عزت الله ضرغامی بعد از ۱۰ سال مدیریت رسانه ملی در حالی با صدا و سیما خداحافظی کرد که این رسانه شاخص های فنی خود را به شدت افزایش داد و شبکه های مختلف رادیویی و تلویزیونی زیادی به شبکه های محدود صدا و سیما افزود. اگر چه این یک حُسن برای مدیریت ضرغامی محسوب می شود اما گسترش بیش از حد تجهیزات فنی علاوه بر اینکه نیروهای خدماتی صدا و سیما را افزایش می دهد سبب بلعیده شدن بودجه تلویزیون نیز خواهد شد و آنگاه است که مدیریت رسانه ملی با وجود بودجه هنگفتی که از خزانه دولت می گیرد با تن دادن به تبلیغات نازلی مثل چیپس و پفک و لواشک و از سوی تن دادن به تبلغات کالاهای خارجی – هر چند محدود – مجبور می شود برای پراخت حقوق به کارمندان جدید خود این تبلیغات نازل را بپذیرد. این درحالی است که کمبود منابع مالی رادیو و تلویزیون در سالهای اخیر کمر اکثر تولیدات برنامه های تلویزیون را شکسته است و برخی از پروژه های تلویزیون مثل سریال ها و تله فیلم ها یا گرفتار کمبود مالی شدند که در نتیجه با افت کیفیت همراه شدند یا در نیمه راه متوقف شدند و یا با وجود تصویب فیلمنامه ؛ در شوراهای مختلف صدا و سیما خاک می خورند و همچنان چشم به راه تزریق منابع مالی هستند.

البته باید به پذیریم که یکی از دلایل کمبود مالی تلویزیون – البته فقط یکی از دلایل – حاکم شدن روح تحریم بر فضای کشور بود که تا حدودی همه پروژه های عمرانی کشور را هم دچار درد سر کرد و بی جهت نبود که مقام معظم رهبری ،اقتصادی مقاومتی را در دستور کار کشور قرار داد. اما معتقدم مدیریت صدا وسیما می توانست با تدابیر مدبرانه از این گذر گاه مالی به سلامت عبور کند اگر قدری دوراندیشی می کرد. متاسفانه ریخت و پاش هایی که معمولا رسانه ملی در مناسبت های مختلف و با دعوت هزاران نفر و صرف شام و هدیه دادن ها به عوامل فلان سریال انجام می داد به این کمبود مالی دامن می زد . اگر چه قدردانی از عوامل تولید فلان سریال امری ستودنی است اما اینکه ما بعد از پخش هر سریال که معمولا با عوامل زیادی هم ساخته می شوند بخواهیم از همه آنان با صرف شام و دادن هدایای گران قیمت تشکر کنیم جز ریخت و پاش کردن تعبیر دیگری نمی تواند باشد – اگر باز این پول ها لااقل به دست عوامل دست چندم یک پروژه می رسید که می توانستند قدری با پولش کمر راست کنند باز منطقی بود اما این پول ها و هدایا به دست کسانی از عوامل یک سریال یا تله فیلم می رسید که معمولا بیشترین دستمزدها را می گرفتند –

مشکل دیگر رسانه ملی در دوره مدیریت ضرغامی، یک سو نگری به اخبار و حوادثی بود که معمولا در کشور اتفاق می افتاد و صدا و سیما با روحیه محافظه کاری و ترس از بیان واقعیت ها یا این اخبار را منتشر نمی کرد یا آن را با چنان محدودیت و سانسوری بیان می کرد که همه آن کسانی که از نزدیک این خبر یا حادثه را دیده بودند متعجب می ماندند! درحالی که «شجاعت» و «صراحت» از ارکان یک رسانه پویا و ملی است و شاید بی جهت نباشد که دل سپردن مردم به رسانه های بیگانه در سالهای اخیر به اوج خود رسید و مردم به جایی رسیده بودند با وجودی که در چند قدمی آنان حوادث مهمی رخ می داد اما ترجیح می دهند به جای پیگیری این اخبار از رادیو و تلویزیون ملی آن را از کانال های ماهواره ای که اتفاقا از این فضا به نفع خودشان استفاده می کردند پیگیر باشند و همین کانال های تلویزیونی بودند که در بیشتر موارد برای مخاطبین خود جریان سازی کردند و با گل درشت کردن مواردی که خودشان تمایل داشتند حتی مردم را به تجمع های غیرقانونی نیز دعوت می کردند.البته این روی گردانی مردم از رسانه ملی فقط به دلیل سستی و ضعف صدا و سیما نسبت به اخبار و حوادث کشور نبود – هر چند که گاهی اوقات به عمد انجام می شد چرا که تلویزیون شجاعت صراحت لهجه را نداشت –

این ضعف البته در برنامه سازی سریال ها و مجموعه های سرگرم کننده هم به وضوع دیده می شد و با ساخت سریالهای بی کیفیت و بدور از فضاهای رئالیستی جامعه و با رفتن به سمت مضامینی که به هیچ عنوان دغدغه مخاطب نیست باعث شد که مردم جذب کانال های ماهواره ای رنگارنگی بشوند که هر روز مثل قارچ مهمان ناخوانده ایرانیان می شوند. سریال هایی که حتی با بیش از ۳۰۰ قسمت ساخته می شوند و عجب که بسیاری از مردم نیز تمام این قسمت ها را و حتی تکرارهای آنان را می بینند!. امیدواریم مدیریت جدید صدا و سیما که از خانواده رسانه ملی است و پیش ازاین مدیریت شبکه پرس تی وی را مدیریت می کرد و با آشنایی به علم رسانه و بویژه رسانه های خارجی؛ برای همه این موارد – که شاید تنها بخش کوچکی از مشکلات بود – نسخه ای درست و درمان بپیچد و رسانه ملی را از ریزش مخاطب ایرانی نجات دهد. رسانه ای که با پول بیت المال تغذیه می شود باید به بواسطه پولی که از جیب صاحبان خود بر می دارد مسئول باشد و تنها برای رضایت عده قلیلی ، اکثریت را به فراموشی نسپارد.

آقای سرافراز عزیز؛ به تلویزیون خوش آمدید اما بدانید که مردم کشورشان ، نظام شان و رسانه ملی شان را دوست دارند به شرطی که شما هم از بالا به آنان نگاه نکنید و اینگونه تصور نشود که شما قیم مردم هستید و آنچه را که شما – و دوستان شما – صلاح می دانند حتما باید به درد مردم می خورد و لاغیر. چنین تفکرات به جز ریزش مخاطب ، هیچ دستاورد دیگری ندارد.