به گزارش هنرنیوز، مازیار آل داوود فارغ‌التحصیل رشته معماری از دانشگاه پاریس به همراه همسر فرانسویش و پدر و مادر زندگی شهری را رها کرده و خانه اجدادی‌اش به نام اقامتگاه آتشونی در روستای گرمه شهرستان خور و بیابانک را به اقامتگاهی برای کویر دوستان تبدیل کرده است .
او از پیشنهاد برخی صاحبان اقامتگاه‌های روستایی برای تشكیل اتحادیه‌ی اقامتگاه‌های روستایی خبر داد و گفت: اتحادیه مهمانپذیرها و هتل‌ها جدیداً به ما فشار می‌آورند که اقامتگاه‌های روستایی حتماً باید زیر نظر اتحادیه آنها باشد، در صورتی که ما در تلاشیم اتحادیه جدیدی برای اقامتگاه‌های سنتی ایجاد کنیم.
آل داوود با انتقاد به این موضوع، افزود: رفتن اقامتگاه‌های سنتی در زیرمجموعه هتل‌ها یا مهمانپذیرها امکان‌پذیر نیست. آیا این بدان معناست که شیوه‌ی نظارت کردن آنها مانند هتل‌ها است؟ آیا به مرمت و حفظ اصالت خانه‌های روستایی و کیفیت خدمات آنها متناسب با فضای سنتی توجه شده است؟
او با تاکید بر این که قائل شدن شیوه‌های متفاوت در نظارت روی اقامتگاه‌های سنتی اهمیت ویژه‌ای دارد، تصریح کرد: خوشه‌سار بوم گردی - شبکه اقامتگاه‌های بومی ایران است که اعضای آن ارزش‌های ميراث فرهنگی و زندگی بومی را کم و بيش در رفتار و زندگی‌شان وارد کرده‌اند؛اما این یک تشکل رسمی نیست و در عین حال در تمام سطح کشور گسترده است و حوزه مدیریتی خاصی ندارد.
صاحب یکی از اقامتگاه‌های سنتی در استان اصفهان گفت: ما مخالف هیچ یک از انواع اقامت نیستیم. قطعاً هر کدام جایگاه خودشان را دارند. اما هر کس از من تفاوت اقامتگاه‌های سنتی را با سایر اقامتگاه‌ها می‌پرسد، درباره‌ی تشابهش می‌گویم. تشابه این دو در ۲ متر جای خواب است وگرنه همه‌اش تفاوت است از نوع پذیرایی تا ارزش‌هایی مثل معماری، صنایع‌دستی، هنرهای روستایی و ایجاد اشتغال که این فعالیت را احیاء و زنده کرده است
او تاکید کرد: حیف است با بردن اقامتگاه‌های بومی زیر نظر هتل‌ها یا مهمان‌سراها آنها را از حالت بومی و سنتی در آوریم چرا که اصل کار ما بر اساس مهمان‌نوازی سنتی است و دلمان می‌خواهد آن را زنده کنیم.
آل داوود پیشنهاد تدوین یک اساسنامه برای اقامتگاه‌های سنتی با نظارت مسئولین ذی ربط و صاحبان این اقامتگاه‌ها را داد و گفت: با تشکیل این اتحادیه هر کس در هر کجای کشور بخواهد می‌تواند از تجربیات دیگران در خصوص اقامتگاه‌های سنتی بهره گرفته و زودتر و سریعتر به نتیجه برسد.همچنین ریسک اقتصادی برای سرمایه‌گذاری در این حوزه پایین می‌آید و افراد در کنار حفظ مشاغل خودشان به اداره‌ی این اقامتگاه‌ها می‌پردازند.
او با بیان این که بیشتر این افراد دامدار و کشاورزند خاطرنشان کرد: واحدهای اقامتی سنتی به صورت فصلی و نه دائم برای آنها کسب درآمد می‌کند.چرا می‌خواهند این واحدها را نابود کنند؟ مردم خودکفا با سرمایه خودشان این کار را آغاز کرده و سختی‌اش را به جان خردیدند.هیچ فشاری هم روی دولت نبوده است. چطور امروز پس از سال‌ها به یکباره می‌خواهند ما را زیرگروه هتل‌ها یا سایر مجموعه‌های اقامتی قرار دهند؟!
وی یادآور شد: کلید توسعه روستایی گسترش و پیشرفت گردشگری و آموزش توسعه پایدار به اقشار مختلف از دهیار، شورا، مردم روستا و گردشگر و ... است.
