به گزارش هنرنیوز، سامان احتشامی آهنگساز و نوازنده پیانو با بیان این مطلب در گفت‌وگو با ستاد خبری هفتمین جشنواره موسیقی نواحی اضافه کرد: کوچکترین حرکت برای بهبودی موسیقی و به‌ویژه موسیقی نواحی به خودی خود خوب است. اما بهتر آن است آثار افرادی که از مناطق دورافتاده از زندگی شهری به جشنواره دعوت می‌شوند ضبط شود تا هم موسیقی بومی حفظ شود هم این افراد به جامعه معرفی شوند.

او با بیان اینکه اندک شرکت‌هایی هستند که نسبت به انتشار آثار موسیقی بومی می‌کوشند و باید از آنها تشکر کرد، ادامه داد: حالا که فرصتی پیش آمده تا بعد از سال‌ها موزیسین‌های بومی دوباره گرد هم بیایند چرا از این فرصت مناسب برای ضبط و انتشار آثارشان استفاده نکنیم.

این نوازنده‌ پیانو که در کنسرت‌های اخیرش از نواهای بومی نیز استفاده کرده است، در ادامه افزود: باید مسوولان برگزاری، شرکت‌های ضبط و انتشار موسیقی را موظف کنند که سالانه به تعداد مشخص آلبوم‌های موسیقی مناطق عرضه کنند. مگر هزینه ضبط یک سی‌دی با سازی مثل دوتار چقدر است؟ آیا نمی‌توان سالانه مثلاً دو آلبوم موسیقی مناطق منتشر کرد.

احتشامی با بیان اینکه تا 40 سال پیش مردم ایران تمامی موسیقی‌ها را با کیفیت پایین گوش می‌دادند، توضیح داد: یعنی صدای ضبط‌ شده‌ سازی مثل ویولن با سازی از کهکیلویه تفاوتی نمی‌کرد. اما امروز با توجه به مهجور بودن سازهای بومی همچنان توجهی به آنها نمی‌شود و مردم صدای آنها را با همان کیفیت پایین می‌شنوند. از سوی دیگر چون فواصل صوتی سازهای بومی ما مطابق با استانداردهای موسیقی جهان نیست، سازهای دیگر و استانداردتر پیشرفت کرده‌اند و صدایشان بهتر از گذشته به گوش مردم می‌رسد و در مقابل سازهای موسیقی مناطق همچنان مهجور مانده‌اند. بنابراین باید تلاش کنیم کیفیت ضبط آثار موسیقی مناطق را بالا ببریم تا صدایش خوشایندتر شود و علاقه‌مندان بیشتری را جذب کند.

او ادامه داد: مساله دیگری که برای جذب کردن علاقه‌مندان به موسیقی مناطق باید در نظر گرفته شود، به روز کردن اجراهای موسیقی مناطق است. در همین راستا گروه‌هایی پرطرفدار هم اکنون تشکیل شده‌اند و با خلاقیت و استفاده از سازهای استاندارد، موسیقی مناطق را برای جوانان معرفی و عرضه می‌کنند.

سامان احتشامی در پایان حرف‌هایش درباره اجراهای هفتمین جشنواره موسیقی نواحی نیز گفت: به خاطر کمبود سالن و البته ضعف صوتی آنها تعداد کمی به این اجراها می‌روند. پس بهتر است این اجراها ضبط شوند و به صورت سی‌دی حداقل در هزار نسخه در اختیار مردم قرار گیرند. یعنی در این کشور هزار نفر وجود ندارد که بخواهد به گنجینه‌های موسیقی مناطق گوش بدهد؟