به گزارش هنرنیوز و به نقل از ورایتی، نشریه سینمایی ورایتی سوال‌هایی مشترک را برای همه کارگردان‌های زنی که امسال فیلم شان به بخش اسکار خارجی زبان معرفی شده است، ارسال کرده و از آنها خواسته است تا بگویند بزرگترین موفقیت این فیلمسازان زن و هدف آنها از ساخت فیلم‌شان چه بوده است، این که قهرمانان فیلمسازی آنها چه کسانی هستند و دل شان می‌خواهد دنیا چه چیزی را درباره آنها به عنوان یک کارگردان بداند و چه پیامی دارند؟ از دیگر پرسش هایی است که برای همه این کارگردان‌ها ارسال شده تا به صورت کتبی به آنها پاسخ بگویند.
پاسخ شماری از این کارگردان‌ها از جمله نرگس آبیار کارگردان ایرانی که با فیلم اش «نفس» به اسکار معرفی شده و شماری از کارگردان‌هایی که از آسیا و اقیانوسیه در این رقابت شرکت‌کرده‌اند، در زیر آمده است.
رویا سادات سازنده فیلم «نامه‌ای به رییس جمهوری» از افغانستان
وی در پاسخ درباره فیلم اش گفته است که او تابوهایی از جامعه خود را در این فیلم روایت کرده و بزرگترین مانع او در ساخت فیلم اش موقعیت امنیتی کشورش بوده و از آنجا که او در افغانستان زندگی می‌کند باید به همه این مسایل توجه می‌کرده است، چرا که برخی از مناطق فیلمبرداری فیلم اش در مناطقی ناامن واقع بودند. این که هیچ استودیوی تولید فیلمی در افعانستان وجود ندارد و او مجبور بوده از لوکیشن‌های واقعی استفاده کند ریسک‌پذیری کار وی را بالا می‌برد.
در عین حال وی مجبور شده با بودجه خودش فیلم را بسازد چون تهیه‌کننده‌ها حاضر نمی‌شدند به سراغ ایده‌های جدید بروند. وی در پیامی که داده از تهیه کنندگان بین‌المللی خواسته است که به تولید فیلم در افغانستان کمک کنند و تاکید کرده است که با وجود همه مشکلات او سعی کرده تا فیلمی با کیفیت بالا بسازد.
روت بورگوبلو سازنده فیلم «فضای بین» از استرالیا
بورگوبلو دیگر کارگردانی است که به این پرسش ها پاسخ گفته است. وی بزرگترین مانع را زمان دانسته است و از آنجا که این فیلم، فیلمی مشترک بین ایتالیا و استرالیا بوده زمان زیادی برای تولید آن صرف شده است. وی دستاوردهای اش را ترکیبی از پایداری، سرنوشت و حمایت شبکه سازنده دانسته است و می‌گوید امیدوار است بتواند سریالی تلویزیونی برای زنان بسازد. وی از فدریکو فلینی به عنوان قهرمان خودش نام برده و این را که زنان کارگردان در استرالیا هنوز در اقلیت هستند پیامی برای مردم دانسته و می‌گوید استرالیا راهی طولانی در پیش دارد تا به برابری موقعیت‌ها برای زنان دست پیدا کند.
آنجلینا جولی سازنده «اول پدرم را کشتند» از کامبوج
جولی در پاسخ به پرسش نخست می‌گوید فیلمی با این ابعاد هرگز در کامبوج ساخته نشده بود و این بزرگترین چالش وی برای ساختن فیلم بود. در عین حال گروه سازنده در کنار هم بزرگترین دستاورد وی بودند و همه عوامل سازنده از پشت دوربین و جلوی دوربین و حتی مترجم‌ها و تراپیست‌ها به وی کمک کردند تا این فیلم ساخته شود.
جولی بزرگترین تجربه خلاقانه‌اش را این می‌داند که به عنوان یک فیلمساز بتواند از دیگر هنرمندان حمایت کند و با آثارش راه آنها را باز کند تا توانایی‌ها و استعداد آنها هم به گوش دیگران برسد. وی از ریتی پان تشکر ویژه دارد که هم کارگردانی استثنایی و هم متخصصی در زمینه موسیقی و عکاسی در کامبوج است و از دوران خمرهای سرخ اطلاعات زیاد داشته است.