این فعال گردشگری درباره‌ی تحقق شعار « گردشگری و انرژی پایدار» با توجه بافت سنتی گفت: وجود قنات، بادگیر، آسیا آبی و بادی برای گردشگران در زندگی بومی و روستایی جذاب است. گردشگرانی که به روستا می‌آیند بیشتر گردشگر فرهنگی هستند و خارجی‌ها هم بیشتر دنبال تجربه‌ی این حس و حال هستند و این همان چیزی است که ما باید حفظ کنیم.
او توضیح داد: فرهنگ، هنر، علم و دانش بومی و تکنولوژی قدیمی ما همگام و همراه با طبیعت همیشه به بهره‌گیری مطلوب از انرژی کمک کرده تا آنجا که حتی میوه‌هایمان را جلو آفتاب خشک می‌کردیم. امروزه با استفاده از تکنولوژی مدرن دوباره به این نتیجه رسیدیم که انرژی تجدیدپذیر و بهره‌گیری از عناصر طبیعی تنها راه حل است
او درباره ضرورت وجود اقامتگاه‌های سنتی به برقراری ارتباط نزدیکتر شهری‌ها و روستایی‌ها اشاره کرد و گفت: روستایی‌ها از زبان شهری‌ها می‌شنوند که آمدیم اینجا نفسی بکشیم، آسمان، ستاره را ببینیم، بوی پونه و نان تازه را بشنویم، ماست تازه بخوریم، زیرکرسی بخوابیم و... آنها قدر این نعمت‌ها را بیشتر می‌فهمند، از طرفی شهری‌ها هم حداقل از نزدیک می‌بینند غذای سفره‌شان از گوشت، سیب زمینی، سبزی، نان و ماست و ... با چه زحمتی توسط روستاییان تهیه می‌شود.
آل داوود اضافه کرد: آنها می‌فهمند مردم روستا از نظر زندگی و امکانات چقدر سخت این کار انجام می‌دهند. شاید امکان آمدن به شهر هم برایشان فراهم باشد اما حاضر به ترک روستا نیستند چون به آب و خاکشان علاقمه‌ندند و با حفظ این اقامتگاه‌ها می‌توان جلوی مهاجرت آنها را گرفت.
او متذکر شد: وقتی مسئولین برای آن ارزش قایل شوند قطعاً نگاه‌های منفی هم تغییر می کند.
این فعال گردشگری با اشاره به حضور بیشتر گردشگران خارجی در اقامتگاه‌های سنتی گفت: یک مسافر خارجی که از اروپا به ایران می‌آید در مهمانسرا و هتل ۵،۲،۳ اقامت می‌کند و سپس راهی روستا می‌شود تا یک تجربه جدید و متفاوت داشته باشد البته هیچ کدام با هم مغایرت ندارند. هر مجموعه‌ای که بتواند به شکلی به ورود گردشگر کمک کند صد در صد می‌تواند موثر باشد هتل، مهمانپذیر، اقامتگاه سنتی و ... فرق نمی‌کند. اینگونه اقامتگاه سنتی در همه دنیا وجود دارد و همه دارای استاندارد هستند.
وی با اشاره به این که گردشگران خارجی در دل روستا با فرهنگ اصیل و واقعی آشنا می‌شوند، متذکر شد: خیلی از گردشگران خارجی می‌گویند ایران واقعی اینجاست. آنها تهران، یزد،اصفهان و شیراز را می‌بینند اما در شهر فرصت برقراری ارتباط با یک نفر یا لمس یک معماری از نزدیک یا آداب و رسوم ما وجود ندارد.
وی تشریح کرد: روستایی مثل گرمه که ناشناخته بود، اکنون در همه‌ی دنیا شناخته شده و ۵ یا ۶ مهمانسرا در این روستا و ۴۰ مهمانسرا در منطقه خور و بیابانک بوجود آمده است. اینها ظرفیت ایجاد یک هتل ۵ ستاره در همان منطقه را بوجود می‌آورد. اقامتگاه‌های سنتی با یکی دو مهمان شروع می‌کنند اما هیچ کس نمی‌تواند یک هتل ۵ ستاره بسازد به امید آن که شاید در آینده گردشگر بیاید؛ بالعکس از طریق اقامتگاه‌های سنتی زمینه‌ی ورود گردشگر فراهم می‌شود.
