برکناری علیرضا رضاداد از دبیری مهمترین و حساس ترین رویداد مهم سینمایی کشور یعنی جشنواره بین المللی فیلم فجر و جایگزینی یک نیروی جوان و باسابقه در عرصه هنری و البته غیر سینمایی، همانگونه که پیش بینی می شد واکنش های متعددی را در رسانه ها و محافل سینمایی به همراه داشت.

برخی این نوع جابجایی مدیریتی و چرخش درونی میان تعدادی دوست گرمابه و گلستان در قالب «مدیر» را فارغ از هویت حرفه ای و تجربی افراد، اساسأ ناشی از بلاتکلیفی و عدم شناخت رئیس سازمان سینمایی از فضای داخلی حوزه سینما دانسته و برخی دیگر هم در ارزیابی عملکرد دستگاه سینمایی کشور در دو سال گذشته، عدم شایسته سالاری در انتصاب مدیران مراکز و مجامع استراتژیک سینمایی را برای نظام هزینه ساز دانستند؛ که البته در این میان تهدید و نگاه طلبکارانه سخنگوی کانون کارگردانان خانه سینما نسیت به تصمیمات حجت الله ایوبی در مورد این اتفاق و سایر کاستی های موجود در سازمان سینمایی اگرچه مسبوق به سابقه است ولی در جای خود قابل تأمل و واکاوی جدیست و دبیر جدید جشنواره فیلم فجر از هم اینک در صورت حفظ استقلال و عدم توجه به برخی سهم خواهی ها باید خود را برای رویارویی با انواع بیانیه ها و اظهار نظرات انتقادی آماده سازد.

اینکه در ازای رفتن رضاداد از جشنواره فیلم فجر که در طول دو سال گذشته علاوه بر انفعال و رخوت غیر قابل انکار، فرصتی را برای شکل گیری و تقویت یک جریان خزنده فکری و برگرفته از سیاستهای شکست خورده دوستان و مدیران دهه شصت خود در سینمای کشور فراهم نمود و از او به عنوان «قدرت در سایه» نام برده می‌شد، ایوبی تا چه حد باید تاوان پس داده و با همان لبخندهای همیشگی، دل جماعت تمامیت خواه و حامی رضاداد را به دست آورد مشخص نیست؛ اما تقدیر چندباره ایوبی از رضاداد و حتی اکران فیلم پرحاشیه و مسئله دار«قصه ها»ی رخشان بنی اعتماد که بر خلاف نظرات و دیگاههای متعدد دستگاههای نظارتی و حتی خود وزیر فرهنگی دولت تدبیر و امید، شبانه!؟ اجازه نمایش عمومی در سینماهای کشور دریافت می نماید را میتوان بخشی از پروسه جلب اعتماد مجدد رئیس سازمان سینمایی از مدیران اصلی و پشت پرده خانه سینما و رفتارهای سیاسی و دوگانه وی دانست که البته دیگر دوره اش به پایان رسیده است!

سینماپرس همچنان معتقد است فضای حاکم بر سینمای ایران به رغم برخی ظواهر امر، کاملأ با فضای سایر هنرها همچون تجسمی، ادبیات، موسیقی و حتی تئاتر به دلایل مختلف متفاوت است و ایوبی که از همان ابتدا با استفاده از روشهای دیپلماتیک به یادگار مانده از دوران اقامتش در کشور فرانسه و البته علاقه شخصی اش به هنرهای دیگر، سعی بر برقراری تعامل و آشتی و آرامش میان خانواده بزرگ سینما و البته کاملأ متنوع از لحاظ فکری را داشته است دیگر باید بداند این روش پاسخگوی حل مشکلات سینمای کشور نیست و راهی غیر از اتخاذ یک خط فکری مشخص و صریح متکی بر آرمانها و اندیشه انقلاب اسلامی و قوانین جاری و ساری کشور پیش رو ندارد و نمیتوان با سیاستهای یک بام و دو هوا و باج دهی به زیاده خواهان این عرصه، وضع آشفته سینما را سامان بخشید.

بی تردید رفع انتظارات و مطالبات طیف های مختلف اعم از بدنه سینما و حتی حاکمیت را میتوان با اتکا به مبانی اخلاق، عدالت و قانون در صدر فعالیتهای خویش قرار داد؛ به شرط اینکه مدیر ارشد سینمای کشور بنا را بر توجه به همه جریانات سینمایی به ویژه کسانی که در روزهای سخت همواره مدافع نظام و ارزشهای دینی و انقلابی حاکم بر کشور بوده اند بگذارد، نه تمکین از فرمایشات و اوامر خودخواهانه افرادی که در موقعیت های مختلف بجای همکاری و برقراری آرامش، امیال و نفسانیت درونی خویش را ملاک عمل قرار داده و بی توجه به ضرورتهای نظام و توقعات بزرگان این سرزمین، در مسیر تفرقه و استقرار اندیشه های ناصواب خود گام برمی دارند.

نتیجه اینکه، اگرچه جریانی در صدد است جدایی رضاداد از جشنواره فیلم فجر را تهدیدی برای سینما تداعی نماید اما شکی نیست که این اقدام فرصتی است برای ایوبی و همکاران جوان ایشان که بعد از گذشت بیست ماه، روشهای تفرعنی مرسوم در سینما که عایدی اش تنها حذف بخش هایی تأثیرگذار از سینما بوده است را کنار گذاشته و با بهره گیری از انواع مشاوره ها و دیدگاههای دلسوزانه و کارشناسی شده مسیر اتحاد و همگرایی را در سال همدلی و همزبانی دولت و ملت طی نمایند.