سینمای کمدی در طول این سالها در سینمای ایران فراز و نشیب های فراوانی داشته است. در دهه گذشته این نوع سینما تبدیل به یکی از پرطرفدارترین گونه های سینمایی برای سرگرم کردن وخندان مخاطبان سینما شده بود. اما در چند سال اخیر و به مرورزمان خنداندن مردم برای فیلمسازان ما کاری سخت شده است. در دهه ۶۰ به خاطر درگیری ایران با جنگ، فیلم‌ها به سمت و سوی جنگ می‌رفت، در دهه‌ها‌ی ۷۰ سینمای اکشن حرف اول سینما را می زد و دردهه ۸۰ هم ملودراهای خانوادگی از راه رسیدند و از نیمه های دهه ۸۰ تا ۹۰ هم کمدی به شکل جدی وارد سینمای ما شد و هر سال یک فیلم کمدی دربین پرفروش های سال بودند .
فروش بالای فيلم‌های «اجاره‌نشين‌ها»،‌»خواستگاری»، «ديگه چه خبر»،«آدم برفی»، «مرد عوضی»، «عينک دودی»، «نان و عشق و موتور هزار»،«توكيو بدون توقف»، «عروس خوش‌قدم»، «مارمولک» و «مكس» ،«شالاتان»،«مجموعه اخراجی ها»،« ورود آقایان ممنوع»و... خود گواه این نکته است که سینمای کمدی در کشور ما از محبوبیت بالایی در طول این سالها برخورداردبوده است. اما در طول این سالها سینمای کمدی ما به جای پیشرفت به قهقرا رفت و در سراشیبی سطحی نگری و ابتذال افتاد و رواج نوعی کمدی ۹۰ قسمتی و هر شبی در تلویزیون باعث شد که سینماگران فکر کنند این گونه فیلمها در سینما هم به لحاظ مالی جواب خواهد داد پس داستان های سطحی و ضعیف تلویزیونی همراه با بازیگران طنزهای شبانه راهی سینما شدند . در واقع برنامه‌های طنز تلویزیونی در فرمت ۹۰ دقیقه ای به‌ سفارش سینما ساخته شدند و کم کم شبکه نمایش خانگی هم پر شد از این گونه فیلمها ، و ضربه نهایی

زمانی به این گونه سینمایی زده شد که چند تیپ کلیشه ای و موقعیتهای نمایشی بارها همزمان در تلویزیون وسینما تکرارشدند واین گونه بود که سینمای کمدی سقوط کرد و باعث شد که فيلم‌های كمدی به لحاظ کیفیت افت شديدی داشته باشند. هر چند نمی توان کتمان کرد که سالها بود که سینمای کمدی افت کرده بود و اين مخاطبان ايرانی بوده‌اند كه با استقبال از چنين فيلم‌هايی باعث رشد قارچ‌ گونه آنها شده‌ و چنان اعتماد به نفسی در سازندگان كمدی‌های سطحی و مبتذل ايجاد كرده‌ بودند كه فيلم‌شان را با افتخار بيشتری نسبت به فيلم قبلی توليد و عرضه می كردند. ساخت فیلمهای چون «دلداده»، «زندگی شيرين»،«افراطی ها»،«فوتبالی ها»،«داماد خجالتی»،« شير و عسل»،«ورودزنده ها ممنوع» محصول چنین تفکراتی است. دراین میان سلیقه مخاطب اصلا به حساب نیامد و بیچاره مخاطب سینما که به اسم فیلم کمدی به سینما می رفت بالااجبار به تماشای فیلمهایی می نشست که سرشار از لوده بازی ، ادا واطوار ، دیالگهای مستهجن و تقلید لهجه های مختلف بود. در واقع فيلم‌های كمدی مبتذل درطی اين سال‌ها مانند يک كالا توليد شدند و تنها هدف‌شان هم خريده شدن توسط مخاطبی به نام مشتری بود و دراین میان كيفيت‌ آثار مهم نبود و فیلمها تبدیل به آثار يكبار مصرفی‌ می شدند كه حتی لايق پخش در اتوبوس‌ها و قرار گرفتن زير شانه تخم مرغ در سوپر ماركت‌ها هم نبودند وبا این شرایط متاسفانه یک سری از هم فیلمها توانستند خودشان را به اکران عمومی هم برسانند واین روزها این رویه ادامه دارد و انگارفیلمسازان وتهیه کنندگان این گونه کمدی ها از یاد برده اند که هدف کمدی تعریف یک داستان خوب و به شور و شعف رساندن مخاطب ودرکنار سرگرم کردن مخاطب، ایجاد اندیشه وتفکرهم باید باشد .چیزی که در سینمای کمدی این سالها کم رنگ شده است.
