مژگان قلاوند : 

سهم ما از جنگ چه بود؟
چه کسی می داند بر من و تو چه گذشت؟
چه کسی می خواهد این قصه ندانند و نخوانند؟!
!!!!؟
کتاب تاریخ مصور جنگ با اشتیاق می گشایم تا به جانفشانی های شهرم اندیمشک برسم تا تمام ترسها و دلهره ها را که هنوز برایم کابوسند با جان دل مرور کنم که آن همه استقامت برای شکوهش بود، شکوه افتخار ماندن برای خالی نکردن عرصه ی جنگ و میزبانی رزمندگان و سوت و کور نماندن شهر برای مرهم نهادن زخم تن و زخم دل آن عاشقان ...
اما هر چه پیش می روم از کل این کتاب سهم ما فقط سه کلمه بود و دیگر هیچ!!!
هیچ خبری نبود مرا
نه از دوکوهه که هیچ رزمنده و سربازی بی نام او جنگ را به یاد نمی آورد
نه از سنگربانی کرخه و دز
نه از جسر نادری و حماسه مردم شهر در 6 مهر 59
نه از معراج شهدا که هنوز بوی عطر لاله های پرپر آنجا پیچیده است
نه از بیمارستان شهید کلانتری که هنوز ناله ی تن زخمی رزمندگان از دیوارهایش به گوش می رسد
نه از پلاژ محل آموزش شیرماهیان جنوب
نه از تخریب پل راه آهن تله زنگ که بالاخره دشمن توانست به هدفش برسد و مدتها حمل و نقل را مختل کند
نه از با خاک یکسان کردن پادگان و ایستگاه و شهرک دوکوهه
نه از به توپ بستن ایستگاه راه آهن سبزآب در آبان 59
نه از جانشفانی لکوموتیورانان و کارکنان زحمت کش راه آهن و نقش ارزنده شان در جابجایی نیروها و تجهیزات
نه از اردوگاه ایرانیتی قلعه قاسم
نه از ایستگاه صلواتی رزمندگان
نه از موشک بارانها
و نه از واقعه ی فراموش نشدنی 4 آذر، به خاک و خون کشیدن شهر به مدت یک ساعت و نیم!!!!!!!!!!!!
نه
نه
هیچ کدام را نیافتم و باورم نشد نام تو برادرجان - جعفر شیرعلی نیا - را در اینترنت جستجو کردم و جایی اشاره کرده بود پژوهشگر برتر جنگ!!!
تو برادر!
در شهر من چقدر پژوهش نمودی؟
با چند تن مجروح و چند جان زخمی مانده در شهر؟
با چند مادر داغدار دلشکسته و چشم مانده به ره؟
آیا اصلا در شهر من گام نهادی؟

۱۳۹۴-۰۶-۰۹ ۰۲:۰۷:۰۴