وی می‌گوید فکر نمی‌کرد کارگردان شود و خودش را به عنوان یک کارگردان زن نمی‌شناسد اما معتقد است باید زنان پشت همدیگر باشند و نیاز به زنان قوی تری هم در این صنعت هست تا بتوانند دنیا را از زاویه دید زنان روایت کنند.
نرگس آبیار سازنده «نفس» از ایران
آبیار زن بودن را بزرگترین مانع در آغاز کارش می‌داند و می‌گوید ابتدا هیچ کس به کارهای ام اعتماد نمی‌کرد. این مشکلی تاریخی در سراسر جهان است که زنان اول از زاویه جنسیت‌شان قضاوت می‌شوند و بعد هنر و توانایی‌های شان مورد توجه قرار می‌گیرد.
وی این که به عنوان یک فیلمساز و نویسنده توانسته است آنچه را می‌خواهد به انجام برساند دستاورد خودش می‌داند و می‌گوید توانسته است هر چه را خواسته است بسازد و از این بابت بسیار خوشحال هم هست. وی می‌گوید معتقد است موفقیت فیلم به فروش آن در باکس آفیس یا جشنواره‌های جهانی بستگی ندارد و فیلمساز باید از خودش و کارش رضایت داشته باشد.
آبیار افزوده است برای اش بزرگترین دستاورد مخاطبان و فیلمسازان دیگر بوده‌اند و به ویژه در ۲ فیلم بلند اخیرش یعنی « شیار۱۴۳» و «نفس» پاسخ‌های مثبتی از منتقدان دریافت کرده است و اکنون خوشحال است که مخاطبان او در خارج از مرزها نیز می‌توانند فیلم اش را ببینند.
آبیار از کیشلوفسکی و ایناریتو به عنوان فیلمسازان محبوب اش یاد کرده و در پیام خودش به عنوان زن بودن به دوران جنگ ایران اشاره کرده که زنان و کودکان و درگیری آنها در جنگ همواره ذهن او را به خود مشغول کرده و این امر را در فیلم‌های اش نیز دنبال کرده است.
متی دو سازنده «عزیزترین خواهر» از لائوس
این کارگردان در پاسخ به پرسش اول از شرایطی که باید فیلم اش را می ساخت به عنوان بزرگترین سد یاد کرده و می‌گوید این اولین تجربه در تولید مشترک فیلم بود و گروه سازندگان کوچک بودند و ۱۲ نفری این فیلم را ساختند. آنها با بودجه‌ای کمتر از ۲۵۰ هزار دلار این کار را انجام دادند.
وی در عین حال از خودش به عنوان یک فرد بسیار خوش شانس یاد می‌کند که توانسته است کارگردان شود و در بیان اهداف اش می‌گوید هیچ هدف مادی برای ساخت این فیلم نداشت و قصد نداشت به فیلمی پرفروش بدل شود بلکه می‌خواست آن چیزی را بسازد که دوست دارد.
آن‌ماری جسیر سازنده فیلم «واجب» از فلسطین
این کارگردان می‌گوید بزرگترین مشکل اش رودروریی در موقعیت‌هایی با عناصر قدرت بود که تلاش داشتند تا این کار را مقهور خودشان کنند چرا که آن را منطبق بر دیدگاه‌های خودشان نمی‌یافتند. وی بزرگترین دستاوردش را ساخت فیلم کوتاه «مثل ۲۰ چیز غیرممکن» می‌داند که ساخت اش ۲ سال طول کشید و به کن راه یافت و او هرگز نمی‌تواند تلفنی را که به وی مبنی بر پذیرفته شدن فیلم اش شد فراموش کند. این کارگردان می‌گوید این فیلم قدرت اش را به خودش ثابت کرد و موجب شد تا به خودش بیشتر فشار بیاورد. وی از ارنست لوبیچ، جان کازاواتیس، فلینی، گدار، دسیکا و دنیس به عنوان فیلمسازان محبوب اش یاد کرده است.
