قرعه فال از میان این همه متن پیشنهادی به نام من بیفتد و بتوانم در سالن چهارسو یا قشقایی این نمایش را اجرا کنم. همچنین اجرای دو اثر «مسافر کوچولو» و «منطق الطیر عطار» سالهاست که ذهن من را به خودش مشغول کرده است و مدتی است که در حال کار روی این دو متن دوست داشتنی هستم. علاوه بر این در حال نگارش فیلمنامه ای سینمایی با عنوان موقت «حافظ نامه» هستم که فضایی معاصر و اجتماعی دارد.
نمایش «پیراهن پاره پر پیچک پروانه پوش را پوشیدم و رقصیدم» درباره زنی است که شبی دیروقت به خانه باز می گردد و متوجه مهمانی در خانه اش می شود که شباهت های قریبی به او دارد. بعد از مدتی زن متوجه می شود که هیچ تسلطی روی این مهمان ندارد و از اینجا داستان وارد چالش های تازه ای می شود.