او سال ۱۹۲۴ میلادی در یک خانواده مهاجر یهودی در نیویورک متولد شد. نام واقعی‌اش «بتی جوآن پرسکی» بود. پدرش لهستانی و مادرش از یهودیان آلمانی‌تبار بود که خود در دوران کودکی همراه والدینش به آمریکا مهاجرت کرده بود. پنج ساله بود که پدر و مادرش از یکدیگر جدا شدند. ابتدا آموزش باله دید و سپس به بازیگری علاقه‌مند شد و در آکادمی هنرهای دراماتیک درس خواند همانجا بود که با بازیگرانی چون کرک داگلاس آشنا شد. او که از نوجوانی عاشق صحنه بود در خانواده فقیری رشد کرد و برای گذران زندگی و قبل از اینکه پا به دنیای سینما و تئاتر بگذارد مدتی به عنوان مدل کار کرد. به تئاتر رفت ولی نخستین تجربه تئاتری اش با استقبال روبرو نشد، سپس در برودوی، مُدل عکاسی شد.
همسر هاوارد هاکس که عکس لورن را روی جلد مجله هارپرز بازار دیدبه بود، او را به شوهرش پیشنهاد کرد. به این ترتیب، خیلی زود این مدل ۱۹ ساله، با یک قرارداد هفت ساله به خدمت هاکس درآمد و پس از تغییر نامش وارد هالیوود شد. بدین ترتیب بود که در فیلم داشتن و نداشتن (۱۹۴۴) بازی کرد، فیلمی با اقتباس از رمانی به قلم ارنست همینگوی به کارگردانی هاوارد هاکس و با بازی مقابل همفری بوگارت. حاصل این بازی عشق و ازدواج باکال و بوگارت شد که تا مرگ بوگارت در سال ۱۹۵۷ همچنان ادامه یافت. پس از این فیلم بود که به کمک بوگارت در یک رشته فیلمهای ژانر نوار بازی کرد. فیلمهایی که با استقبال پرشور مخاطبان سینما روبرو شد. فیلم های «گذرگاه تاریک» و «خواب بزرگ» از جمله این فیلمها هستند.
سال 1947 بعد از تشکیل کمیته فعالیت های غیرآمریکایی توسط سناتور مک کارتی در هالیوود، جان هیوستون، همفری بوگارت و لورن باکال و بسیاری از سینماگران طراز اول آن دوران مجبور شدند از خود در برابر اتهام کمونیست بودن دفاع کنند. او به بازی در سینما ادامه دارد تا اینکه بوگارت سال ۱۹۵۷ بر اثر سرطان حنجره جان خود را از دست داد.
او مدتی از هالیوود فاصله گرفت و پس از بازگشت به نیویورک به ایفای نقش در تئاتر برادوی پرداخت. او سال ۱۹۶۱ با جیسون روباردز، هنرپیشه اهل نیویورک ازدواج کرد. به بازی در سینما ادامه داد و با چهره های برجسته سینمای آن دوران از جمله «گری گوری پک» و «جان وین» همبازی شد. بازی در فیلم «قتل در قطار سریع السیر شرق» که برداشتی سینمایی از داستان های جنایی آگاتا کریستی بود نشان داد که بازیگری طراز اول در سینماست.
لورن باکال در سال ۱۹۷۹ کتاب زندگینامه خود را با عنوان «روی پای خودم» منتشر کرد که یکی از کتابهای پرفروش در حوزه زندگینامه نویسی بود. او در این کتاب روزگار طلایی جهان هالیوود را در دهه های چهل تا هفتاد میلادی به خوبی به تصویر کشیده است.
او سال ۱۹۹۷میلادی برای بازی در فیلم «عشق دو رو دارد» نامزد دریافت جایزه اسکار شد. اما باکال این جایزه را سال ۲۰۰۹ میلادی و به پاس یک عمر فعالیت هنری‌اش به صورت افتخاری دریافت کرد. باکال علاوه بر دو نامزدی جایزه بافتا، توانست در سال 1997 جایزه دوربین جشنواره برلین را به پاس یک عمر دستاورد سینمایی کسب کند. از دیگر افتخارات سینمایی این بازیگر سرشناس می‌توان به جایزه سزار افتخاری در سال 1996 و یوزپلنگ افتخاری جشنواره لوکارنو در سال 1998 اشاره کرد. بعلاوه باکال به دلیل برخورداری از پیشینه ای پر بار در تئاتر آمریکا، دو بار شایسته دریافت جایزه «تونی» شده است.
از آخرین بازی‌های او می‌توان به ایو (فیلم کوتاهی از ناتالی پورتمن) یا دردسر کسب‌وکار من است (۲۰۱۲) اشاره کرد. او تا ماه‌های پایانی زندگیش به دلیل صدای تاثیرگذاری که داشت همچنان برای پویانمایی‌ها و تبلیغات گوناگون صداگذاری می‌کرد.
این بازیگر بزرگ بالاخره در سن ۸۹ سالگی در پی سکته مغزی در نیویورک، شهری که در آن متولد شده بود، درگذشت.
