رضا روحانی متولد ۱۳۵۶ است و به گفته خودش خیلی انتخاب ساز پیانو در خانواده روحانی برایش پیچیده نبوده است. در فضای که پدرم(انوشیروان روحانی)، خواهر وعمویم (اردشیر روحانی) تدریس پیانو می کردند من به کلاس عمویم رفتم و وی نقش بسزای در پیشرفت من داشت. این هنرمند جوان حال در گفتگو با هنر نیوز از وضعیت موسیقی و کنسرت روز جمعه (۹خرداد) گروه آن سوی هنر می گوید.
با توجه به اینکه شما در خانواده ای بزرگ شدید که معروف به نوازندگی پیانو است اما در کشور آلمان موفق به اخذ فوق لیسانس موسیقی فیلم شدید، چطور به سمت این هنر رفتید؟باید اعتراف کنم که انتخاب ساز پیانو برای من جنبه داوطلبانه ای نداشت وباید قضیه میراث خانواده گی و شان آن حفظ می شد. پدر من در آن زمان خیلی پیگیر آموزش های من بود ولی در سن۱۲ سالگی بود که عشق به موسیقی در من به وجود آمد و باعث شد پیشرفت کنم. شاید به نوعی آن زمان بود که داستان شکل دیگری به خود گرفت و قبل از آن خیلی علاقه ای به موسیقی نداشتم، اساتیدی مانند (اردشیر روحانی)، آقای ملک اصلانیان،آقای شهردار ویک مقطعی استاد پور تراب برای تئوری موسیقی، برای من زحمت کشیدند و چون سن کمی داشتم که به کشور آلمان رفتم این افتخار را نداشتم که در خدمت اساتید ایرانی باشم. من در سن ۱۴ سالگی از ایران رفتم و در کشور آلمان کلاس پیانو را ادامه دادم و حال فوق لیسانس موسیقی فیلم دارم.
از اجرای روز جمعه بگوید، در شرایطی که چند سال است اجرای کنسرت در ایران ندارید؟من هنوز دانشجو بودم و در آلمان تحصیل می کردم که در سال ۸۲ به همراه همایون نصیری در فرهنگسرای نیاوران اولین کنسرت را در ایران اجرا کردیم و این یک دوئت پیانو و پرکاشن بود. اما در خصوص گروه آنسوی ماه باید بگویم که این گروه خود من است و من به همراه کوروش بابایی بنیان گذار گروه هستیم. در سال ۲۰۰۴ گروه آن سوی ماه را تشکیل دادیم و بعد همایون نصیری به ما اضافه شد و در مقطع دیگر افتخار همکاری با شاهین یوسف زمانی را داشتیم ولی چون ایشان از ایران رفت ، دارا دارایی مسئولیت ساز بیس را بر عهده گرفت و ما تاسال ۲۰۰۸ هر سال اجرای یک کنسرت در کشور اجرا می کردیم. حال نیز من دیدم که بعد از ۵ سال که از ایرن دور بودم و کنسرت نداشتیم، سعی کردیم که با اجرای این کنسرت جان دوباره به گروه بدهیم ولی متاسفانه نتوانستیم دارا دارایی را در اختیار داشته باشیم چون ایشان با گروه خود برای اجرای برنامه به برزیل می رود و جایگزین ایشان علی پورنگهبان است و مهرداد عالمی نوازنده ویلن سل ماست که من قطعاتی برای ایشان نوشتم و قطعات قبلی را تنظیم جدید کردم که مهرداد در اولین کارش با ما دچار مشکل نشود. میلاد درخشانی هم نوازندگی عود وگیتار را برعهده دارد و کوارتت جمعه شب تبدیل به یک گروه هفت نفره شده است که همایون نصیری (پرکاشن )، میلاد سعدی (گیتار باس)، کوروش بابایی (کمانچه)، و خود من هم پیانو را اجرا می کنیم.
فکر نمی کنید تاریخ مناسبی را برای این کنسرت با توجه به فصل امتحانات مدارس انتخاب نکرده اید؟تقویم هنری در ایران یک تقویم پیچیده است و چون چند سال است که در ایران فعالیت داشته ام به این تقویم آشنای کامل دارم. ولی در چند سال اخیر با توجه به توسعه وسیع موسیقی ایرانی خیلی این تقویم پیچیده تر شده است، یعنی در یک مقاطع بخاطر ایام دینی و ماه های رمضان ، محرم و صفر اجرای کنسرت مقدور نیست و بعد از آن ترافیک کنسرت در کشور رخ می دهد. هنرمندان زیادی می خواهند در سالن های تهران کنسرت بگذارند و این کار را برای شما و انتخاب زمان مناسب سخت می کند. در چند سال اخیر تعداد ژانرها و منو های کنسرت در ایران زیاد شده و مردم حق انتخاب کنسرت بیشتری را دارند و می توانند بیشتر از گذشته با موسیقی خوب ایرانی روبرو شوند .این امر اتفاق مثبت و خوبی در هنر موسیقی کشور است ولی این ترافیک و ایام عزاداری باعث شده که شما هر زمان تقویم را باز می کنید نمی توانید یک زمان مشخص و خوبی را برای کنسرت انتخاب کنید. اگر هم شما یک تاریخ خوبی را پیدا کنید در یک آینده دور خواهد بود و دیگر دوستان آن را قطعا انتخاب خواهند کرد و ما با حجم سنگینی از تعداد و تنوع برنامه های مختلف روبرو می شویم که این محدودیت زمان دست ما را می بندد. همین امر باعث شده که ما تنها به فکر آن باشیم که چه زمانی سالن ها خالی هستند که ما در آن جا بدون در نظر گرفتن مشکلات زمانی مانند فصل امتحانات مدارس کنسرت مان را برگزار کنیم.