این روزها فیلم سینمایی کمدی «چه جوری میلیاردر شدم»به کارگردانی « علی عبدالعلی‌زاده» و تهیه کنندگی«داریوش باباییان» در حال اکران در سینماهای کشور است. این فیلم داستان جوان ساده‌ دلی است که با وجود تلاش‌های فراوان در تامین معاش شکست‌های سختی را متحمل شده و زندگی زناشویی‌اش نیز دچار مخاطره شده است. ولی به خاطر ساده دل بودنش معجزه‌ای در زندگی او رخ می‌دهد . ازخلاصه فیلم می توان فهمید که با فیلمی کلیشه ای وکپی شده ازفیلم فارسی های قبل از انقلاب مواجه هستیم. فیلمی که ارزش نقد نوشتن را هم ندارد و به سختی می توان در مورد آن نکته مثبت وخوبی برای به چالش کشیدن فیلم پیدا کرد. معلوم نیست چرا عوامل این فیلم هنوزتصورمی کنند که مخاطبان از این گونه فیلمها استقبال می کنند و فروش بالای فیلم باعث می شود که سود قابل توجهی نصيب تهیه کننده فیلم شود. درصورتی که فروش پایین این فیلم خود گواه این نکته است که دیگر زمان ساخت این گونه فیلمها به سرآمده و نمی توان هر فیلمی را ساخت و نام کمدی بران نهاد. از طرفی دیگر بازیگران این گونه فیلمها در طول این سالها از فیلم به فیلم دیگرنه تنها به لحاظ بازیگری به هیچ نواوری و خلاقیتی نرسیدند بلکه همیشه خود را تکرار کردند. به طوری که به کارنامه این گونه بازیگران نگاه کنی فقط نام فیلمها عوض شدند و بازیگران با همان سبک بازی و لباس معروف خودشان درهمه فیلمها مدام اصرار برتکرار خود داشتند.
فيلم سینمایی «چه جوری ميلياردر شدم» علاوه برفیلمنامه سطحی وآشفته ای که دارد واز وجود بازیگرانی استفاده کرده که در طول این سالها مدام خود را فیلم به فیلم تکرار کردند فتعلی اویسی یکی از بازیگرانی است که همه مخاطبان پیگیر سینما او را با آثاری مطرحی چون : «ناخدا خورشید» ، «سرب »، «هامون» ،«بانو» و«دلشدگان» به یاد می آورند و در تلویزیون هم اویسی درمجموعه هایی چون «سربداران» ، «کوچک جنگلی» ، «ولایت عشق» و «تفنگ سرپر» بازی داشته و متاسفانه او با بازی در برخی از فیلمهای کمدی وسطحی کارنامه هنری خود را مملو از فیلمهای کرده که هیچ ارزشی ندارند . فیلمهای تاریخ مصرف داری مه دراغلب موارد ارزش دیده شدن ندارند و زود ازخاطره مخاطب پاک می شوند. فیلم «چه جوری میلیاردشدم » هم با نوع ساختار وبازی هایی که دارد اثر شاخصی در کارنامه هنری اویسی نیست وخاطره بازی او در آثار مطرح را ازیاد سینما دوستان پاک می کند . در پایان جالب است به این نکته اشاره کرد که فروش کم فیلم سینمایی«چه جوری میلیاردر شدم» را باید حسن ختمام یک دهه سیطره ژانر کمدی در سینمای ایران به حساب آورد. چون در طی این دهه تعداد فیلم‌هایی که بتوان نام کمدی به مفهوم متعارفش را روی آنها گذاشت، به تعداد انگشتان دست هم نمی رسند.عجیب آنکه عده ای از تهیه کنندگان و کارگردانان سینمای ایران هنوز دوست دارند از فیلمهای خارجی و فیلم فارسی های قبل از انقلاب کپی‌برداری کنند و با تقلیلد از فیلمهای مطرح سینمای جهان و حتی آثارداخلی بتوانند فیلمی پرفروش را راهی سینماها کنند . اما نکته مهم این است که این روزها ساخت کمدی‌های نازل و زیر استاندارد آنقدر ادامه پیدا کرده که تماشاگران سینما نسبت به آن دلزده شدند و تولید این گونه آثار به اصلاح کمدی‌ به جای سینما به شبکه نمایش خانگی رسید و آنجا هم بدون با رعایت استانداردها شکست خورده است.باید پذیرفت که دیگر نمی توان به هرسرهم بندی واز استفاده از یک سری بازیگران کلیشه ای نام فیلم کمدی گذاشت و به خورد مخاطب داد. چرا که مخاطب امروز سینمای ایران بسیار باهوشتر از مخاطب سالها گذشته است و به سادگی نمی توان سرش کلاه گذاشت به خیال خنداندن او را به سینماها کشاند.