طبیعتا ما بی هدف کاری را انجام نمی دهیم، اولین هدف ما کار کردن در فضای هنری ایران است و جان بخشیدن به گروه آنسوی ماه و به وسیله آن ایده های موسیقی خود را که در این چند سال پرورش داده ایم ارائه می کنیم تا مورد قضاوت مخاطبین خود قرار بگیریم . هدف دیگر ما پولدار شدن است! و ماشین مازراتی بخریم(می خندد). این شغل ماست و از این راه قطعا هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ روحی وعاطفی زندگی می کنیم و این یک نوع کار درمانی است. موفقیت اقتصادی با توجه به اینکه تنها شاخص موفقیت نیست اما طبیعتا یکی از دلایل آن است و شما زمانی که می خواهید دلایل موفقیت شخصی را بسنجید قطعا موفقیت مالی وی را در نظر می گیرید. هدف دیگر من این است که حضور مستمری در موسیقی ایران داشته باشم و برنامه ای که برای آینده در نظر دارم اجرای کنسرت ارکسترال در ایران است. متاسفانه بخاطر محدودیت های مالی نمی توانیم ارکستر فول سمفونیک در اختیار داشته باشیم و حدود ۵۰ نفر را جمع آوری کرده ایم که قطعاتی ساخته شده خود من را اجرا خواهند کرد و محوریت آن موسیقی بی کلام است ولی با این حال از قطعات با کلام نیز استفاده خواهیم کرد که بازهم ساخته وتنطیم خود من هستند واین برنامه آینده نزدیک من است. من به شکل حرفه ای موسیقی فیلم را دنبال می کنم و در کشور آمریکا فعالیت های در این زمینه دارم و برای چند فیلم هالیودی قرار است که قطعاتی بسازم که از ماه اکتبر(آبان ماه) فعالیتم را شروع خواهم کرد و در این زمینه قرار داد نیز بسته ام و در ایران هم صحبت های در این رابطه شده که من قطعا در ایران نیز این راه را ادامه خواهم داد و با توجه به علاقه ای که در این زمینه دارم این ژانر مهمترین جنبه کاری من است .
فضای سالن ها و کنسرت را در ایران چطور ارزیابی می کنید، آیا مشکلی برای مجوز نداشتید؟با توجه به طبیعت موسیقی که ما ارائه می کنیم مشکلی در زمینه مجوز نداشتم و تنها بار اول بود که در تالار رودکی کنسرت داشتیم پروسه زمانی مجوز آن مقداری طولانی شد. درآن زمان که مجوز را به سختی می دادند خدا را شکر این مشکل شامل ما نشد. شما .قتی که ترافیک کنسرت را در کشور می بینید نشانگر آن است که مشکلی بابت مجوز دادن وجود ندارد. ولی کیفیت سالن ها وامکانات سخت افزاری آن ها جای بحث دارد و می تواند بهتر از این باشد. با توجه به اینکه من در آلمان و آمریکا رفت و آمد دارم این ها با هم قابل قیاس نیستند و این امر هنوز در مورد موسیقی و نوازندگان ما نیز صدق می کند، البته ما نوازندگانی در حد جهانی داریم ولی متاسفانه در استثنا هستند و نمی تواند کلیت موسیقی ایرانی باشد.
فکر نمی کنید سالن ها به بخش خصوصی واگذار شود وضعیت تغییر می کند؟برای بخش خصوصی سرمایه گذاری در این زمینه بسیار مشکل است. یکی از دلایل آن تقویم سالیانه موسیقی ایران است چون شما نمی توانید در ماه های عزاداری کنسرت برگزار کنید و در ماه رمضان نیز محدودیت های وجود دارد. شخصی که می خواهد سرمایه گذاری کند باید هزینه های این چند ماه را از جاهای دیگر تامین کند پس سرمایه گذاری در این زمینه برای بخش خصوصی جذابیتی ندارد. البته در نقاط دیگر دنیا این محدودیت ها کم وبیش وجود دارد ولی چون در ایران نگهداری از سالن ها بر عهده دولت است و نهادهای دولتی مانند شهرداری و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دنبال سود و درآمد بیشتر نیستند به همین دلیل سرویس بهتری ارائه نمی کنند. حال نیز که بحث خصوصی سازی به میان آمده به این دلیل است که مدیران پی برده اند که در سیستم خصوصی کیفیت ها بالاتر می روند.
گفتگو: وحید استرون
